Absolution(Sequel to Russian Roulette)

Chapter 9

"Έλα να με πάρεις από το μάθημα σε μισή ώρα. Θέλω να μιλήσουμε". Ήταν πολύ σοβαρή στο μήνυμα αυτό. Δεν μου άρεσε ο τρόπος που μου μίλησε. Μήπως έγινε κάτι με τον Μάνο τώρα που είναι στο πανεπιστήμιο; Παράτησα ότι έκανα και έφυγα από το σπίτι με το αυτοκίνητο. Στο μυαλό μου έπαιζε συνέχεια το μήνυμα της κοπέλας μου. Είχα άσχημο προαίσθημα γι'αυτό. Σταμάτησα έξω από τον χώρο του πανεπιστημίου και την βρήκα να με περιμένει. "Βγες από το αυτοκίνητο", μου είπε και έκανα ότι μου ζήτησε. "Camz. Τι έγινε;". "Θα οδηγήσω εγώ. Δεν το πήρα τζάμπα το δίπλωμα". Δεν απάντησα, μου μιλούσε απότομα και η στάση της φανέρωνε πως έχει νεύρα αλλά είναι και στεναχωρημένη. Από την πρώτη στιγμή μπόρεσα να διαβάσω τα πάντα γι'αυτήν. Αρκεί να την παρατηρήσω και ξέρω τι την απασχολεί. Σε αντίθεση με εμένα που μπορώ να κρύψω πολύ εύκολα τα συναισθήματα μου. Κατευθύνθηκα προς τη θέση του συνοδηγού και μπήκα μέσα, η Camila είχε καθίσει ήδη στη θέση του οδηγού. Ήθελα να της μιλήσω αλλά αποφάσισα να μην το κάνω. Άλλωστε γι' αυτό βρεθήκαμε. Λίγη ώρα αργότερα και άρχισα να αναγνωρίζω το μέρος που πηγαίναμε. "Camz. Έχουμε πολύ καιρό να έρθουμε εδώ", είπα όταν πάρκαρε το αυτόκινητο και βγήκαμε και οι δύο από το όχημα. "Το ξέρω. Και νομίζω πως είναι το πλέον κατάλληλο μέρος να μιλήσουμε", είπε και κατευθυνθήκαμε προς την είσοδο του δάσους. Ο δρόμος για το ξέφωτο ήταν γνωστός. Τον έχουμε περπατήσει άπειρες φορές. Μόνες μας, μαζί. "Τι ήθελες να συζητήσουμε;". "Περίμενε να φτάσουμε", μου είπε χωρίς να με κοιτάξει. Λίγα λεπτά αργότερα και είχαμε καθίσει στους βράχους με θέα όλη την πόλη. Καμία δεν μιλούσε. Ήθελα να κάνω την κίνηση, να την ξανά ρωτήσω αλλά αισθάνομαι άσχημα γιατί ίσως την πιέσω σε κάτι που θέλει χρόνο για να το διατυπώσει. Το προαίσθημα μου μού λέει πως θα ακολουθήσει κάτι αρκετά σοβαρό, δεν ξέρω όμως αν αυτό θα είναι καλό ή κακό. "Lauren, σ'αγαπάω τόσο μα τόσο πολύ". Πήρε μια βαθιά ανάσα και ξεφύσηξε δυνατά. Κοίταξα το χέρι της, τα δάχτυλα της γυρνούσαν έντονα το δαχτυλίδι που της είχα χαρίσει πριν πολύ καιρό. "Και γω σ'αγαπάω Camz", είπα και πήγα να πιάσω το χέρι της αλλά το τράβηξε. "Δεν ξέρεις πόσο νοιάζομαι για σένα. Θα πέθαινα για να ζούσες εσύ. Υπάρχουν όμως στιγμές που θα έχουμε και τα προβλήματα μας σαν ζευγάρι. Και είναι λογικό. Δεν μπορούν όλα να είναι πάντα μέλι γάλα. Αυτή τη στιγμή νιώθω πως δεν μπορώ να είμαι μαζί σου. Χρειάζομαι λίγο χρόνο και-". "Πες μου ότι όλο αυτό δεν έχει σχέση με τον Μάνο". "Lauren, φυσικά και έχει. Αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Θέλω να βρεις τον εαυτό σου, να κολλήσεις τα κομμάτια σου". "Ναι αλλά εγώ σε θέλω δίπλα μου για να το κάνω αυτό". "Όχι Lauren, δεν με θέλεις δίπλα σου. Δεν σε βοηθάω. Τόσο καιρό δεν έχω κάνει τίποτα για να σε βοηθήσω. Τώρα αρχίζω να καταλαβαίνω πως δεν είναι μόνο δικό σου θέμα αλλά και δικό μου. Πρέπει να σε αφήσω να τα λύσεις μόνη σου". Με αηδίαζε ο τρόπος που μου μιλούσε, που σκεφτόταν. Ήταν τόσο απότομη η αλλαγή στην συμπεριφορά της. Δεν ήθελα ούτε να γυρίσω να την κοιτάξω. Είχα χαθεί στην πόλη που απλωνόταν μπροστά μου. "Κατά τα άλλα μου υποσχέθηκες ότι δεν θα σε χάσω". "Δεν με χάνεις. Σου δίνω λίγο χρόνο για να φτιάξεις τον εαυτό σου". "Γάμησε το Camila. Μην ανησυχείς. Καταλαβαίνω. Και που άντεξες τόσο μαζί μου ήταν υπέρ αρκετό". Προσπαθώ. Προσπαθώ τόσο γαμημένα πολύ να μην κλάψω. Να σταματήσω. Αλλά ο οργανισμός μου επέλεξε να αφήσει τα δάκρυα μου να τρέξουν στο πρόσωπο μου. Σκούπισα τα μάτια μου με τα δάχτυλα μου και σηκώθηκα από δίπλα της. Γονάτισα ακριβώς μπροστά της, μπορούσα να δω τα δάκρυα και στο δικό της πρόσωπο. "Μάτια μου όμορφα, μάτια μου μαγεμένα. Μην δακρύζετε. Πονάω". Σήκωσα λίγο το κεφάλι της και μάζεψα όσες περισσότερες σταγόνες μπόρεσα από το πρόσωπο της. "Σε ευχαριστώ για τις πιο υπέροχες στιγμές της ζωής μου. Σε ευχαριστώ που μπήκες σε αυτήν και της έδωσες νόημα. Σε ευχαριστώ για κάθε φιλί, για κάθε αγκαλιά, για κάθε βλέμμα. Είσαι ο πιο υπέροχος άνθρωπος που έχω γνωρίσει. Για μένα σημασία έχει να είσαι εσύ ευτυχισμένη και θα έκανα τα πάντα γι'αυτό. Θα χρειαστώ λίγο χρόνο τώρα να μαζέψω τα πράγματα μου από το σπίτι σου οπότε θα ήθελα να αργήσεις να γυρίσεις.". "Lauren. Δεν είναι οριστικό. Απο την πλευρά μου τουλάχιστον". "Το ξέρω πριγκίπισσα. Αλλά δεν ξέρω από την δική μου πλευρά τι γίνεται". Η έκφραση του προσώπου της μου έκοψε την καρδιά σε χίλια κομμάτια. Το κλάμα της δυνάμωνε, οι λυγμοί της ήταν πολύ δυνατοί. "Όχι. Όχι σε παρακαλώ. ΟΧΙ! Lauren. Πες μου ότι θα είμαστε ξανά μαζί". Έφερα τα χέρια μου στο κεφάλι της και κόλλησα τα χείλη μου στο μέτωπο της. "Ελπίζω πως θα είμαστε". Δεν μπορούσα να μείνω άλλο εκεί. Να την βλέπω να κλαίει μπροστά μου. Όλο αυτό το ξεκίνησε αυτή και εγώ το αποτελείωσα. Σηκώθηκα από μπροστά της και έφυγα. Δε γύρισα ούτε στιγμή να την κοιτάξω. Ίσως είχε δίκιο, ίσως έπρεπε να βρω τα δικά μου κομμάτια, να τα ενώσω. Να γίνω καλά. Και όταν θα μπορέσω να είμαι εντάξει με τον εαυτό μου, να διατηρίσω και σχέση μαζί της.