Absolution(Sequel to Russian Roulette)

Chapter 18

"Lauren, έχω το ραντεβού στον γυναικολόγο σήμερα. Στις επτά. Πως θα πάω;", άκουσα την κοπέλα μου να φωνάζει έξω από το μπάνιο. Ήταν μία το μεσημέρι και σε δύο ώρες πρέπει να είμαι στην καφετέρια που εργάζομαι. Τύλιξα την πετσέτα γύρω από το σώμα μου και βγήκα από το μπάνιο. "Εγώ δουλεύω μέχρι τις έντεκα. Μπορείς να πεις κάποια από τα κορίτσια;", είπα και κατευθύνθηκα προς το δωμάτιο για να αρχίσω να ετοιμάζομαι. Είναι τουλάχιστον μισή ώρα μακριά η δουλειά που βρήκα επειδή πηγαίνω με λεωφορείο, δεν θέλω να μπλέκω με το αυτοκίνητο σε περίπτωση που δεν βρω να παρκάρω. Είναι πιο βολικά. "Μίλησα και καμία δεν μπορεί. Να πάρω το αυτοκίνητο σου;", είπε και με ακολούθησε στην κρεβατοκάμαρα. "Όχι, δεν είναι καλό να οδηγήσεις. Η κοιλιά σου έχει μεγαλώσει πολύ". "Και τότε πως θα πάω στον γιατρό;". "Δεν μπορείς να βάλεις το ραντεβού για αύριο που έχω ρεπό;". "Μόνο σήμερα γίνεται". "Φφφφ. Δεν ξέρω. Θα πάω αν είναι στη δουλειά και ίσως να του πω να δουλέψω λιγότερο και να πάω και αύριο αν είναι. Θα σε πάρω τηλέφωνο και θα δούμε", είπα και φίλησα απαλά την κοπέλα μου στο μέτωπο και άρχισα να ετοιμάζομαι για τη δουλειά. Η καφετέρια είναι τύπου take away αλλά είχε και μερικά τραπέζια έξω. Εγώ δούλευα ως σερβιτόρα. Γενικότερα ήταν ήσυχα, δεν είχε υπερβολικά πολύ κόσμο, φυσιολογικό θα έλεγα. Λίγες ώρες αργότερα βρισκόμουν στην δουλειά μου και πριν ξεκινήσει η βάρδια μου, μιλούσα με το αφεντικό μήπως μπορέσω να δουλέψω λιγότερο όμως δεν κατάφερα και πολλά. Τελικά, η Camila αποφάσισε να πάρει λεωφορείο για να πάει στον γιατρό, δεν ήταν και ιδιαίτερα μακριά. Δεν ήθελα να την αφήσω να πάει μόνη της αλλά δεν υπήρχε διαφορετική λύση. Θα με έπερνε τηλέφωνο όταν τελειώνε με τον γυναικολόγο αλλά κατέληξα να την πάρω εγώ όταν δεν είχα κανένα νέο της. Ήταν απενεργοποιημένο, λογικά θα έμεινε από μπαταρία. Το παθαίνει συχνά οπότε άφησα στην άκρη το κινητό μου και συνέχισα τη δουλειά μου.

Δεν κατάλαβα πόσο γρήγορα πέρασε η ώρα και γύρω στις δέκα και μισή το βράδυ άρχισα να συμμαζεύω για να κλείσω το μαγαζί. Ήμουν πίσω από τον πάγκο και γυρισμένη πλάτη όταν ένιωσα κάποιον να μπαίνει μέσα και να στέκεται μπροστά για να παραγγείλει. Γύρισα το βλέμμα μου ελάχιστα και είδα έναν νεαρό ξανθό άντρα γυρισμένο προς την έξοδο του καταστήματος ενώ στηριζόταν πίσω του, στον παγκο. "Με συγχωρείτε αλλά έχουμε κλείσει", είπα και γύρισα πάλι μπροστά μου, καθαρίζοντας την καφετιέρα. "Δεν με νοιάζει ιδιαίτερα", είπε και τότε αναγνώρισα την φωνή του. Το σώμα μου παγώνει στην σκέψη ότι λίγα μέτρα δίπλα μου στέκεται ο εχθρός μου, στην ουσία, και η τσάντα μου με το όπλο που μπορεί να μου προσφέρει προστασία, βρίσκεται αρκετά μακριά. "Τι θέλεις εδώ", είπα και γύρισα το σώμα μου αντικρίζοντας τον νεαρό που πλέον είχε το βλέμμα του σε μένα. "Έπρεπε κάποια στιγμή να βρεθούμε, δε νομίζεις;", είπε και μου χαμογέλασε ειρωνικά. Μπορώ να διακρίνω τα μάτια του που γυαλίζουν κάτω από τα φώτα του μαγαζιού με τον πιο ανατριχιαστικό τρόπο που με έχει κοιτάξει κάποιος. "Ναι. Αλλά δεν βρίσκω τον λόγο να έρχεσαι στη δουλειά μου", είπα και βγήκα από τον πάγκο. Ο βηματισμός μου αργός και σταθερός. Κάθε δέκατο του δευτερολέπτου βρίσκομαι όλο και πιο κοντά στον νεαρό που μου έχει κάνει άνω - κάτω τη ζωή. "Δεν έχω σκοπό να σου κάνω κακό Lauren. Τουλάχιστον όχι τώρα που σταμάτησες να ψάχνεις. Ή μηπως όχι; Δεν ξέρω. Εσύ θα μου πεις. Έχω να μάθω νέα σου καιρό", είπε και σταύρωσε τα χέρια του στον θώρακα του. "Με συγχωρείς αλλά πρέπει να κλείσω το μαγαζί, θα σε παρακαλούσα να φύγεις γιατί έχω να παραδώσω τα κλειδιά στο αφεντικό μου σε είκοσι λεπτά. Ευχαριστώ". "Κανένα πρόβλημα κούκλα. Να δώσεις χαιρετίσματα στο πουτανάκι σου και στο μπάσταρδο που περιμένει, αν όλα είναι καλά και το περιμένει ακόμα", είπε πριν βγει από το μαγαζί και κλείσει την πόρτα του πίσω. Στεκόμουν στο ίδιο σημείο για μερικά δευτερόλεπτα μέχρι να καταλάβω τι ενοούσε. "SHIT!". Πήρα γρήγορα την τσάντα μου και απολογήθηκα στον διευθυντή ότι κάτι προέκυψε. Βγήκα τρέχοντας από το μαγαζί. Νιώθω όλος ο κόσμος να έχει μικρύνει, το κεφάλι μου πονάει απίστευτα. Είναι όλο το άγχος και η πίεση μαζί στην σκέψη ότι μπορεί να έχει πάθει κάτι η κοπέλα μου ή το παιδί της, το παιδί μας. Δεν μπορούσα να περιμένω το λεωφορείο, πήρα ένα ταξί και ένα τέταρτο αργότερα βρισκόμουν κάτω από το σπίτι της. Έχει φως μέσα στο σπίτι και παρακαλάω να είναι πάνω και υγιής καθώς ανεβαίνω τρέχοντας τις σκάλες. Ανοίγω όσο πιο γρήγορα μπορώ και μπαίνοντας μέσα, το σπίτι φαίνεται άδειο. "CAMILA!",φώναξα μερικές φορές δυνατά χωρίς να έχω κάποια ανταπόκριση. Έτρεξα σε όλο το σπίτι ανοίγοντας γρήγορα τις πόρτες και ελέγχοντας κάθε δωμάτιο χωρίς αποτέλεσμα. Δάκρυα εγκλωβισμένα στις άκρες τον ματιών μου παλεύουν να κρατηθούν. Το κεφάλι μου είναι βαρύ, δεν μπορώ να σκεφτώ καθαρά. Το μόνο που μου έρχεται να κάνω είναι να ουρλιάξω, να τσιρίξω. Να βγάλω τον πόνο από μέσα καθώς η τελευταία μου ελπίδα πεθαίνει αφού το κινητό της συνεχίζει να είναι κλειστό. Το πρώτο άτομο που μου έρχεται στο μυαλό να καλέσω είναι η Dinah. Δεν θα ήθελα να ανησυχήσω τους γονείς της. Δεν γνωρίζουν τίποτα άλλωστε για τη ζωή μου, το κρατήσαμε κρυφό. "Dinah. Έχω χάσει την Camila. Δεν ξέρω που είναι και το κινητό της είναι κλειστό. Ξέρεις τίποτα;", είπα ενώ το σώμα μου βρισκόταν στο κρύο πάτωμα. "Όχι. Μου είχε πει ότι θα πάει στον γιατρό. Δε γύρισε;", είπε κάπως ανήσυχη. Της εξήγησα τι συνέβει με τον Αντώνη στο μαγαζί και της είπα να μαζευτούν με τα κορίτσια όσο πιο γρήγορα γίνεται για να δούμε τι θα κάνουμε. Σηκώθηκα από το πάτωμα και έπλυνα το πρόσωπο μου για να ηρεμήσω λίγο. Άκουσα το σταθερό να χτυπάει και έτρεξα γρήγορα στο σαλόνι, μπορεί να ήταν η Camila. "Παρακαλώ;!". "Αγχωμένη ακούγεσαι. Στο μαγαζί ήσουν πιο ήρεμη". "Στο ορκίζομαι. Έτσι και τις πειράξεις θα εχεις να κάνεις μαζί μου!", φώναξα στον άντρα στο τηλέφωνο και άκουσα τα γέλια του. "Εσύ; Εμένα; Είχα καιρό να γελάσω έτσι. Κοίταξε να δεις. Εγώ σε είχα προειδοποιήσει. Αν θέλω να σε κάνω να υποφέρεις, δεν θα σε σκοτώσω. Έχω άλλους τρόπους. Κι επειδή δεν μαρέσει να μπαίνουν στα νερά μου, θα υποστείς τις συνέπειες γιατί πολυ καιρό ασχολήθηκα μαζί σου. Σου δίνω έξι ώρες να σκεφτείς που μπορεί να βρίσκονται, ξαδερφούλα. Αλλιώς μία από τις δύο θα πεθάνει. Και ξέρεις πολύ καλά ποια θα είναι αυτή. Και για να δεις πόσο καλός άνθρωπος είμαι, θα σου δώσω και ένα στοιχείο. Russian Roulette. Ο χρόνος μόλις ξεκίνησε". Οι συνεχόμενοι ήχοι για την ένδειξη ότι τερματίστηκε η κλήση άρχισαν να διαπερνούν το αφτί μου και έκλεισα το ακουστικό. Προσπαθώ να συνέλθω από το σοκ αυτών που άκουσα. Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί να με μισεί τόσο πολύ ενώ δεν έχω κάνει τίποτα απολύτως. Και γιατί δεν ασχολείται με εμένα και ενοχλεί την κοπέλα μου. Ας με σκότωνε. Ας με βασάνιζε. Όχι όμως την κοπέλα μου, τον έρωτα μου.

Στην επόμενη ώρα είχαν έρθει τα κορίτσια και τους εξήγησα την κατάσταση και ότι συνέβει. Βάλαμε αντίστροφη μέτρηση και προσπάθησα να φέρω στο μυαλό μου κάθε στιγμή που είχαμε με το παλιό μου συγκρότημα. Τηλεφώνησα μέχρι και στα παιδιά αλλά κανένας δεν γνώριζε τίποτα. Δύο ώρες αργότερα και είχαμε σημειώσει και βρει όλα τα μέρη στα οποία έχω βρεθεί μαζί τους από την αρχή της δημιουργίας μας. Μέχρι και τα σημεία στα οποία είχαμε πάει για καφέ. Χωριστήκαμε σε ομάδες, η Dinah μαζί μου και η Normani με την Ally καθώς μόνο εγώ και η Normani οδηγούσαμε. Και κάπως έτσι βγήκαμε στους δρόμους. Είναι στιγμές που νιώθω πως ο χρόνος παγώνει και δεν περνάει. Και είναι στιγμές που νιώθω ότι τα λεπτά περνάνε λες και είναι δέκατα δευτερολέπτων και γω πηγαίνω όλο και πιο μακριά από το να την βρω. Όταν τελειώσαν όλες οι διευθύνσεις που είχαμε να τσεκάρουμε με τη Dinah, είχαμε υπόλοιπο δύο ώρες και σαράντα πέντε λεπτά. "Κάτι μας ξεφεύγει Lauren, δε γίνεται να μην μπορούμε να την βρούμε. Σκέψου περισσότερο!". "Αυτό κάνω γαμώτο μου! Δεν μου έρχεται κάτι άλλο! Τα έχω σκεφτεί όλα!", είπα και χτύπησα το χέρι μου δυνατά προς το τιμόνι, χτυπώντας άθελα μου την κόρνα. "Τα κορίτσια δεν βρήκαν κι αυτές τίποτα". Έκλεισα τα μάτια μου και έγυρα το κεφάλι μου στο κάθισμα του οδηγού. Προσπαθώ να ηρεμήσω, να δω τι μου ξεφεύγει. Και τότε θυμήθηκα που είχαμε πάει με την Camila στην Νικολέτα και αυτός έπαιζε κιθάρα. Και θυμήθηκα πως το πρόσωπο του μου είναι πολύ γνώριμο. Τα βραβεία. Το σημείο από το οποίο ξεκίνησαν όλα. Ήταν στον διαγωνισμό για το καλύτερο πρωτοεμφανιζόμενο συγκρότημα και είχαμε κερδίσει εμείς. Το πάρτι μας είχε γίνει Θεσσαλονίκη σε σχέση με την απονομή που έγινε στην Αθήνα. Ξεκίνησα κατευθείαν για το ξενοδοχείο στο οποίο εκείνο το βράδυ άλλαξε η ζωή μου. Εξήγησα στην Dinah την σκέψη μου. Δεν είχαμε τίποτα άλλο οπότε ήταν το καλύτερο. Οι δρόμοι είναι έρημοι και μπορούμε να τρέξουμε περισσότερο. Δεν με νοιάζει αν ξεπερνάω το όριο ταχύτητας, το μόνο πράγμα στο μυαλό μου είναι η κοπέλα μου και το παιδί μέσα της. Πάρκαρα πρόχειρα έξω από την πολυτελή είσοδο και βγήκα τρέχοντας, η Dinah με ακολουθούσε σε κάθε μου βήμα. Μπήκα στην ρεσεψιόν και ρώτησα όμως κανένα στοιχείο. Βγήκα έξω και ένιωσα το βραδινό αεράκι να με χτυπάει απαλά. Είναι ακόμη καλοκαίρι όμως έχει αρχίσει η φθινοπωρινή ψύχρα. Σαν εκείνη τη μέρα είναι. Μόνο που τώρα την έχω χάσει. Νιώθω το κινητό μου να τρίζει στην τσέπη μου και το βγάζω όσο πιο γρήγορα γίνεται. "Σου πήρε παραπάνω από ότι περίμενα. Και νόμιζα ότι ήσουν έξυπνη. Σκέφτηκα ότι θα είχες πάρει από τα καλά γονίδια της οικογένειας. Πες μου. Πως δεν σκέφτηκες να ψάξεις στο πιο προφανές σημείο;", είπε και μπορώ να τον φανταστώ να χαμογελάει ειρωνικά όπως έκανε νωρίτερα το βράδυ. "Γιατί μου είπες ότι έχει σχέση με τους Russian Roulette. Η απαγωγή μας δεν είναι μέσα". "Κι όμως. Κερδίσατε ένα βραβείο που όλα έλεγαν ότι θα το πάρουμε εμείς. Τέλος πάντων, μην προσπαθείς να δικαιολογήσεις το οτιδήποτε. Άσε τις φίλες σου να φύγουν. Έλα μόνη σου στην αποθήκη. Εγώ, εσύ, η κοπέλα σου, το παιδί και η μητέρα μου έχουμε να κάνουμε μια πολύ ωραία συζήτηση".