Absolution(Sequel to Russian Roulette)

Chapter 13

Ακούω το κουδούνι να χτυπάει έντονα στον ύπνο μου. Νιώθω όλο μου το σώμα βαρύ, δεν θέλω να σηκωθώ. Ελπίζω να είναι για διαφημιστικά και να φύγουν γρήγορα, δεν έχω σκοπό να σηκωθώ τόσο νωρίς. Γύρισα από την άλλη και το χέρι μου έπεσε πάνω σε ένα σώμα. Άνοιξα τα μάτια μου δειλά. Κάθε φορά που ξυπνάω στο κρεβάτι με κάποια κοπέλα, φοβάμαι πως έχω πιει αρκετά και έχω γυρίσει στην Camila. Φυσικά κάτι τέτοιο δεν έχει συμβεί. Έχει γυρισμένη την πλάτη, δεν μπορώ να δω το πρόσωπο της. Για την ακρίβεια, δεν μπορώ να το θυμηθώ καν. Ούτε το όνομα της. Ξεφύσηξα λίγο και έκλεισα πάλι τα μάτια μου. Λίγα δευτερόλεπτα αργότερα και άρχισε το κινητό μου να κινείται έντονα πάνω στο κομοδίνο. "Την τύχη μου", είπα σιγανά και το πήρα στο χέρι μου. Είδα το όνομα της Normani γραμμένο και κάθισα στην άκρη του κρεβατιού. "Τι θέλεις τόσο πρωί;", είπα και το βλέμμα μου έπεσε στα ρούχα μας στο πάτωμα. Πρέπει να ήπια πάρα πολύ εχθές, δεν θυμάμαι καν ότι γύρισα με κοπέλα στο σπίτι. "Κοίτα. Δύο το μεσημέρι δεν το λες τόσο πρωί. Άνοιξε την πόρτα. Κάθομαι σαν την ηλίθια και χτυπάω τόση ώρα", είπε και τερμάτησε την κλήση. Σηκώθηκα όρθια, φόρεσα ότι βρήκα πρόχειρο εκείνη τη στιγμή και βγήκα από το δωμάτιο. Έκλεισα την πόρτα πίσω μου και έριξα λίγο νερό στο πρόσωπο μου. Προσπάθησα να διορθώσω τα μαλλιά μου αλλά δεν γινόταν κάτι ιδιαίτερο. Άκουσα πάλι το κουδούνι, αυτή η κοπέλα μπορεί να γίνει πολύ ανυπόμονη ώρες ώρες. "Τι θέλεις από τη ζωή μου", είπα καθώς άνοιξα την πόρτα και της χαμογέλασα. "Ααα δεν ξέρω. Πολλά θα μπορούσα να ήθελα. Ίσως και τίποτα", είπε και μου χαμογέλασε και αυτή και με αγκάλιασε. Μπήκαμε μέσα στο σπίτι και κάθισε στον καναπέ. "Θα καθίσεις για μεσημεριανό;", τη ρώτησα καθώς ετοίμασα τους καφέδες μας. "Αν μαγειρέψεις εσύ, όχι. Δεν το διακινδυνεύω". "Γιατί ρε; Δεν μαγειρεύω εγώ καλά;". "Μωρέ καλή είσαι απλά κάνεις συνέχεια τα ίδια". "Τουλάχιστον τα δικά μου τρώγονται, όχι σαν τα δικά σου". "Βρε. Άιντε από δω". Ετοίμασα τους καφέδες μας και κάθισα στον καναπέ δίπλα της. "Κάνε λίγο ησυχία γιατί κοιμάται μέσα κάποια", είπα και άφησα τον καφέ μου στο τραπέζι. Η Normani γνώριζε πως κοιμάμαι με διάφορες κοπέλες όμως δεν ήταν τόσο σύμφωνη με αυτό. "Μάλιστα. Πως την λένε;". "Να σου πω την αλήθεια δεν θυμάμαι. Βασικά δεν θυμόμουν καν ότι γύρισα σπίτι με κοπέλα. Πρέπει να ήπια πολύ εχθές", είπα κάπως αμήχανα και κάθισα καλύτερα στον καναπέ. "Τραγικό αν το σκεφτείς". "Τι εννοείς;". "Εννοώ πως εσύ προφανώς και μπορείς να βγεις, να πιεις και να κοιμηθείς με κάποια. Αλλά όταν το έκανε η Mila, εσύ την έδιωξες". "Ναι αλλά δεν είμαστε μαζί πλέον". "Ούτε και τότε ήσασταν". "Εγώ δεν θα αφήσω καμία έγκυο. Ούτε και θα μείνω". "Μπορείς να πάθεις άλλα πράγματα όμως. Μην το ψάχνεις και μην το ζορίζεις, είσαι λάθος σε αυτό. Και είσαι λάθος επειδή ξέρω ότι ακόμη θες την Mila αλλά είσαι εγωίστρια". "Σώπα. Εγώ είμαι η εγωίστρια. Ας μην κοιμόταν με τον οποιοδήποτε να ήμασταν καλά". "Εσύ γιατί κοιμάσαι; Το βλέπεις ότι είναι ακριβώς το ίδιο; Κοιμήθηκες με κάποια που δεν ξέρεις καν το όνομα της. Δεν θυμάσαι καν ότι γύρισες μαζί της. Ωστόσο όταν το έκανε η Mila-". "Η Camz είναι έγκυος. Έχει διαφορά". "Δεν θα βγάλουμε άκρη. Άστο γιατί θα μαλώσουμε". "Εντάξει". Επικράτησε σιωπή για λίγη ώρα και άκουσα την πόρτα της κρεβατοκάμαρας να ανοίγει. Σηκώθηκα όρθια και κατευθύνθηκα προς το μέρος της ξανθιάς κοπέλας. "Πρέπει να φύγω", μου είπε και πέρασε τα χέρια της γύρω από το λαιμό μου. "Το καταλαβαίνω", είπα και της χαμογέλασα και έφερα τα χείλη μου στα δικά της. Μείναμε για πολύ λίγο έτσι. Της έδωσα ένα χαρτί και ένα στυλό για να γράψει το τηλέφωνο της. Έφυγε σχεδόν αμέσως κι εγώ γύρισα στον καναπέ, το βλέμμα της Normani ενοχλητικό πάνω μου. "Πως είναι;", είπα λίγη ώρα αργότερα αφού καμία δεν μιλούσε. "Καλά είναι. Τώρα. Στο νοσοκομείο. Είναι η βάρδια της Ally". Συνεχίζω να νοιάζομαι και πάντα θα νοιάζομαι για την κοπέλα που μου άλλαξε τη ζωή. "Τι έπαθε;". "Επιπλοκή με την εγκυμοσύνη". "Το μωρό;". "Μια χαρά. Είναι και οι δύο τους καλά. Σου τα είπα κι εχθές". "Θα της πεις περαστικά από εμένα;". "Νομίζω πως θα ήταν καλύτερα να της πεις εσύ. Αν δεν θες να την δεις, πάρτην έστω ένα τηλέφωνο". Ξεφύσηξα λίγο και βυθιστήκαμε πάλι στην σιωπή. Το βλέμμα μου έπεσε πάνω στο χαρτί με το όνομα και το τηλέφωνο της κοπέλας. Το πήρα στα χέρια μου και το έσκισα. Η αλήθεια είναι πως το παρατράβηξα. Η Normani έχει δίκιο. Κάνω αυτό που έκανε η Camila για το οποίο την έδιωξα από δίπλα μου. Έμεινε όλο το μεσημέρι, παραγγείλαμε κάτι πρόχειρο να φάμε και της είπα τις εξελίξεις με την Νικολέτα, παραλείποντας το σημείο της κατοχής του όπλου, δεν θα ήθελα να το μάθει κάποια.