Absolution(Sequel to Russian Roulette)

Chapter 16

"ΤΙ; ΓΙΑΤΙ; ΠΩΣ ΓΙΝΕΤΑΙ ΑΥΤΟ; ΜΕ ΔΟΥΛΕΥΕΙΣ;", φώναξε η κοπέλα μου μπροστά μου και σηκώθηκε όρθια. "Το ξέρω ότι ακούγεται τόσο περίεργο και όλα είναι τόσο μπερδεμένα". "Καλά κι αυτός είναι τελείως μαλάκας; Ήθελε να σκοτώσει την ξαδέρφη του; Βασικά, έχω μπερδέψει όλες τις συγγένειες μεταξύ τους. Μίλα γιατί τίποτα δεν βγάζει νόημα. Τουλάχιστον τώρα σε δικαιολογώ που ήπιες εχθές το βράδυ", είπε και κάθισε στο μπράτσο του καναπέ και πήρε μερικές ανάσες. "Γιατί αλλιώς δεν θα το έκανες;". "Δεν είναι αυτό το θέμα μας". Την πρώτη συλλαβή που πήγα να αρθρώσω διέκοψε το θυροτηλέφωνο. "FUCK! Τα κορίτσια. Ξέχασα τελειώς ότι θα έρθουν. Τι θα κάνουμε;". "Θα μαζευτείτε όπως αυτό που κάναμε κάθε φορά;". "Ναι ξέρεις θα μαγειρέψουμε και βλακείες". Νιώθω περίεργα που πλέον δεν ανήκω σε αυτή την παρέα. Είναι κάπως άσχημο αλλά εγώ τα προκάλεσα οπότε δεν θα έπρεπε να παραπονίεμαι. "Θα σου εξηγήσω άλλη φορά. Θα ανέβω στον πάνω όροφο και όταν έρθουν σπίτι, θα φύγω. Μην ανησυχείς", είπα και άνοιξα βιαστικά την πόρτα. Κρύφτηκα στον πάνω όροφο μέχρι που βεβαιώθηκα ότι όλες είχαν μπει στο σπίτι και στη συνέχεια έφυγα όσο πιο γρήγορα μπορούσα από την πολυκατοικία. Γύρισα σπίτι και πήρα την αδερφή μου γιατί έπρεπε να γυρίσει πίσω στο ορφανοτροφείο. Σε όλη τη διαδρομή με ρωτούσε έμμεσα αν έχω βρει ή έχει γίνει κάτι. Το ξέρω πως νιώθει ότι της λέω ψέματα όμως δεν είμαι σε θέση ακόμη να της μιλήσω και να της πω τι έχει συμβεί.

Άφησα την αδερφή μου στο ορφανοτροφείο και πριν ξεκινήσω το αυτοκίνητο, άκουσα την ειδοποίηση ότι έχω μήνυμα στο κινητό μου. Το έβγαλα από την τσάντα μου και όταν άνοιξα το κινητό και είδα από ποιον είναι, μου κόπηκε η ανάσα για μερικά δευτερόλεπτα. "Σε μισή ώρα στο σημείο που σας πήγαν όταν σας απήγαγαν. -Νικολέτα". Ήξερα που βρισκόταν το μέρος, για κάποιες μέρες το είχαν κλείσει και είχε γίνει γνωστό στο κοινό με τον θάνατο της Μαριέτας. Ήταν μια παλιά αποθήκη ενός εγκαταλελειμένου εργοστασίου. Δεν είχε τίποτα μέσα όμως ήταν αρκετά απομονωμένη, κατάλληλη για τη δουλειά τους. Έχω μάθει να εμπιστεύομαι το ένστικτο μου και να το ακολουθώ. Υπό άλλες συνθήκες, ίσως να μην πήγαινα. Ωστόσο τώρα, νιώθω ότι θα με βοηθήσει αρκετά. Ίσως θα ήταν καλό να ενημέρωνα κάποιον, να ήξερε που βρίσκομαι. Συνεπώς, έστειλα μήνυμα στη Normani για να κρατάει επαφές μαζί μου ανά τακτά χρονικά διαστήματα. Από το ορφανοτροφείο ήταν σχετικά κοντά, θα έφτανα πριν την ώρα μου. Ένα τέταρτο αργότερα βρίσκομαι έξω από την κλειστή πλέον αποθήκη. Το όπλο μου βρίσκεται στην θήκη του, στην αριστερή πλευρά του κορμού μου. Δεν εμπιστεύομαι να πάω κάπου μόνη μου μαζί της και ειδικά σε αυτό το μέρος. Έχω έρθει ξανά, δεν το είπα σε κανέναν. Είχα έρθει όταν την είχαν κλείσει αρχικά μετά το τέλος των ερευνών. Μπήκα από την πίσω πόρτα και έψαξα τριγύρω, έστω για ένα στοιχείο. Όμως τότε ήμουν πολύ μπερδεμένη, τίποτα δεν έμοιαζε σωστό. Τώρα που βρίσκομαι σε αυτό τον χώρο μετά από τόσο καιρό, νιώθω την αρνητική ενέργεια των πραγμάτων που έχουν γίνει. Βγάζω ένα τσιγάρο από την τσάντα μου για να ηρεμήσω λίγο μέχρι να έρθει. Κάθε φορά που ο καπνός κατεβαίνει στα πνευμόνια μου, έρχονται όλο και περισσότερες αναμνήσεις από εκείνο το βράδυ. Συνήθως το πάθαινα στον ύπνο μου, στα όνειρα μου. Πλέον, το παθαίνω γενικότερα στην καθημερινότητα μου. "Μην το κάνεις αυτό στον εαυτό σου", είπε και ένιωσα τη μορφή της δίπλα μου. "Γιατί; Σε νοιάζει;". "Ποτέ δεν ξέρεις". "Δεν είσαι η μητέρα μου", είπα και πέταξα κάτω το μισοτελειωμένο τσιγάρο και γύρισα και την κοίταξα. Δεν μου απάντησε, γύρισε προς το αυτοκίνητο μου και ακούμπησε πίσω του. "Νόμιζα πως ήθελες να μου δείξεις κάτι και ήρθαμε εδώ", είπα δείχνοντας προς την αποθήκη από πίσω μου. "Όχι. Ήθελα να σε συναντήσω κάπου έξω και θεώρησα πως αυτό το μέρος είναι ιδανικό για να λύσουμε όποια προβλήματα έχουν δημιουργηθεί". "Αυτό δεν ξέρω αν γίνεται". "Lauren, καλώς ή κακώς, εσύ τα ξεκίνησες που άρχισες να ψάχνεις". "Κι εσείς το συνεχίσατε μαζί με τον γιο σου". "Εγώ έκανα ότι έπρεπε να γίνει. Δεν ξέρω τι σου έχει κάνει ο Αντώνης. Δεν ανακατεύομαι στις δουλειές του, είναι αυτόνομος. Απλώς μένει μαζί μου". Όλα αυτά ακούγονται τόσο βλακείες που δεν μπόρεσα να σταματήσω το γέλιο που βγήκε αυθόρμητα από μέσα μου. "Το ξέρεις ότι ακούγεται τραγικά γελοίο αυτό που μου λες αυτή τη στιγμή. Δηλαδή, ας πούμε ένα παράδειγμα. Όταν ήρθα σπίτι σου και απλά σε σημάδεψα με το όπλο. Το είπες στον Αντώνη". "Όχι. Γιατί να του το πω. Με εμένα είχες το θέμα. Τα προβλήματα σου με τον γιο μου δεν με αφορούν". "Και το να πάει να κάνει κακό στην Camila; Απλά είναι χαζό αυτό που μου λες. Λυπάμαι, αλλά δεν μπορώ να πιστέψω ότι δεν έχετε τη μικρή σας ομαδούλα και μου επιτήθεστε λες και δεν ξέρω κι εγώ τι σας έχω κάνει! Γιατί εγώ δεν έχω κάνει τίποτα και τραβάω όλα τα ζόρια της οικογένειας μου!". Ο τόνος της φωνής μου ανέβηκε χωρίς να το καταλάβω. Είχα πλησιάσει προς το μέρος της, η οργή μου είχε αρχίσει να φουντώνει πάλι μέσα μου σαν την φωτιά που μου στέρησε την οικογένεια μου. "Χαμήλωσε τον τόνο σου. Δεν μπορώ να σε κάνω να το πιστέψεις προφανώς. Όμως, ότι έχει σχέση με τον Αντώνη κι εσένα, δεν το γνωρίζω". "Γιατί δεν με σκότωσε όταν είχε την ευκαιρία; Τότε; Που σκότωσε την Μαριέτα;". "Γιατί ίσως τότε ήταν η μόνη φορά που αποφάσισα να ασχοληθώ". "Γιατί; Νιώθεις τύψεις επειδή κατά κάποιο τρόπο είμαστε μακρινοί συγγενείς;". "Άρα γνωρίζεις. Περίμενα ότι θα σου έπαιρνε λιγότερο χρόνο", είπε και ξεφύσηξε δυνατά. Δεν είχε μετακινηθεί καθόλου από τη θέση της μπροστά μου. "Κοίταξε να δεις πως έχουν τα πράγματα. Ναι, ο θείος σου ήταν εραστής μου. Το έμαθε ο σύζυγος μου. Στο ενδιαμέσο είχε πάρει διαζύγιο από την θεία σου. Εγώ έμεινα έγκυος από τον Carlos. Ο σύζυγος μου ήταν στείρος. Δεν ήθελε τον Αντώνη, τον βάλαμε στο ορφανοτροφείο. Τον αγαπούσα, αλήθεια, όμως ήθελα παιδί. Ίσως δεν ήταν ο πιο σωστός τρόπος και το ξέρω, μου το αναγνωρίζω. Πες με πουτάνα, δεν έχω θέμα. Ξέρω τι είμαι και τι έχω κάνει. Τελικά μετάνιωσε και σκέφτηκε ότι ήταν η μόνη μας ελπίδα να αποκτήσουμε ένα παιδί. Τον πήραμε πίσω. Βγήκε τόσο εύκολα γιατί η Πηνελόπη ήταν αδερφή του συζύγου μου. Ωστόσο, ποτέ δεν τον αγάπησε και σε όλα αυτά τα χρόνια, δεν του στάθηκε σαν πατέρας. Έστω και αυτά τα λίγα. Ταυτόχρονα μέσα του ένιωθε πως όλο αυτό είναι λάθος. Δεν σκότωσα εγώ τον Carlos. Τον σκότωσε ο σύζυγος μου. Όμως τον βοήθησα. Τον βοήθησα γιατί άρχισε να μας απειλεί ότι θα διεκδικήσει τον Αντώνη. Είχε αρχίσει να τον πλησιάζει και στο σχολείο κρυφά από εμάς. Με λίγα λόγια, τον ξεφορτωθήκαμε. Μέσα στο μυαλό του τριγυρνούσαν όλα όσα έγιναν και λίγο καιρό μετά, δεν άντεξε και αποφάσισε πως ήθελε να τα καταστρέψει όλα. Μου είχε πει ότι θα πάει ένα ταξίδι μόνος του. Έβαλε φωτιά στο εργοστάσιο που είχε. Και ο πατέρας σου τον τράβηξε μέσα πριν το σκάσει. Όσο για την Μαριέτα, ο Αντώνης την ερωτεύθηκε πολύ έντονα. Αργότερα έμαθε πως είναι μακρινή του ξαδέρφη και έκοψε κάθε επαφή. Ταυτόχρονα, είχε αρχίσει ήδη να ασχολείται με το εμπόριο, η Μαριέτα του χρωστούσε αρκετά, βρήκε ευκαιρία μετά από χρόνια και της τα ζήτησε. Δεν του τα έδωσε, τον δούλευε κανονικά. Είναι περίεργο παιδί και περίεργος χαρακτήρας και δεν πρέπει να τον εξωθούμε από τα όρια του. Όταν ξέφυγε, αποφάσισε να την απαγάγει και να την σκοτώσει. Προσπάθησα να τον σταματήσω όμως ήταν αργά. Και όταν έφτασα εδώ, την είχε ήδη σκοτώσει. Και είχε στρέψει το όπλο σε σένα. Σε αναγνώρισα. Μπορεί να μην σε νοιάζει, αλλά εγώ σε έσωσα όταν του είπα ότι είσαι ξαδέρφη του. Από τον πραγματικό του πατέρα. Δεν θα έπαιζα μαζί του ωστόσο, είναι επικίνδυνος γιατί και η Μαριέτα ήταν συγγενής του και δεν δίστασε να την πυροβολήσει". "Και γιατί δεν τον καταγγέλεις;". "Γιατί πολύ απλά είναι γιος μου".

Λίγη ώρα αργότερα και βρισκόμουν στον δρόμο της επιστροφής. Δεν ξέρω αν πρέπει να πιστέψω αυτά που μου είπε ή όχι. Από τη μία ο κύριος Ανέστης, ο πατέρας της Μαριέτας, μου είπε να μην την εμπιστευθώ. Από την άλλη, όλα μοιάζουν τόσο λογικά. Και στην τελική, τι όφελος θα είχε να μου πει ψέματα. Απλώς μου ήρθαν τόσες πολλές και μαζεμένες πληροφορίες. Στοιχεία και καταστάσεις που δεν θα μπορούσα να γνώριζα αν δεν μου τα έλεγε κάποιος που τα έχει ζήσει. Θα έχω τις επιφυλάξεις μου με αυτή την ιστορία αν και μοιάζει αρκετά αληθοφανής. Μερικές ώρες αργότερα βρισκόμουν στο σπίτι της Camila ξανά. Της είπα όλα όσα έμαθα, όλα όσα μου είπε η Νικολέτα. Συμφώνησε πως ήταν κάπως άκυρο όλο αυτό που ήθελε να συναντηθούμε. "Νομίζω πως αν όντως ισχύει όλο αυτό και με έσωσε την πρώτη φορά, ίσως θέλει να με προστατεύσει. Δεν ξέρω, νιώθω κάπως περίεργα, πως κάτι κακό έρχεται", είπα και ξάπλωσα δίπλα στην κοπέλα μου. "Θέλω να προσέχεις. Θα πεθάνω αν πάθεις κάτι". "Όλα θα πάνε καλά μικρή μου, μην ανησυχείς. Ίσως πρέπει να βρούμε τρόπο να κλείσουμε τον Αντώνη μέσα". "Ναι και όταν βγει μετά από χρόνια να σε κυνηγάει για να πάρει εκδίκηση". "Πολλά μεξικάνικα βλέπεις". "Είναι ιστορίες παρμένες από τη ζωή". "Είναι μαλακίες ανθρώπων που δεν έχουν φαντασία". "Απαξιώ να σου απαντήσω". "Και τι θα κάνεις;", είπα και χαμογέλασα έντονα. "Χμμμ. Αυτό". Και τα χείλη της στα δικά μου να μου παίρνουν την ανάσα, την ψυχή μου μέσα της. Και πάλι να μου την δίνει πίσω με τον πιο γλυκό και υπέροχο τρόπο. Όμως το προαίσθημα που έχω δεν με αφήνει σε ησυχία. Και φοβάμαι πολύ και για την Camz και για το μωρό που κουβαλάει μέσα της. Πρέπει να την πείσω να μείνουμε μαζί και δεν με νοιάζει αν θα το μάθουν, θέλω να είναι ασφαλής.