Absolution(Sequel to Russian Roulette)

Chapter 10

"Δεν ξέρω γιατί το έκανες πάντως ο τύπος δεν θα σε μηνύσει, μόλις έφυγε", είπε η Μιχαέλα, η φίλη που είχα στην αστυνομία από το ορφανοτροφείο. Άφησα την ανάσα που κρατούσα. Ένιωσα το σώμα μου να ηρεμεί. Είναι σχεδόν εννιά το βράδυ. Πήρε αρκετή ώρα η όλη διαδικασία. "Θα με κρατήσετε μέσα;". "Όχι, δεν έχουμε το δικαίωμα. Και ειδικά τώρα που ο Μάνος δεν θα κάνει μήνυση. Είπε ότι δεν θέλει να ασχοληθεί και να αφεθείς ελεύθερη, σα να μην έγινε τίποτα". "Πάλι καλά". "Lauren, γιατί το έκανες αυτό;". "Απείλησε την Camila". "Τι εννοείς; Κάτσε γιατί τώρα αλλάζει το πράγμα". "Δεν πρόκειται να κάτσω να ασχοληθώ σοβαρά. Της άφησε ένα χαρτί που έχω στην τσάντα μου. Ήθελε να μάθει όσες περισσότερες πληροφορίες γίνεται για εμένα", είπα και της έδειξα την τσάντα μου που ήταν στην άκρη του γραφείου. Την άνοιξε και διάβασε ότι ήταν γραμμένο. "Και πως είσαι σίγουρη ότι ήταν αυτός;". "Αναγνώρισα τον γραφικό του χαρακτήρα. Τέλος πάντων δεν έχει σημασία". "Μήπως να πήγαινες σε κάποιον ειδικό να μιλήσεις;". Κατέβασα το βλέμμα μου στα δάχτυλα μου. 'Ενιωθα άβολα, ντροπή. "Δεν ξέρω. Τόσο καιρό έλεγα πως μπορώ να συνεχίσω μόνη μου αλλά δεν ξέρω. Ίσως πρέπει να δω κάποιον τελικά". "Δεν έχεις να χάσεις κάτι. Λοιπόν. Υπογράφεις σε αυτά τα δύο χαρτιά και φεύγεις", είπε και μου έδωσε ένα στυλο στο χέρι και γύρισε δύο χαρτιά πάνω στο γραφείο προς τη μεριά μου. Υπέγραψα, την χαιρέτησα και έφυγα από το κτίριο. Περπάτησα λίγη ώρα και βρέθηκα στο πανεπιστήμιο, έπρεπε να πάρω το αυτοκίνητο μου. Δεν ήθελα να γυρίσω σπίτι. Αλλά δεν είχα που αλλού να πάω. Όσες ώρες με κράτησαν, σκεφτόμουν. Σκεφτόμουν τις επιπτώσεις από όλο αυτό. Σκεφτόμουν τι μπορεί να νομίζουν οι φίλες μου, η πρώην μου. Ήμουν εξαντλημένη. Γύρισα σπίτι μου και μπήκα απευθείας να κάνω ένα μπάνιο. Με χαλάρωσε αρκετά από όλη την κούραση της ημέρας. Ντύθηκα γρήγορα και κάθισα στο σαλόνι να ηρεμήσω. Στο τραπεζάκι μπροστά μου ήταν όλα τα έγγραφα και τα στοιχεία που είχα συγκεντρώσει. Δεν ήθελα να τα δω μπροστά μου, τουλάχιστον για σήμερα. Σηκώθηκα και άρχισα να τα στοιβάζω προσεκτικά για να μην τα μπερδέψω. Τα μετακίνησα στο πάτωμα, στην άκρη του σαλονιού και κάθισα ξανά στον καναπέ. Λίγα δευτερόλεπτα αργότερα χτύπησε το θυροτηλέφωνο. Μπορώ να πω πως φοβάμαι. Ίσως είναι η πρώτη φορά που φοβάμαι. Έμπλεξαν άσχημα τα πράγματα. Δεν ήθελα να ανοίξω. Έκλεισα τα φώτα και κάθισα στην ησυχία. Ίσως να νόμιζαν ότι δεν είμαι σπίτι. Το κινητό μου άρχισε να τρίζει στον καναπέ. Κοίταξα το όνομα και έμεινα έκπληκτη.

- Είσαι σπίτι;

- Ναι.

- Γιατί δεν ανοίγεις τότε;