Absolution(Sequel to Russian Roulette)

Chapter 14

 "Lauren. Τι σου συμβαίνει; Νιώθω πως έχω χάσει τόσα πολλά τόσο καιρό". Το βλέμμα μου ανέκφραστο, χαμμένο στη θάλασσα μπροστά στα πόδια μου. Οι σκέψεις μου όπως τα κύμματα, αγριεμένες, μπερδεμένες. "Έχεις χάσει όντως πολλά. Θέλω απλά να θυμάσαι πως δεν μπορείς να εμπιστευθείς κανέναν. Μόνο εμένα", είπα και ήπια μια γουλιά από το μπουκάλι της μπύρας μου και την στήριξα ξανά στην άμμο. "Μίλησε μου. Τι συμβαίνει; Δεν είμαι παιδί. Σε ένα χρόνο θα έχω ενηλικιωθεί". Έβαλα το χέρι μου πίσω από το κεφάλι μου και ξάπλωσα πίσω. Και της μίλησα. Της είπα τα πάντα. Για τη ζωή μου. Για τους γονείς μας. Για τη σχέση μου. Για την κυρία Πηνελόπη. Για όλους. Με άκουσε, μου έδωσε προσοχή. Της έλυσα όλες τις απορίες. Μου είπε την άποψη της. Ξάπλωσε δίπλα μου και ήρθε στην αγκαλιά μου. "Το ξέρω πως δεν είσαι καλά ψυχολογικά. Όπως και να το κάνεις, είμαι αδερφή σου. Μην κάνεις καμιά τρέλα. Δεν μπορώ να σε χάσω", μου είπε και ένιωσα μερικές σταγόνες να φεύγουν από τα μάτια της και να πέφτουν στο λαιμό μου. "Αν δεν με είχες πάρει τηλέφωνο εχθές, νομίζω πως θα τα είχα καταστρέψει όλα". "Δηλαδή;". "Δηλαδή απλά θα μπούκαρα και θα τους σκότωνα όλους και δεν θα με ένοιαζε. Τουλάχιστον όλοι θα ήταν καλά, δεν θα κινδύνευε κανένας και γω θα ήμουν μακριά από εσάς για να μην σας κάνω κακό", είπα και έδωσα στα πνευμόνια μου για τελευταία φορά τον καπνό του τσιγάρου στο χέρι μου. "Δεν σκέφτηκες όμως τι θα έκανα εγώ;". "Το σκέφτηκα μετά το τηλεφώνημα. Απλά θα παλέψω λίγο ακόμα την κατάσταση και δεν με νοιάζει. Κάποια στιγμή όλα θα τελειώσουν". Την χτύπησα απαλά στον ώμο και σηκώθηκε όρθια όπως κι εγώ. Kινηθήκαμε προς το αυτοκίνητο και ξεκίνησα για το δρόμο της επιστροφής. "Lauren. Νομίζω πως πρέπει να βρούμε τον λόγο που σε πήραν εκείνο το βράδυ". "Με πήρε τηλέφωνο ο Αντώνης εχθές. Είπε ότι ήμουν μάρτυρας". "Και γιατί σε άφησαν να ζήσεις;". "Υποτίθεται με θέλει ο Μάνος. Αλλά προφανώς αυτός δεν παίζει να είναι ο μόνος λόγος". "Μήπως έχει σχέση πάλι με το παρελθόν;". "Τι εννοείς;". "Ξέρεις. Με την πυρκαγιά. Τους γονείς μας". "Ο μπαμπάς τράβηξε τον σύζυγο της Νικολέτας μέσα και πέθανε. Εγώ θα ήμουν εξοργισμένη που θα μεγάλωνα χωρίς πατέρα. Δεν θα το σκεφτόμουν και πολύ". "Ο πραγματικός πατέρας του Αντώνη;". "Έχει πεθάνει. Δολοφονία. Δεν ξέρω πως είναι εμφανησιακά. Μόνο το όνομα του έχω. Η αλήθεια είναι πως κάτι μου θυμίζει. Ίσως ήταν διάσημος.  Θα το ψάξω λίγο παραπάνω. Και προφανώς τον δολοφόνο δεν τον βρήκαν ποτέ. Και το τελευταίο άτομο που τον είδε ήταν η Νικολέτα. Αλλά δεν έχουν κάτι για να την ενοχοποιήσουν". "Όχι που θα είχαν. Θα το κοιτάξουμε και μαζί. Μερικές φορές μια δεύτερη ματιά από κάποιον άλλον μπορεί να φανεί αρκετά χρήσιμη". Της χαμογέλασα και σταμάτησα σε ένα μαγαζί για να πάρω βραδινό.