NO OTHER

Chapter 2

Philippines

After 10 long hours of travel nakarating na din ako ng Pilipinas.

 “Wow! It's nice to be back...! Welcome back to me...yuhoooo!”

 From Manila I need to ride again a plane to reach my home so I booked my self a connecting flight and after 2 more hours, finally palabas na rin ako ng domestic airport at nakikita ko na yung toktok ng ulo ng driver namin na walang buhok.

 “Kuya Mart....? Kumusta po?”

 “Ma'am Ruai, welcome back po. Hiyang ata kayo sa Saudi ah, lalo kayong gumanda.”

 “Hay naku! Kuya Mart, kaya mahal na mahal kita eh. Alam na alam mo kung papano ako bobolahin. Huwag ka mag alala may pasalubong ako sayo.” napapangiti na sabi ko.

 “Ay hindi po Ma'am, Totoo po yun. Akin na po yung mga bagahe nyo ilagay natin sa likuran. Hindi na kayo babalik dun ma'am?”

 “Dalawang buwan lng po yung binigay na vacation sa akin. So, after 2 months wla na pong mangungulit sa inyo. Bakit po?”

 “Ahhh...akala ko po hindi na kasi andami nyo pong bagahi na dala. Hehehe...” napapakamot na sabi ni Kuya Mart.

 “Kuya Mart, sina Mama at Papa po?”

 “Si Mama nyo po may pinuntahan na binyag at si Papa nyo syempre nasa opisina nya ngayon.”

 “Alam naman nila na darating ako, di ba? Bakit prang wala silang pakialam kung umuwi man ako o hindi? Ang tagal ko ding nawala, hindi ba nila ako na miss?”

“Ma'am baka masama pa rin yung loob ng Papa mo hanggang ngayon dahil sa naging desisyon mo na pumuntang middle east kaysa tulungan sila sa negosyo nyo.”

 Kungsabagay, sino ba naman kayang magulang ang matutuwa sa anak nila kung lalayasan sya nito at mahigit two years na hindi umuwi. Pero sa kabilang dako, sino naman kayang anak ang matutuwa kung pipilitin ka sa mga bagay na ayaw mo, di ba? For example, Sasabihan ka na pumasok sa opisina at aatend ng board meeting eh hindi naman business course yung tinapos ko. Kaya nga nursing yung kinuha ko kasi ayaw na ayaw ko talagang nasa loob ako ng apat na sulok ng opisina, para akong nasasakal na ewan, at prang gusto kung tumakbo at lumangoy sa dagat. Alam mo yung feeling na yun...yung..yung...ah basta yun na yun!

 “Kuya matutulog muna ako, pakigising po ako pag nandun na tayo. Ah, sya nga pla baka makita mo si Papa na nakatayo sa harapan ng bahay at may hawak na baril, paki u-turn na lng po at diretso tayo sa bahay ni lola. Thanks kuya...good night.”

Napapailing na lng si Mang Martin sa batang amo. Hindi nya talaga lubos maisip kung ano ba talaga ang gusto ng batang ito. May pera namn sila pero bakit mas pinili nya mag trabaho sa ibang bansa at iwan yung mga magulang nya dito.