"Διαφορετικός! "

~Κεφάλαιο 8~

Έχουν περάσει περίπου 2 εβδομάδες από τότε που μίλησα τελευταία φορά με τον Σταυρό. Ναι από τότε που τους είδα να φιλιούνται δεν ξανα μιλησαμε. Εκείνος έκανε συνέχεια προσπάθειες για να μου εξηγήσει τι είχε γίνει. Η Κατερίνα τα ήξερε όλα και μου έλεγε πως έπρεπε να τον αφήσω να μου μιλήσει. Ο Σταυρος μου έκανε καθημερινά πολλές κλήσεις αλλά εγώ δεν απαντούσα. Είχα πληγωθεί. Δεν ετρωγα, δεν έβγαινα από το δωμάτιο μου. Η διαδρομή μου ήταν από σπίτι-σχολείο και από σχολείο - σπίτι. Στο σχολείο πότε έρχεται πότε δεν έρχεται. Είναι και αυτός χάλια, φαίνεται. Τα μάτια του είναι κόκκινα μάλλον απο το κλαμμα... Δεν ξέρω. Θέλω τόσο πολύ να τον σφίξω στην αγκαλιά μου και να του πω πως όλα είναι εντάξει. Μα δεν είναι, κάθε μέρα κλαίω, κλαίω πολύ. Αλλά τουλάχιστον κλαίω για ένα άτομο που αξίζει τα δάκρυα μου. Για να έχει τόση επιμονή να μου εξηγήσει πάει να πει πως δεν είναι όντως έτσι όπως τα ειδα τα πράγματα, αλλά από την άλλη πάλι δεν ξέρω. Σήμερα έχει έρθει στο σχολείο, είμαστε μέσα στο μάθημα και κοιτάζουμε και οι δυο στο κενό.
Κ- Πάλι στο κόσμο σου είσαι Μελίνα? "
Μ- Ναι!"
Κ- Σε λίγες μέρες φεύγουμε για Θεσσαλονικη...Έτσι θα είσαι? "
Μ-πολυ πιθανόν "
Κ- Ρε χωρίς να θέλω να σε γεμίσω με τύψεις...Αλλά κοίτα πως είναι. Ειμαι σίγουρη πως κάτι συμβαίνει. Δεν είναι αυτό που είδες γιατί αν ήταν τώρα θα ήταν με την Ελένη"
Μ- Δεν ξέρω...Ίσως πρέπει να τον αφήσω να μου εξηγήσει....Αλλά δεν ξέρω"
Κ- Η καθηγήτρια μας κοιτάει με μισό μάτι όποτε τα υπόλοιπα στο διάλλειμα "
Μ- Ναι έχεις δίκιο"

Βγηκαμε διάλλειμα...Και αρχίσαμε πάλι να λέμε με την Κατερίνα για το θέμα που με βασάνιζε. Ο Σταυρός είχε σταματήσει πια να κάνει προσπάθειες να μου εξηγήσει, είχε κουραστεί και τον καταλαβαίνω.
Κάποια στιγμή άκουσα το κινητό μου να χτυπάει. Ήταν ο αδελφός μου. Δεν του έχω πει τίποτα για όλα όσα έχουν συμβεί. Του έχω πει μόνο ότι μου αρέσει ένας Σταύρος.
Μ- Παρακαλώ?"
Γ- Τι παρακαλεις?" Με αυτό που είπε με έκανε να γελάσω
Μ- Ναι ναι με ξέχασες εντελώς"
Γ- Εγώ μωρέ να ξεχάσω την αδελφούλα μου!?..Ποτέ..."
Μ- Και γιατι δεν πήρες ούτε ένα τηλέφωνο?"
Γ- Γιατί δεν με πήρες Εσύ?"
Μ- Βλακα...έλα πες τι θες γιατί σε λίγο θα χτυπήσει το κουδούνι "
Γ- Μάντεψε..."
Μ- Κατι μου έρχεται στο μυαλό "
Γ- Ναι αυτό που σου ήρθε στο μυαλό είναι...τα έφτιαξα με την Νεφέλη "
Έβγαλα ένα ουρλιαχτό χαράς.
Μ- Πολυ χαίρομαι"
Εκείνη την ώρα χτύπησε το κουδούνι και μπήκαμε μέσα....Τελευταία ώρα. ..

Μετά από μια ώρα Ιστορίας και απόλυτης βαρεμάρας χτύπησε το κουδούνι. Η Κατερίνα έφυγε αρα έπρεπε να πάω σπίτι μόνη μου. Τέλεια! (Ειρωνικό ήταν )

Βγήκα από την ταξη και κατευθυνθηκα προς την πύλη όμως άκουσα από πίσω το όνομα μου. Γύρισα και είδα έναν ταλαιπωρημένο Σταυρό, με μάτια κόκκινα και μαυρους κύκλους.
Σ- Μελινα" μου είπε κάπως αδύναμα
Σ- Άφησε με να σου εξηγήσω σε παρακαλώ"
Εγώ δεν μίλησα, πήγα κοντά του και είδα πως ένα δάκρυ κυλούσε στο μάγουλο του. Εγώ πήγα ακόμα πιο κοντά του και με τον αντίχειρα μου σκουπισα το δάκρυ που είχε τρέξει. Εκείνος με το άγγιγμα μου ηλεκτριστηκε. Ακόμα και στην κατάσταση που είναι μου αρέσει τόσο πολύ. Όμως δεν αντέχω να τον βλέπω άλλο έτσι!
Μ-Σταυρό πες μου...Ειμαι έτοιμη να σε ακούσω" όταν το είπα αυτό το πρόσωπο του ελαφρώς φωτίστηκε..

Heyy guys

Άραγε τι θα της πει?
Θα με βοηθουσατε παρα παρα πολυ αν ψηφίζατε και σχολιάζετε την ιστορία μου. Επίσης ήθελα να σας πω πως θα ανεβάζω πιο συχνά για να μην είστε σε αγωνία

Φιλιααα💘💘