"Διαφορετικός! "

~Κεφάλαιο 13~

Σηκώθηκα μετά από μια ώρα. Ειδα πως κανείς άλλος δεν είχε ξυπνήσει. Δεν ήθελα να σηκωθώ από το κρεβάτι γιατί θα ξυπνούσα το αγγελούδι μου...Τον Σταύρο. Το μάτι μου έπεσε στο απέναντι κρεβάτι που ήταν αγκαλιά ο Κώστας με την Κατερίνα. Αχου τα ταιριάζουν. Έπρεπε να τους ξυπνήσω γιατί σε λίγο θα έρχονταν οι καθηγητές να μας ξυπνησει. Σκεφτηκα να ξυπνήσω πρώτα τον Σταυρό. Άρχισα να του δίνω φιλιά στο λαιμό γιατί ξέρω πως όλοι λυγίζουν εκεί. Σιγά σιγά άνοιξε τα μάτια του και με κοιταξε.
Σ- Οππ ξύπνησες ματάκια μου?"
Μ- Μάλλον ναι"
Με έπιασε από την μέση και με εσηρε κάτω με αποτέλεσμα να πέσω φαρδιά πλατιά πάνω του.
Σ-Ας κοιμηθούμε λίγο ακόμα"
Μ-Σταύρο μου δεν γίνεται σε λίγο θα έρθουν οι καθηγητές να μας ξυπνήσουν."
Και εκείνη την ώρα που το είπα χτύπησε η πόρτα.
Μ- Σου το είπα" είπα και πήγα να ανοίξω. Και ναι ήταν οι καθηγήτρια μας και μας είπε να ετοιμαστούμε. Ξύπνησα και τους άλλους, ετοιμαστηκαμε και πήγαμε κάτω. Μπήκαμε στο λεωφορείο. Πφφ 7 ώρες στο λεωφορείο για να πάμε Θεσσαλονίκη αλλά δεν με πείραζε και παρά πολύ γιατί είχα από δίπλα τον Σταύρο μου. Ως συνήθως τραγουδούσαμε στο λεωφορείο και περνούσαμε υπέροχα. Κάναμε και στάση για να φάμε κάτι.

Μετά από πολλές ώρες μέσα στο λεωφορείο φτάσαμε επιτέλους στο ξενοδοχείο. Πήγαμε να βρούμε τα δωμάτια μας. Τα βρηκαμε και είδαμε πως το δωμάτιο μας ήταν απέναντι από το δωμάτιο του Σταύρου και του Κώστα. ΤΕΛΕΙΑΑ!!.
Μπήκαμε μέσα και ξ απλωσαμε γιατί ήμασταν εξαντλημενες και εγώ και η Κατερίνα.

Μετά από καμία ώρα ξυπνήσαμε και κατεβήκαμε κάτω μαζί με τα αγόρια και τους υπόλοιπους μαθητές και αρχίσαμε τον δρόμο προς το Μουσείο. .

Μετά από 2 ώρες ξενάγησης Πήγαμε πάλι στο ξενοδοχείο. Ήταν νωρίς οπότε είπαμε στα αγορια να έρθουν στο δωμάτιο μας να περάσει η ώρα.

Μ- Παιδιά πεινάω. Να παραγγείλω πίτσες"
Κ,Κ,Σ- Ναιιι" είπαν και οι τρεις με μια φωνή. Εγώ γέλασα και πήρα τηλέφωνο μια πιτσαρία που το φιλαδιο της το είχα βρει απάνω στο ψυγιακι.

Κάθησα μαζί με τους υπόλοιπους και λέγαμε συνέχεια βλακείες μέχρι που χτύπησε το κουδούνι. Έτρεξα για να ανοίξω, ήταν οι πίτσες όταν άνοιξα είδα ένα όμορφο αγόρι με καστανά μάτια να έχει στο χέρι του τις πίτσες μας. Εγώ πήγα να τις πάρω και εκείνος με κοιτούσε μέσα στα μάτια.
Μου τις έδωσε και ερχόταν απειλητικα προς τα πάνω μου όταν ένα χέρι από πίσω μου τον έσπρωξε και παραλιγο να πέσει κάτω. Γύρισα και είδα ένα θυμωμένο Σταύρο .
?- Τι κάνεις ρε?" Είπε ο Σερβιτόρος.
Σ- Μακριά της"
?- Γιατί ρε γκόμενά σου είναι?"
Σ- Δεν είναι γκόμενά μαλακα. Δεν ξέρεις τι σημαίνει η λέξη γκομενα και Ναι ρε κοπέλα μου είναι έχεις κανένα πρόβλημα?" Εκείνη την ώρα ο Σερβιτόρος τον χτύπησε στο στέρνο ο Σταύρος πηγε να τον χτυπήσει και αυτος όμως όταν πηγε να σηκώσει το χέρι του του το έπιασα και τον κοίταξα με ένα παρακαλητικο ύφος του τύπου "σε παρακαλώ μην το συνεχίσεις"
?- Κανένα "
Μ- Πάρε αυτά και φύγε ηλίθιε" του είπα και του έδωσα τα λεφτά και ευτυχώς έφυγε. Έκλεισα την πόρτα και γύρισα να κοιτάξω τον Σταυρό ήταν νευριασμένος. Τον αγκάλιασα για να ξεθυμανει.
Μ- Έλα Σταύρο μου ηρέμησε δεν έγινε κάτι... Είναι ένας ηλίθιος. Ευχαριστώ που ήρθες" του είπα και γύρισε να με κοιτάξει.
Σ- Μην ζητάς συγνωμη ματάκια μου. Για εσένα τα πάντα" είπε και με φίλησε στο μέτωπο. Ωωω τι είπε τα πάντα για εμένα!? Αχχ τέλεια!! Τον κοίταξα στα μάτια και του χαμογέλασα πλατιά.
Μ- θες να πάμε έξω να φάμε? "
Σ- Δεν πεινάω " μου είπε με ένα παιχνιδιάρικο βλέμμα.
Μ- Δεν πειράζει θα σε ταΐσω Εγώ και θα θες" έτσι σηκώθηκε και πήγαμε έξω. Καθησαμε με τους άλλους και ευτυχώς δεν μας ρώτησαν γιατί αργησαμε και τέτοια. Χαχα ταισα τον Σταύρο και καλά. Γιατί σε γενικές γραμμές μονος του έφαγε και μετά καθίσαμε να χωνέψουμε. Στην συνέχεια φύγανε και κοιμηθήκαμε και εμείς .

Heyy guys

Χμμ τα πάντα για αυτήν Εε? Ωραία ωραία.
Λοιπόν. Θα με βοηθουσατε πολυ πολύ αν ψηφίζατε και σχολιαζατε την ιστορία μου.

Φιλιααα💘💘