"Διαφορετικός! "

~Κεφάλαιο 9~

Μ-"Σταυρό πες μου, είμαι έτοιμη να σε ακούσω" του είπα και το πρόσωπο του ελαφρώς φωτίστηκε.
Μ- Θες να πάμε στην άκρη γιατί ήμαστε στην μέση- μέση" ειπα και εκείνος μου έγνεψε καταφατικά. Πηγαμε σε μια γωνία..Από πίσω από το σχολείο που ξέρουμε πως δεν περνάει κανείς από εδώ.
Σ- Λοιπόν...ευτυχώς με αφίσες να σου εξηγήσω"
Μ- ναι" του είπα και του έσκασα ένα ελαφρύ χαμόγελο.
Σ- Την Ελένη καταρχήν την σιχαίνομαι επειδή πηγαίνει με όλους και νομίζει πως είναι κάποια. Εκείνη την ημέρα ήμουν στην πύλη και κοιτουσα το κινητό μου , όταν ξαφνικά ήρθε και μου πέταξε το κινητό κάτω και με άρπαξε και με φίλησε. Τον λόγο δεν τον ξέρω, Δεν μιλαμε καν δεν ξέρω πως είχε τόσο θρασσος να έρθει να με φιλήσει. Μετά βέβαια υπήρξε ένας μεγάλος τσακωμός και της τα εψαλα. Έκλαιγα συνέχεια γιατί σε έχανα και δεν θέλω να σε χάσω." Μου είπε... Τώρα να τον πιστέψω!? Ναι γιατι να μην τον πιστέψω αν ήταν ψέματα Τώρα δεν θα ήταν εδώ να μου μιλάει θα ήταν στην Ελένη και είχα καταλάβει πως δεν την συμπαθούσε γιατί όταν περνούσε από μπροστά μας ξινιζε το πρόσωπο του. Τόση ώρα κοιτούσα το κενό και όταν πήγα να του πω πως όλα εντάξει τον βρήκα κάπως λαχανιασμένος και παρατήρησα πως δυσκολευόταν να πάρει ανάσα. Αχχ όχι πάλι.Μα τι παθαίνει?Έτρεξα κοντά του και τον αγκάλιασα.
Μ-Σταύρο μου ηρέμησε" του είπα
Και τον έβαλα να καθίσει κάτω.
Αντί όμως να ξαναρχίσει να αναπνέει κανονικά δυσκολευόταν ακόμα περισσότερο...Αλήθεια όμως τώρα έχω ανησυχήσει.
Ακούμπησα το χέρι μου στο στέρνο του και εκείνος ακούμπησε το δικό του χέρι απάνω στο δικό μου καθώς με κοίταξε μέσα στα μάτια.
Μ- Σταύρο ειμαι εδώ μαζί σου...ηρέμησε σε παρακαλώ" εκείνος δεν είχε πάρει ακόμα ολοκληρη ανάσα αλλα προσπαθούσε. Ακομα το χέρι μου ήταν τοποθετημένο απάνω στο στέρνο του και το χέρι του απάνω στο δικό μου χέρι.
Μ- Έλα προσπάθησε να πάρεις κανονική ανάσα"
Ζωριστηκε λίγο αλλά τα κατάφερε..αμέσως τον πήρα αγκαλιά και τον έσφιξα με τόση δύναμη που μπορεί και να πόνεσε. Μετά απομακρυνθηκα και του έδωσα ένα φιλί στο μάγουλο. Του έπιασα το χέρι και άρχισα να του μιλάω.
Μ- Έλα ρε... με τρομαξες"
Σ- Αλήθεια? "
Μ- Όχι μωρέ πλάκα σου κάνω. Αλήθεια βέβαια "
Εκείνος μου έσφιξε το χέρι και μου χάρισε ένα ζεστό χαμόγελο...αχχ αυτό το χαμόγελο μου έλειψε.
Μ- Γιατι σε πιάνει αυτό ?"
Σ- Δεν ξέρω...με έχει πιάσει πολλές φορές αυτές τις μέρες "
Μ-Μου υπόσχεσαι πως όταν γυρίσουμε από Θεσσαλονίκη θα πας να το κοιτάξεις?"
Σ- Στο υπόσχομαι "
Μ- Εε μην νομίζεις πως θα μου γλυτώσεις ....μαζί θα πάμε "
Σ-Χαχα τέλεια!" Μου είπε όμως μετά παρατήρησα πως σοβαρεψε σιγά σιγά.
Σ- Με πιστεύεις γι αυτά που σου είπα?"
Μ- Και βέβαια σε πιστεύω...Δεν έχω λόγο άλλωστε να μην σε πιστέψω...Αφού μου λες πάντα αλήθεια"
Σ- Ναι αυτό ισχύει...άλλη φορά όμως να με ακούς όταν προσπαθώ να σου πω κάτι"
Μ- Ναι εμμ σχετικά με αυτό συγγνώμη "
Σ- Δεν πειράζει Αφού Τώρα ήμαστε εντάξει "
Μ- Λοιπόν σήκω πάμε σπίτι μου...Δεν πρόκειται να σε αφήσω σε τέτοια κατάσταση."
Σ- Όχι Όχι πάλι στο σπίτι σου...Τώρα θα έρθεις στο δικό μου "
Μ- Καλά πάμε" είπα και ξεκινήσαμε για το σπίτι του...

Heyy guys

Χμμ εξελίξεις...
Αγάπες...θα με βοηθουσατε ιδιαίτερα αν ψηφίζατε και σχολιάζατε την ιστορία μου!!!

Φιλιααα💘💘