Ik kan je best uitstaan... [Deel 2]

10. En nu?

© Mari_em

___________________________________________________________

                                                               Anne

De zon schijnt in mijn gezicht en geeft mij een warm en tintelend gevoel van binnen. Ik lig met mijn hoofd op Dave zijn schoot en droom weg terwijl hij zachtjes door mijn haren wrijft. Met elke lok die hij door zijn vingers haalt voel ik een prettige prikkeling in al mijn zenuwuiteinden. Ik zou willen dat we voor eeuwig in dit moment konden blijven - alleen hij en ik.

Geen verwachtingen, geen onuitgesproken zaken. Alleen en simpel maar te zijn. De wind waait zachtjes tegen mijn gezicht aan en ik verschuif iets om weer lekker te kunnen liggen. We zijn in het park en zitten op een muurtje die uitkijkt over het water. Oddy ligt iets lager dan ons te kauwen op een stok en Dave leest een boek. 

Het is een perfecte dag, met een perfecte man en ik baal dat ik het hem niet gewoon kan zeggen, want dat betekend dat er weer betekenis achter zit en ik heb zo hard mijn best gedaan om gewoon maar te zijn met elkaar. Om te zijn wat ik van hem gevraagd heb... Samen zonder al te veel betekenis... Exclusief maar zonder de druk van het moeten. 

Het is bijna twee weken verder sinds ik hem in die steeg vroeg mij nog wat tijd te geven en ik kan niets anders zeggen dan dat Dave zijn uiterste best heeft gedaan om mij dit te geven. Ergens denk ik dat het ook komt omdat hij zich schuldig voelde dat hij het mij niet verteld had, maar die domme doos.

Ik kan alleen het gevoel niet weg schudden dat ik ons nu een richting in aan het drijven ben die ook niet goed is. Ik weet niet hoe het verder moet en als ik het anders zou willen hoe ik dat aan moet kaarten. Soms begint het samenzijn zelfs een beetje ongemakkelijk te voelen. Alsof we geforceerd iets proberen te zijn. Ik weet niet zo goed wat ik moet doen om dat weer goed te krijgen. 

Mijn gedachten worden verstoord door Dave zijn hand die mijn hoofd verlaat om een bladzijde om te slaan, maar lang hoef ik niet om zijn afwezigheid te treuren, want binnen een seconden is zijn hand al weer terug. Ik kijk hem vanuit mijn wimpers aan, maar moet mijn ogen afschermen vanwege de felle zon die mij begint te verblinden. 

Voor een moment laat ik mijzelf weer genieten van zijn haast gesculptuurde gezicht. Zijn twee dagen ongeschoren kaaklijn, zijn volle onderlip die niet helemaal matcht met zijn iets dunnere bovenlip, krachtige neusvleugels en gebruinde huid. Ik ken de vormen en lijnen van zijn gezicht inmiddels zo goed, dat wanneer ik mijn ogen zou sluiten ik hem nog precies zie hoe hij is. Mijn ogen dwalen weer naar zijn mond af en herinneringen van wat hij er mee kan doen geven mij een warm gevoel net onder mijn buik. 

'Weer naar mijn duivels lekkere gezicht aan het staren? Je weet dat ze daar praatgroepen voor hebben hè?' 

'Voor mensen die graag naar jouw gezicht staren?' 

Er verschijnt een grijns op zijn gezicht en hij kijkt mij ondeugend aan. 'Vast wel' knipoogt hij en legt zijn boek opzij. Dan zakt hij iets naar achteren en steunend op zijn armen kijkt hij naar de lucht. Het liefst wil ik dat hij mij zou kussen. Dat hij mijn al mijn zorgen laat vergeten, mij laten verdrinken in het moment zoals hij dat vaker doet.

Alleen weet ik dat het steeds lastiger voor hem word om dat te doen. Ik maak het hem steeds lastiger... Gevangen tussen twee keuzes; dat is hoe ik mij voel. Waar ik eerst dacht dat dit de enige manier was om 'ons' een eerlijke kans te geven, weet ik nu niet meer zo goed of we wel die kant aan het uitvaren zijn. 

De druk van het onduidelijke begint een stempel te drukken, maar is het al tijd om mij totaal aan hem over te geven? De sleur in te gaan van een relatie hebben? Zou dat ons gebeuren? Ik wil niet dat we zo'n stel worden... Ik wil voor eeuwig zijn zoals we waren. Onrealistisch of hoopvol? Ik ben er nog steeds niet uit en voel te tijd dringen. Het kan niet langer zo door blijven modderen... Dit is ook niet wat ik wil.