Ik kan je best uitstaan... [Deel 2]

14. Spetter Spieter Spater

 © Mari_em

___________________________________________________________

                                                               Dave

 'Oddy! Laat los! Wat zit je nu weer op te eten! Nee... los! Kom hier!!'

Lachend kijk ik toe hoe Anne achter Oddy aanrent en hem iets uit zijn bek probeert te trekken. We lopen van het huis richting haar auto en het is een gemoedelijk tochtje geworden waarin we nog niet heel veel tegen elkaar hebben gezegd. Het is een smal pad omringt door bomen en een versleten spoor van autobandsporen lijd de weg. Oddy is het er duidelijk niet mee eens dat zijn "snack" hem is ontnomen en begint tegen Anne op te springen. 

Ik ben nog steeds een beetje overdonderd door het feit dat ze hier is en eigenlijk hoe ze hier is - als mijn vriendin. F*ck! Wat voelt het goed om dat eindelijk te kunnen zeggen! Eindelijk heeft ze gewoon kunnen accepteren wat er tussen ons is. Met het risico wel heel erg als een vrouw te klinken ben ik opgelucht dat ik niet meer aan mijn gevoel hoef te twijfelen. Dat we hier met elkaar zijn en dat er geen frictie meer is tussen ons.

Al hoewel… nee… Een week geen seks… Sommige zouden het belachelijk noemen, maar ik kan mij toch niet laten uit maken voor een of andere rokkenjager die hem niet in zijn broek kan houden? Sinds ik met Anne omga hoor ik al. Iedereen lijkt er echt van overtuigt. En toen Anne liet blijken dat ze er ook niet helemaal van overtuigt is wist ik dat ik iets moest doen om het hen te laten zien. Nee ik ga haar bewijzen dat ik meer ben dan een oversekste casanova.

Met een sprintje haal ik hen in en grijp Oddy bij zijn halsband zodat Anne het ding, wat ik nu herken als een plastic zak, kan weg gooien. 

'Thanks!' zegt ze hijgend. 'Als hij eenmaal zijn zinnen op iets heeft gezet is het soms moeilijk om het van hem af te pakken'. Met beide handen wrijft ze wat lokken haar uit haar gezicht en wanneer ik Oddy heb los gelaten kijkt ze mij betekenisvol aan. Even staan we elkaar aan te staren en merk ik dat we weer in die bubbel terecht komen. Mijn ogen focussen zich op haar lippen die iets verwijd staan. Geluiden op de achtergrond vervagen en mijn gedachten zijn nog maar op één ding gefocust - haar kussen... Ik zet een stap naar voren en wil haar vast pakken, maar voor ik dat kan doen buigt ze iets naar voren en geeft mij een klein kusje op mijn lippen voor ze zich razend snel omdraait, mijn grip op haar weet te ontwijken en weer verder begint te lopen. 

Pardon? 



'Dus hier ben je opgegroeid' vraagt ze mij luchtig en maakt een paar speelse huppeltjes naar voren zodat de afstand tussen ons nog groter word. 

'Ja' antwoord ik haar kortaf. 


'Dat lijkt mij echt geweldig, zoveel natuur om je heen' 

'Als je dit al mooi vind, kan ik je nog veel betere plekken laten zien' terwijl ik dit zeg versnel ik mijn pas zodat ik weer naast haar kom te lopen. Mijn vinger toppen raken haar hand aan en al snel omsluiten ze haar totaal zodat we elkaars handen vast houden. Voor wel geteld tien seconden blijven we zo lopen voor ze met een stom excuus komt om mij weer los te laten.

'Oh kijk! Wat is dat nou voor een vogel? ' Iets te enthousiast wijst ze naar een boom en als ik de richting heen kijk die ze bedoeld zie ik een klein zwart vogeltje met een rode staart zitten.

'Ja dat is een roodstaart, die komen hier veel voor'. Ik probeer haar hand weer vast te pakken, maar die weet ze kunstig te omzeilen. 

Wat is haar probleem?

‘Nou dat is ook niet echt een erg diep doordachte naam dan’

Tussen geknepen ogen kijk ik haar aan en als haar blik de mijne kruist draait ze beschaamd haar hoofd weg. Nog net zie ik een hint van een klein lachje. Oké... nu weet ik zeker dat er iets is. Ze probeert mijn aandacht af te leiden door weer over het bos te praten en hoe ze zelf als kind wel eens naar een natuurreservaat is geweest. Alleen het is weer eens te laat. Ik voel weer die oude strijdlustige gevoelens opkomen. Hoe meer ze mij afstoot, hoe meer ik haar wil. Alsof we weer een paar maanden terug de tijd in zijn gereisd voel ik de drang om het haar lastig te maken.