Ik kan je best uitstaan... [Deel 2]

30. Wie berijd wie?

 © Mari_em

Ik heb een beetje gehaast, dus vertel mij als er fouten in zitten =)

___________________________________________________________

                                                               Dave

Vroeger zei mijn moeder altijd dat als ik op eten moest wachten het veel lekkerder zou smaken. Ik denk dat ik die uitdrukking nooit zo goed begrepen heb als nu.

De weddenschap...

De weddenschap is officieel verloren en goed ook! Gisteren heb ik het niet meer kunnen volhouden, maar vind je het gek? Kun je het mij echt kwalijk nemen? Verdomme Eloise… Ik had geen schijn van kans en dat wist ze. Het is nog niet eens zozeer Eloise die mij over de streep trok, maar Anne zelf. Hoe ze daar stond… damned. Ik kan aan niks anders meer denken. Daarom ben ik nu, om 8:00 al aan het hardlopen.

Niet dat ik daar nu zoveel zin in had, maar ik heb iets nodig om mijzelf af te leiden. Het lijkt wel alsof mijn hele lichaam die week onthouding wil inhalen. Alsof de drie keer van vannacht nog niet vaak genoeg was, werd ik vanochtend ook al weer “ready to go” wakker. En daar komt het gezegde van mijn moeder dus goed tot zijn recht, want de seks.. Het was echt lekkerder dan ik mij kan herinneren ooit gehad te hebben.

Misschien heeft dat hele “onthouden” wel iets, maar voorlopig wil ik er even niet meer aan denken. De laatste dag van deze vakantie ga ik helemaal benutten met zoveel mogelijk lichamelijke contact.

En hoewel dat de andere helemaal gelijk geeft kunnen ze allemaal lekker oprotten … ze hebben nu toch al gewonnen, dus ik kan ze het maar net zo goed in hun neus wrijven dat ik inderdaad mij soms laat leiden door een bepaald lichaamsdeel, want dat gaan ze zeker weten ook bij mij doen.

Ik kom bij een weg, die langs het bos rondom het huis van mijn ouders ligt en versnel mijn pas iets. Ik heb er al een aantal kilometer opzitten, maar nog steeds voel ik mij opgefokt. Ik denk dat niets mij meer gaat afleiden vandaag.

Eigenlijk ben ik niet eens boos dat ik de weddenschap verloren heb, wat mijzelf eigenlijk ook verbaast. De prijs van verlies was gewoon beter dan de winst, simpel. De stomme grijns op mijn gezicht vertelt mij dat ik vandaag inderdaad nergens anders meer aan ga denken. Na nog een paar honderd meter besluit ik om weer terug te gaan.

Wanneer ik het huis in stap zie ik dat het tien over negen is. Het huis klinkt nog akelig stil, maar zo gek is dat ook niet. Ze lagen er nog al laat – nou ja vroeg – in. Ik denk dat iedereen bewust zo laat thuis is gekomen om mij en Anne wat tijd alleen te geven en god wat hadden we dat nodig gehad… Terwijl ik de trap oploop schiet het beeld weer in mijn hoofd hoe we al kussend en struikelend naar boven strompelde. Het verbaast mij dat we überhaupt naar boven zijn gekomen, ze had mij al weer aardig op zitten hitsen op de weg terug.

Kleine feeks…

Als ik de deur open doe, zie ik Anne nog uitgebreid op bed liggen. Ze ligt nog diep in slaap en is zich totaal niet bewust van alle vunzige gedachten die zich in mijn hoofd vormen doordat ik haar zo naakt tussen de lakens zie liggen. Even blijf ik staan en blijf haar bekijken als een of andere stalkerige begluurder.  Mijn ogen scannen de welvingen van haar haren af, de glans op haar huid en de rondingen van haar lichaam. Gepijnigd sluit ik mijn ogen en probeer de druk tussen mijn heupen te negeren. Het lijkt mij slimmer om eerst maar te gaan douchen voordat ik mij weer toe geef aan het gevoel van alle plekjes op haar lichaam te kussen.

Na een vertrouwde koude douche, trek ik een boxer aan en wrijf mijn haren droog terwijl ik de slaapkamer weer inloop. Anne is inmiddels wakker geworden en staat…. uhhh… voorover gebukt in haar koffer te rommelen. Ze heeft inmiddels wel ondergoed aan, maar daar maakt mijn verbeelding al snel korte metten mee.