Ik kan je best uitstaan... [Deel 2]

11. Ik hou je vast

 © Mari_em

___________________________________________________________

                                                               Dave

'Ik dacht dat dit een vakantie voor de ontspanning werd?' 

Tom klapt de motorkap dicht en komt naar mij toe gelopen. Nina heeft haar hoofd naar beneden gebogen en loopt met haar koffer richting de voordeur waar Oliver en Melissa staan te wachten. 

'Hij denkt ook echt maar met 1 lichaamsdeel' gaat Tom verder. Klakkend met mijn tong kan ik hem niks anders dan gelijk geven. 'Want als hij met zijn hoofd zou denken zou hij ook zien dat dit nooit goed gaat aflopen.'

Het voelt nog steeds een beetje onwerkelijk dat Melissa hier is. Het lijkt wel een aflevering van Punk'd, maar één waar de verschijning van Ashton Kutcher te lang op zich laat duren. Melissa doet haar best om mij niet aan te kijken, te doen alsof mijn aanwezigheid haar niks doet, maar ik ben echt niet achterlijk. 

Ik zie echt wel dat ze elke keer, wanneer ze denkt dat ik het niet zie, naar mij zit te kijken. Volgens mij hoorde ik haar ook overdreven inademen toen ze mijn auto in stapte. Oh god, als ze er maar niks heeft gedaan...  Je kan mij echt niet wijsmaken dat ze niet meer gaat proberen achter mij aan te zitten. Alleen toen Oliver mij apart nam, toen we nog in Nederland waren, zag ik iets in zijn ogen. Iets wat hij echt niet kon faken. Hij vind haar echt leuk en ik ben hem schuldig om daar in te geloven. Dus voor de zoveelste keer vandaag stop ik mijn ongeloof weg en zet mijn pokerface op.

Bij de voordeur blijf ik even staan. Het is echt heel lang geleden dat ik hier ben geweest. Het voelt raar om naar zoveel jaar weer hier te zijn.

Dit is niet het huis waar we woonde toen ik zoveel jaar geleden naar Frankrijk verhuisde. Naarmate mijn vader steeds succesvoller in zijn vak werd, werden de huizen steeds groter. Dit is het derde in een totaal van vijf huizen die ze gekocht hebben voor we weer naar Nederland vertrokken. Dit huis is alleen de enige van die tijd die ze gehouden hebben pro Nederland. Mijn vader is bezig met restaureren van het huis en wanneer dat klaar is verkoopt hij het weer. Zegt hij…

Eerlijk gezegd denk ik dat hij stiekem gehecht is aan het huis, want het duurt nu al jaren en heel veel is er nog niet aan gedaan. Het dak is vervangen en er is een aanbouw bij gekomen. Het enige wat er nog moet gebeuren is alle ramen vervangen voor dubbel glas. Nu word het er vaak best koud en in principe is het iets wat zo gedaan kan zijn. Mijn vader noemt alleen elke keer weer een excuus waarom het niet gedaan kan worden.

Ik zag zijn blik als hij naar dit huis keek. Alsof het een poort is naar een tijd die geweest is. Het laatste bewijs dat we ooit gefunctioneerd hebben als gezin. Een tijd waar er gevierd werd dat we het zo goed hadden. Waar het rijkdom nog een zegen was en we genoten van het onbezorgde gevoel van het financieel onafhankelijk te zijn. Een tijd waar in we konden doen wat we wilden. Een tijd waarin mijn vader genoot van het terug keren naar zijn familie na een lange werkdag en een tijd waar mijn moeder haar liefde alleen nog voor hem bewaarde. Het is het laatste huis waar we nog gelukkig waren als gezin en ik denk dat hij ergens in hem naar die tijd terug verlangt.

Wanneer ik de deur open en de geur van wat ik net beschreef mij binnendringt, denk ik dat ik ergens ook wel eens naar die tijd terug verlang. Het is de laatste keer dat ik voelde alsof er niet van alles van mij verwacht werd. Alsof de wereld nog van alles bood behalve de hectiek van het moeten voldoen aan een maatschappij die altijd maar moet rennen om zichzelf te kunnen bijhouden.

Het is over de jaren heen her en der wat veranderd aan inrichting, maar ook is het nog precies zoals ik mij herinner. Alleen spoelt de koude realiteit over mij heen dat het bij lange na niet het gevoel geeft wat ik toen als prettig heb ervaart. Nu ik hier binnen sta voelt het gewoon als een huis met spullen.