Ik kan je best uitstaan... [Deel 2]

31. Een explosieve excursie

8383 woorden.... wow! Ik heb het wel niet helemaal meer nagekeken, maar ik wilde het graag posten.

Let me know als er fouten in zitten =)

© Mari_em

___________________________________________________________

                                                               Anne

 

Het is waar wat ze zeggen.

Je weet pas wat je hebt, als je het niet meer hebt.

Nou, ja… In mijn geval is het. Je weet pas wat je hebt, als je het had, het niet meer hebt en het dan weer krijgt. 
We zitten aan de ontbijttafel en hoe hard ik het ook probeer, ik kan aan niets anders meer denken. Elke scene van vannacht lijkt als een soort herhaal programma door mijn hoofd te spelen. Elke kus, elke aanraking en elke blik van verlangen. Als Tom ons niet had onderbroken had ik er net nog een heel prettig filmpje bij kunnen doen, maar helaas. Dat gebeurde wel en nu moet ik het dus doen met de drie keer van vannacht. Zelfs de eerste keer dat we seks hadden, kan niet tippen aan deze keren. Hoewel ik het verschrikkelijk vond dat hij een stomme weddenschap gemaakt had, zorgde het er wel voor dat er gisteren een soort extase bom afging.  Zoek allemaal dekking! Vrouwen en kinderen eerst! Beschaamd wrijf ik even door mijn gezicht en probeer de stomme grijns, die al sinds vanochtend op mijn gezicht lijkt gelijmd, te verdoezelen. Hevig blozend pak ik Dave zijn arm vast en duw mijn hoofd er tegen aan. Hij begint op zijn beurt te lachen en als ik hem door mijn wimpers heen aankijk, lijkt hij precies te weten waar ik aan denk. Hij buigt naar voren en fluistert in mijn oor: ‘Zodra we alleen zijn gaan we voor een ronde vier.’ Met die woorden bevestigt hij mijn vermoeden. Als extra kwelling bijt hij speels in mijn lelletje en ik huiver van genot. Toch weet niet veel later iets anders mijn gedachten te veroveren. Iets waarmee ik eigenlijk niet zo heel blij ben – paardrijden. Het zou natuurlijk heel cool zijn als iedereen een soort natuurlijk flair heeft om een paard te berijden. Dat je er op gaat zitten en hup, je meteen kunt gaan. Helaas ben ik een uitzondering, want ik heb echt geen één positieve ervaring met paarden. Begrijp mij niet verkeerd, ik vind het echt prachtige beesten en ik heb echt niks tegen ze. Het is alleen dat ik gewoon een onwijze pech met ze heb. Altijd gaat er wel iets mis.

‘Oh jeetje, nou Dave kan anders wel paardrijden, dus die beschermd je wel,’ zegt Nina als ik haar mijn lange lijst aan ongeluk vertel. Ik kijk Dave aan en zie helemaal voor mij hoe hij als klein jochie parmantig op een paard zat. Hij ziet dat ik moet lachen en kijkt ons nors aan.

‘Ja uhhh, als kind heb ik misschien wel eens - verplicht kan ik daarbij niet vaak genoeg benadrukken - een paar lessen moeten nemen van mijn moeder.’

‘Ach gussie’ lach ik liefkozend en knijp hem speels in zijn wangen. ‘Hoe schattig.’ Daarop begint Nina nu ook mee te lachen en voor een moment delen we een blik met elkaar. We zitten precies op één lijn – we gaan Dave belachelijk maken. Hoewel ik net Dave beleert heb over hoe je dat juist niet moet doen, vergeet ik dat maar even voor het gemak.‘Dus jij hebt straks ook zo’n “kek” paardrijbroekje aan?

‘Haha met een cap!’ doet Nina mee.

‘Oeh, en van die sterretjes aan zijn schoenen, net als een cowboy!’ vul ik aan.

‘Ja en zo’n plastic geweertje!’

‘Jullie vermaken je wel?’ mokt Dave door ons gelach heen, maar we negeren hem.

‘Oh, en dan zijn Tom en Oliver die gebroeders Dalton, qua lengte komt het wel mooi uit.’

‘En Oddy dat hondje van Lucky Luke!’