Ik kan je best uitstaan... [Deel 2]

21. Meedoen of niet? Dat is de vraag.

© Mari_em

___________________________________________________________

                                           Anne

'Dit bewijst maar weer eens hoe superieur het mannelijke ras is'

Wat?

Wat??

Ik herhaal, WAT?

Mijn verbazing valt alleen maar te omschrijven als groot en ik voel mijn kaak haast letterlijk op de grond zakken. Hoorde ik dat wel goed? Hoorde ik daar nu net, mijn vriend, even het hele vrouwelijke volk naar beneden halen? Geschokt knipper ik met mijn ogen en duw met mijn hand mijn mond weer dicht. Ik zou niet eens weten hoe ik hier op moet reageren... boos, beledigd, verdrietig, wraakbelust? Hoe reageer je hier nu op? Hij meent dit toch zeker niet?

Natuurlijk ben ik inmiddels wel gewend aan het "iets wat" arrogante karakter van Dave. Ik herinner mij alle keren nog helder dat hij zijn "goddelijkheid" in mijn neus wreef. Geen moment laat hij onbenut om te pronken met zijn uiterlijk, zijn carrière en zijn algehele succes in het leven. Ik ga het niet ontkennen er zijn momenten dat ik het heel irritant vind en het is ook vaak een reden van discussie, maar aan de andere kant is het ook weer ontzettend sexy.

Zuchtend laat ik mijn hoofd in mijn hand zakken en besluit om er maar niks van te zeggen. Aan de ene kant gun ik hem zijn moment van glorie en aan de andere kant ben ik blij als dit onderwerp voorbij is. Als ik om mij heen kijk zie ik dat iedereen een beetje beduusd is, zelfs Melissa kijkt geïrriteerd en dat is niet iets wat ze snel doet bij Dave.

Wanneer ik haar observeer zie ik de tweestrijd in haar ogen. Een hint van woede gemixt met iets wat lijkt op schuldbewustheid. Waarschijnlijk vindt ze het verschrikkelijk dat ze het niet leuk van hem vindt. Ik zie dat het op haar lippen brandt om er iets over te zeggen en dat het haar moeite kost om haar woorden in te slikken.

Mijn hoofd is vandaag nogal bezig geweest met mijn eigen innerlijke strijd, maar er prikkelt iets in de achterkant van mijn gedachten. Als ik even al mijn eigen worstelingen opzij zet. Als ik even alle gedachten aan Dave weg denk, zie ik ook Melissa voor mij. Hoewel ze een aardig overtuigend pleidooi heeft gemaakt over haar relatie met Oliver zit het mij nog steeds niet helemaal lekker. Dan gaat het mij vooral om de momenten dat ik ze alleen zie met elkaar, als ze denken dat niemand hen ziet. Ik heb haar nu al een paar keer geïrriteerd zien reageren naar hem en ook houdt ze zijn hand niet vast als niemand het ziet. Ik moet alleen niet te overhaast conclusies trekken. Oliver kan ook aardig vervelend doen dus ik snap best dat ze af en toe geïrriteerd van hem raakt. Misschien doet ze wel overdreven handen vast houden om Dave er van te overtuigen dat hun relatie echt is. Hij is er nog steeds niet echt van overtuigd en denkt dat ze Oliver alleen maar gebruikt. Voor het geld zal het niet zijn, want wat Dave mij vertelde is hij niet echt welvarend. Misschien is hij wel erg goed in bed... Mijn blik dwaalt met die gedachten naar Oliver toe, die tot mijn gruwel met Dave nog zit na te praten over het voorval. 



Pffff.... dit moet echt stoppen. Demonstratief stap ik op hen af en grijp Dave bij zijn arm. 'Nou heb je wel genoeg lopen pronken denk je niet! Kom we gaan naar bed'.

'Je kan er zeker geen genoeg van krijgen hè' lacht Oliver en ik kijk hem beledigd aan. 'Wooh' reageert hij daar direct op en houdt zijn handen verdedigend omhoog. 'Rustig maar het was een grapje. Zo, als blikken konden doden'. Daarop geeft hij Dave een schouder klopje en loopt dan op Melissa af die nog steeds een soort van verontwaardigd voor zich uit staat te staren. Tom en Nina houden ook allebei wijselijk hun mond en het kost mij daarom ook geen moeite om Dave mee naar boven te krijgen. Ik denk dat iedereen wel beseft dat we deze discussie vanavond niet gaan winnen.