My Boss' Son Tłumaczenie PL

Rozdział 21

ELLA'S POV:

- Wciąż uważam, że powinnaś wziąć tamtą srebrną - skomentowała Jodie, kiedy wyszłyśmy ze sklepu. Kupiłam zwykłą, prostą, białą sukienkę.

Wywróciłam oczami mimowolnie, ponieważ po raz piąty wspominała o tej srebrnej sukience. Była wspaniała, ale czułabym się niekomfortowo w czymś tak krótkim i obcisłym, więc postawiłam na bardziej zwiewną. Była urocza, nie seksowna, jednak pasowała do mnie i do mojego stylu.

- Ty też idziesz, prawda? - spojrzałam na Jodi w odbiciu lustra, gdy rozczesywałam swoje włosy.

Dochodziła osiemnasta trzydzieści, więc nie miałam zbyt wiele czasu. Bawiłam się z Jodi tak dobrze, że zakupy zajęły nam znacznie dłużej, niż początkowo planowałyśmy.

- Tak Ella, wyluzuj. Potrzymam Cię za rękę, kiedy będziesz wyznawać miłość temu dupkowi - uśmiechnęła się złośliwie, zanim wyciągnęła z szafy sukienkę, którą zamierzała dzisiaj założyć.

- Nie kocham go - parsknęłam, co było prawdopodobnie najgorszym nawykiem, jaki kobieta mogła mieć.

- Mhm... - mrugnęła do mnie, po czym zniknęła za drzwiami łazienki.

Cieszyłam się, że została zaproszona na dzisiejszy obiad. Nie ma mowy, żebym była zakochana w Harrym, ale sama jej obecność doda mi otuchy. Wiedziałam, że jest lojalną, wspaniałą przyjaciółką. Właśnie tego potrzebowałam podczas spotkania z nim - czyjegoś wsparcia.

Wciąż nie dowierzałam, że zamierzam poważnie porozmawiać z Harrym o swoich uczuciach. Musiałam jednak to zrobić, jeszcze zanim wrócimy do Anglii, wówczas nie będzie pomiędzy nami żadnego dziwnego napięcia.

- Gotowa! - krzyknęła, wychodząc z łazienki w cudownej, czerwonej sukience.

- Wyglądasz wspaniale - skomplementowałam.

- Tak jak Ty, chociaż coś mi podpowiada, że wolałabyś to usłyszeć z ust kogoś innego - zadarłam wysoko podbródek, jakby chcąc jej pokazać, że się myli, choć myśl o Harrym prawiącym mi komplementy przyprawiała mnie o dreszcze.

Dokuczała mi, zupełnie tak, jakbym miała osiemnaście lat i wzdychała do szkolnego przystojniaka, lecz prawdę mówiąc, czułam się podobnie. Byłam też całkowicie przerażona, ale o tym nie musiała wiedzieć.

***

Gdy tylko weszliśmy do restauracji, Jodi przejęła stery, rozmawiając biegle w języku francuskim z kelnerem, który zaprowadził nas do pokoju, w którym siedziało już co najmniej piętnaście osób. Część z nich znałam, część z nich chyba pracowało dla jednej z firm, z którą mieliśmy rozpocząć współpracę. Pan Styles grzecznie przedstawił nas wszystkim zgromadzonym i zaraz po tym, usiadłyśmy parę siedzeń obok mojego szefa.

To najprawdopodobniej najbardziej szczodry i dobry człowiek, jakiego kiedykolwiek poznałam, ale jednocześnie nie dawał sobie w kaszę dmuchać. Nawet jeśli spędzał mnóstwo czasu poza domem, był rodzinnym typem. Skupiał się na pracy, lecz kochał Harrego całym sercem i gdyby musiał, rzuciłby to wszystko dla niego w cholerę.

Skoro mowa o Harrym, gdzie on jest?

- Nudzę się - wyszeptała mi do ucha Jodi.

Byliśmy tutaj dopiero od piętnastu minut, a ona już zaczęła narzekać. Musiałam przyznać, ludzie przy stole rozmawiali na tematy, które nie interesowały jej ani trochę. Gawędzili o otwarciu nowego gabinetu w Londynie, więc oczywiście, od czasu do czasu dodawałam coś od siebie, skoro personalnie mnie to dotyczyło, ale Jodi? Nie miała nic do powiedzenia.