Κυνήγι Ψυχών | Η τριλογία των ψυχών: Βιβλίο Πρώτο #Wattys2016Winner

Κεφάλαιο 14

Η Ίζαμπελ είναι μαζί με τον Πήτερ έξω από το δωμάτιο της Κάσι αγωνιώντας για το τι θα ακολουθήσει. Δεν έκλεισαν μάτι όλη νύχτα περιμένοντας κάποιον γιατρό να τους πει τι συμβαίνει. Το μόνο που τους είπαν είναι ότι διέφυγε τον κίνδυνο (τουλάχιστον μέχρι εκείνη την στιγμή που μιλούσαν) και πως θα αργήσεινα ξυπνήσει.

Σκέφτονται την ζωή που μπορεί να ακολουθήσει εάν η Κάσι παραμείνει σε κώμα για το υπόλοιπο της ζωής της. Αν δεν ξυπνήσει πότε; Τότε τι θα έπρεπε να κάνουν; Να περιμένουν το θαύμα ή να την γλιτώσουν και αυτήν και τους εαυτούς τους από αυτόν τον πόνο και να τραβήξουν την πρίζα; Την σιωπή των σκέψεων τους όμως είναι πρόθυμη να σπάσει η Λία που καταφθάνει με τρόμο στα μάτια.

«Καλημέρα», είναι το μόνο που μπορεί να βγει από τα κατακόκκινα από το κραγιόν της χείλη. «Καλημέρα», ξαναλέει βλέποντας την μητέρα της Κάσι σε τρομερά άσχημη ψυχολογικά κατάσταση και σπάει η καρδιά της σε χίλια κομμάτια. Εξακολουθεί να θεωρεί τον εαυτό της υπεύθυνο, αλλά δεν ξέρει γιατί.

«Γεια σου Λία», καταφέρνει να ξεστομίσει η Ίζαμπελ με τρεμάμενη φωνή.

«Πώς είναι η Κάσι;» τολμάει να ρωτήσει με δισταγμό.

«Μια... χαρά», λέει χωρίς να είναι για τίποτα σίγουρη.

«Βγήκε από το χειρουργείο;»

«Από χθες το βράδυ, αλλά δεν έχει ξυπνήσει ακόμα. Είναι απίστευτο ότι ενώ υπάρχει το τραύμα εισόδου, η σφαίρα δεν βρέθηκε πουθενά μέσα στο σώμα της, παρόλο που δεν υπάρχει τραύμα εξόδου».

«Είναι όντως πάρα πολύ παράξενο», απαντάει η Λία πριν την διακόψει ένας παράξενος ήχος από το δωμάτιο της Κάσι.

Το μόνιτορ άρχισε να χτυπάει λες και η Κάσι πεθαίνει. Τρέχουν αμέσως μέσα η Λία, ο Πήτερ και η Ίζαμπελ και στέκονται δίπλα της τρομοκρατιμένοι και απλά κάθονται και την κοιτάνε χωρίς να ξέρουν τι να κάνουν.

Ξαφνικά το μόνιτορ σταματάει να χτυπάει και η Κάσι ανοίγει τα μάτια της και παίρνει μια βαθιά ανάσα.
Αργότερα, και αφού η Κάσι αποκτήσει κανονικά τις αισθήσεις της, είναι ξαπλωμένη στο κρεβάτι της και συζητάει με τους γονείς της. Παρούσα είναι και η Λία που συμμετέχει όσο μπορεί στην κουβέντα.

«Είσαι καλά, κοριτσάκι μου;» ρωτάει εμφανώς ανήσυχη η Ίζαμπελ. «Μας τρόμαξες πάρα πολύ, το ξέρεις;»