Κυνήγι Ψυχών | Η τριλογία των ψυχών: Βιβλίο Πρώτο #Wattys2016Winner

Κεφάλαιο 63

Στο σαλόνι των Γουάιτχεντ επικρατεί ένα πραγματικό χάος. Τα μαξιλάρια από τους καναπέδες είναι πεταμένα από εδώ κι από εκεί, κουτιά από πίτσες υπάρχουν πάνω στο τραπέζι μαζί με ποτήρια και μπουκάλια από αναψυκτικά, ρούχα είναι πεταμένα πάνω στους καναπέδες. Όταν δεν συμμαζεύει η Ίζαμπελ το σπίτι, κανένας δεν κουνάει ούτε το μικρό του δαχτυλάκι. Κανονικά τώρα, ακόμα κι αν είναι εφτά το πρωί, θα έτρεχε γύρω στο σπίτι προσπαθώντας να μετατρέπει την σκηνή πολέμου σε κάτι που τα μάτια δεν ματώνουν όταν το βλέπουν, αλλά έχει άλλα στο μυαλό της αυτή την στιγμή.

Κατεβαίνει τις σκάλες ντυμένη, στολισμένη, έτοιμη να φύγει και ο Πήτερ την ακολουθεί προσπαθώντας να την προφτάσει, αλλά το βάρος της βαλίτσας δεν του επιτρέπει να περπατήσει πολύ γρήγορα, ειδικά στις σκάλες. Η Ίζαμπελ φαίνεται αρκετά αναστατωμένη και αγχωμένη, καθώς πρέπει να βρίσκεται στο Ρίβερβιου πριν από τις δέκα και η απόσταση είναι τουλάχιστον δυόμιση ώρες με το αυτοκίνητο. Δεν θέλει με τίποτα να χάσει το ραντεβού της και από τις πέντε που ξύπνησε προσπαθεί να το κάνει φανερό στον άντρα της.

«Βιάσου λίγο, Πήτερ. Δεν θα προλάβουμε να φτάσουμε στην ώρα μας και θα φωνάζει η Χάρις θα με φάει ζωντανή», του υπενθυμίζει για χιλιοστή φορά καθώς μπαίνει μέσα στο σαλόνι και την χτυπάει στο κεφάλι η εικόνα του χάους. «Ο Χριστός και η μάνα του! Πότε μας χτύπησε ατομική βόμβα και δεν το κατάλαβα; Άσε, μην μου απαντήσεις, γιατί θα αργήσουμε κι άλλο και δεν θέλω. Το καλό που σας θέλω όταν επιστρέψω την άλλη βδομάδα, να μην επικρατεί τέτοια κατάσταση στο σπίτι».

«Ίζαμπελ, ηρέμησε λίγο. Μια δουλειά σε έστειλε να κάνεις, δεν θα έρθει το τέλος του κόσμου αν αργήσεις λίγα λεπτά».

«Δεν μπορείς να καταλάβεις», γυρνάει και τον κοιτάει με καυστικό βλέμμα. Όταν η κουβέντα καταλήγει στην δουλειά της, δεν θέλει να της αντιμιλάει κανένας. «Αυτό είναι το πιο σημαντικό πρότζεκτ που μου έχει αναθέσει και το ραντεβού είναι αυστηρά στις δέκα. Αν αργήσω έστω και λίγα λεπτά, θα την χάσω την δουλειά και μετά δεν ξέρω πώς θα ζήσω».

«Επειδή δεν μπορώ να ακούω χαζομάρες, πάμε στο αυτοκίνητο, γιατί έχουμε και δυόμιση ώρες δρόμο μπροστά μας».

«Γιατί χρησιμοποιείς πληθυντικό; Μόνη μου θα πάω. Εσύ θα μείνεις εδώ να προσέχεις την Κάσι και την Άλεξ και θα προσπαθήσεις να μάθεις τον λόγο που εχθές επέστρεψαν σαν χαμένες από την βόλτα τους. Κάτι τις απασχολεί και πρέπει να μάθεις τι είναι. Πρέπει να μάθεις να ασχολείσαι κι εσύ με τα παιδιά», συνεχίζει να λέει τα δικά της, καθώς ανοίγει την πόρτα και κατευθύνεται προς το αυτοκίνητο. «Δεν μπορώ να τα κάνω όλα εγώ εδώ μέσα. Είναι και δική σου κόρη».