İlk Aşk

Sonunda çıktım.12 yılımı verdiğim sesimi bile çıkarmadığım her zaman yük olduğumu düşündüğüm, bazen dilsiz olduğumu düşündükleri on-iki yılımı verdiğim yerden çıkmıştım.Ama öyle abartılacak hislerdede değildim evet biraz da olsa kendimi özgür ve özgüvenli hissediyordum.Yetiştirme yurdu evet doğru duydunuz yetiştirme yurduna getirilmeden önce başlayan sorunlarım karakteristik bozukluğuma neden olmuştu.Herşey bir yana ailemden ayrı bir yaşam orada beni bekliyordu, hangi çocuk bu duruma hazır olabilirdi ki.Kapıda elimde valiz bana iki beden büyük gelen hırkam, siyah taytım ve botlarımla bunları düşünürken bian durdum ne yapacaktım nereye gidecektim düşüncelerine dalarken siyah lüks olduğuna emin olduğum arabadan bir adam inip el sallayarak bana doğru geliyordu.Adam oldukça yakışıklıydı orta yaşlarda hafif sarışın saçlarında bi tane bile beyaz olmayan adam;

-"Hira!" diye seslenerek yanıma geldi.Hiç beklemeden tekrar;

-"Merhaba Hira Hanım biraz konuşabilir miyiz?" dediğinde tepkim hayır olacaktı.Bian korkmuştum adımı nereden biliyordu.Kimdi bu adam? kafamdakileri bastırarak usulca;

-"Adımı nereden biliyorsunuz?" sesim güçsüz çıkmıştı, düşündüm hemen peşinden

-"Daha doğrusu sizi tanıdığımı zannetmiyorum!" sesimi daha da güçlü yapmaya çalışarak konuşmuştum.Hafif dudakları yukarıya kıvrıldı bembeyaz dişleriyle bana gülümsedi.Öylece durmuş cevap bekler şekilde ona bakıyordum.Bir anda gülüşünü kaldırdı ve;

-"İstersen yürüyelim, bir yerde oturalım" dediğinde az ilerideki parkta bankları gösterdi.Yüzünde anlayamadığım bir hüzün seziyordum.Bana babamı anımsatmıştı.Kafamla onaylayıp yürümeye başladık.Konuşmak isteyen sanki o değilmiş gibi yürürken hiç bakmadan konuşmadan ilerledik.

Bankın oraya geldiğimizde eliyle işaret ederek ilk önce beni oturttu.Bende hemen oturdum ve hemen konuşmaya başladı;

"Benim adım Haldun"dedi.Sesi hafiften titrek çıkıyordu.Birden "Annen ve baban" dediğinde duraksadım duraksadığımı farkettiğinde o da duraksadı onların yokluğuna 12 yılda az çok bastırabiliyordum ama bir başkasının onlar hakkında konuşmalarını kaldıramıyordum en başa geri dönüyordum ki bu isteyeceğim en son şeydi.Hiç beklemeden; "Onları tanıyormuydunuz?" dediğimde gözlerim dolmuştu.Bana bakıp omzumu sıvazladı."Kaza sırasında karşı tarafta ki sürücü bendim" dediğinde bağırmamı ağlamamı beklediğinizi duyuyor gibiyim ama bildiğiniz gibi değil kaza anında 6 yaşındaydım ve an be an hatırlıyorum iki tarafta suçsuzdu.Bunları düşünürken elini tekrar omzuma koydu ve;

"Senin kaybının yerini tutmasa da benim 22 yıllık eşimi, Kübra'yı aldı elimden çok üzgünüm keşke bunların hiç biri olmasaydı.." sesi gittikçe azaldığında elini çoktan omzundan çekmiş yüzünü kapıyordu.Bu sefer sıra bendeydi sanırım elimi omzuna koydum.Evet bu adam babami hatırlatıyordu hafifte olsa gülümseyecekken hemen kendimi durdurup;

"Benden ne istiyorsunuz?"dedim.Biraz sertçe olmuştu.Ne bekliyordum ki belki sadece konuşmak istiyordu.Öylece susuyorduk birden ayağa kalktı ve valizimi eline aldı.Beni süzdü ve;

"Üniversite kazandığını duydum, açıkçası hiç şaşırmadım oldukça akıllı bir kıza benziyorsun" dediğinde konuyu nereye getireceğini bekliyordum.Hem nereden biliyordu bunları.

"Sakın beni yanlış anlama, sadece şuanlık yapacağın, kalacağın bir yerin olmadığını biliyorum.Seni uzun süredir araştırdım Hira, sadece bu zamanı bekledim.Benimle gelmeni kendi işini, kendini toparlayana kadar benimle durmanı açıkçası bir baba gibi seninle ilgilenmek istiyorum." dediğinde öylece kalakalmıştım.Neyden bahsediyordu bu tanımadığım sadece adını bildiğim adam beni evine bakıcılığımı yapsın diyemi çağırıyordu.Hiç bir şey diyemiyordum içimden bunca şeyleri söylerken bian duraksadım ya ne yapacaktım ne kalacak yerim ne gidecek yerim vardı bu koca valizden başka hiç bi bok yoktu elimde.

Elini omzuma yerleştirip "Kısa süreliğine düşün sadece sana kalacak bir yer veriyorum imkanlarını kolaylaştırıyorum şuanlık" dediğinde

"Bunu nasıl yaparım, yapamam" dediğimde saçlarıma dokunup "Seni endişelendirecek birşey olmayacak" dedi.Yavaşça doğruldum.Gülümsedi benden önce davranıp valizi eline aldı arabaya doğru ilerledik.Arabaya geldiğimizde kapıyı açıp oturdum valizi bagaja koyup geldi.Arabanın içi de dışı gibi lükstü öyle iğrenç araba kokusuda yoktu hafiften yayıldım bir ağırlık çöktü neydi bi başkasının arabasıdaki rahatlık nasıl böyle rahat olurdum.Ama bu adam bana güven veriyordu.Evet evet... bu adam bana babamı hatırlatıyordu....