(everything has) Changed || Luke Hemmings

12

Nog een luide snik verlaat mijn mond voordat mijn miezerige stem zich door de barrière van tranen heen heeft geworsteld, "Ik ook van jou Luke." 

Ik open de deur en kijk meteen in Luke's prachtige betraande ogen. Hij steekt zijn armen uit voor een knuffel en ik gooi me er in. Hij houdt me stevig vast en we zijn beiden nog niet van plan los te laten.

'Het spijt me echt Jess.' hoor ik Luke tegen de bovenkant van mijn hoofd aan fluisteren. 'Het spijt me dat ik wegrende en dat ik je geen kans gaf om het uit te leggen.'

Ik blijf stil luisteren naar Luke's prachtige maar ook krakende stem.

'Het spijt me dat ik er niet voor je was en het spijt me dat River dood is.'

Een van Luke's tranen valt op mijn hoofd. 'Maar je bent er nu Luke en dat maakt alles oké.'

Ik voel Luke glimlachen en hij geeft een kus op de kruin van mijn hoofd. 'Ik heb je onesie gestolen toen je nog in Australië was.' Mompelt hij.

Ik trek me uit zijn knuffel en kijk hem in zijn ogen. 'Dat meen je niet.'

Luke schudt zijn hoofd, 'ik meen het wel, ik heb 'm nu bij me.'

'Oh Gerard.'

'Hmm, waar doet die naam me aan denken?' Luke legt zijn vinger tegen zijn kin aan en doet alsof hij nadenkt.
'Oh ja!'

Hij pakt me op en gooit me over zijn schouder. 'Ik hoop dat je nu wel genoeg water hebt gedronken.'

Ik grinnik en laat me door Luke mee nemen naar de woonkamer waar hij me weer voorzichtig op de grond zet.

-:-

Een traan verlaat mijn ooghoek als ik zie dat Rivers kist de grond in word gezakt. Ik moet denken aan alle jaren die ik met River had, hij was altijd de overbezorgde broer maar soms ook de vervelende.

Hij was er altijd voor me en ik had er nooit aan kunnen denken dat hij ooit dood zal gaan, maar nu is het toch waar. Hij had nog een heel leven voor zich, hij zal de oom worden van mijn toekomstige kinderen. Hij had zelf vader en opa moeten worden.

Daarbij was hij te mooi om te sterven, hij was te lief en sociaal. Hij gaf om iedereen, zelfs om Luke. Hij maakte ruimte voor iedereen en wou iedereen beschermen.

Zijn hart was te groot.

Als ik opzij kijk zie ik dat mijn moeder zich in haar vaders armen gooit. Ze probeert haar tranen te stoppen met een zakdoekje maar ze blijven maar komen.

Als ik de andere kan op kijk zie ik Nora die haar tranen met alle moeite probeert tegen te houden en tante Mia die vol medelijden kijkt naar de kist.

Naast mij staat Luke, zijn ogen zijn waterig en zijn handen trillen. Ik had niet verwacht dat dit hem zo veel zou doen, maar het kan ook niet anders, iedereen hield van River.

Waneer Luke door heeft dat ik naar hem kijk stuurt hij een waterige glimlach, waarna hij me naar zich toe trekt.

We kijken toe hoe iedereen wat in Rivers graf gooit samen met een schepje zand.
Dan is het mijn beurt, ik kijk naar het diepe gat in de grond, hier moet hij dan de komende vijfentwintig jaar spenderen, in een stinkend gat, waar zijn vlees er af wordt getrokken door bacteriën en schimmels.

Ik weet dat de schimmels de ogen het snelst verteren, de ogen waarmee hij altijd zo verwondert de wereld in keek. Het had gewoon niet gemoeten. Ík had het moeten zijn geweest, dan was ik tenminste van al dit gedoe af, dan hoefde ik geen pijn meer te lijden.

Rivers pijn is voorbij. Dit is het einde, maar dan vervroegd.

Ik gooi een papiertje in het graf en pak daarna het schepje van de zandbult waarna ik wat zand over de kist heen gooi.

'Bedankt dat je er altijd voor me was.' fluister ik waarna ik weg ren.

Ik kan het niet meer aan, papa is dood, River is dood, wie is de volgende?

Ik?

Nee! Ik moet niet zo denken. Ik moet genieten van de dingen die me blij maken en de rest is maar een bijzaak.

Een bijzaak die her grootste deel van mijn leven bepalen, mijn miserable, verpeste-

'HOU EENS OP!' Roep ik woedend naar de stem in mijn hoofd, 'mijn leven is geweldig! Ik heb het goed! Ik ben blij!'

Zo zie je er ook ech uit.

Ik druk mijn handen op mijn slapen om het onophoudende gelach te stoppen.
Ik laat me door mijn knieën zakken en merk dat ik mezelf naar een grote balzaal heb verplaatst. Het is in het gebouw waar bruiloften begravenissen, ceremonies en recepties worden gehouden en gelukkig voor mij ben ik in een lege zaal terecht gekomen.

'Ik ben gelukkig, ik ben blij, mijn leven is geweldig.' blijf ik de hele tijd zachtjes herhalen, totdat iemands stem me uit mijn trans haalt.

A/N: hai...

Ja... Wat moet ik zeggen... 

Sorry, Jullie zijn waarschijnlijk al lang vergeten waar dit boek over gaat... Maar een tijdje geleden had ik dus een geweldig hoofdstuk geschreven, maar wattpad heeft 't verwijdert (op een of andere manier) en nouja.... Ik ben dus heel lang boos *kuch* geweest op wattpad en heb niks geschreven (stiekem ben ik lui, maar oké)

Sorry dat het hoofdstuk zo shitty is... Maar ik ben gewoon stom oké...