(everything has) Changed || Luke Hemmings

18

Ik had geen zin om te werken, dus deed ik het maar gewoon niet. Als Luke er niet was had ik me zeker niet sterk genoeg gevoeld om dit te doen. Maar soms moet je gewoon ergens schijt aan hebben.
Ik pak mijn en Luke's jas van de kapstok en gooi die van Luke naar zijn hoofd. "Kom breadstick, we gaan naar de kapper."
Luke kijkt mij even verbaasd aan, maar daarna vormt een brede glimlach zich op zijn gezicht. "Moet je niet werken?"

"MoEt Je NiEt WeRkEn?" Praat ik hem in een rare stem na, terwijl ik al met een voet buiten de deur sta. [A/N: Ik kon het niet laten om de mocking spongebob hierin te verwerken, sorry]
Luke grinnikt even en trekt zijn jas aan, "Oké dan."

Onderweg naar de kapper had Luke mij nog verteld over wat er allemaal is gebeurd toen ik weg was en ons contact was verbroken. Zo vertelde hij mij dat Aisha en Michael een hond hebben gekocht. Aisha haatte de hond, maar ze had 'm maar gehouden omdat het een cadeautje was van Michael. En Lina en het ziekenhuis terecht was gekomen.
Ik had Lina nooit gezien, noch ontmoet, toch was de reden verschrikkelijk. Het was allemaal een lang verhaal, maar kort samengevat werd ze al heel lang door haar vader mishandeld en heeft haar vader haar voor een auto geduwd.

Alles leek zo gewoon terwijl Luke aan het praten was. Het voelde alsof hij nooit weg was geweest. Alsof ik nooit beroemd was geworden en Luke ook gewoon een onbekende was voor de rest van de wereld. We leken normale mensen, met een normaal leven. Niks bijzonders.

Maar het moment dat we de kapsalon instapten was dat gevoel al weer weg. Alle ogen waren op ons gericht en mensen begonnen foto's te maken. Het liefst wilde ik mijn capuchon opdoen en ergens in een hoekje kruipen. Maar ten eerste zou dat er raar uit hebben gezien en ten tweede heb ik geen capuchon. Dus moet ik me maar sterk houden en gewoon naar de balie toe stappen alsof alles onder controle is.

Ik voel hoe Luke mij naar zich toe trekt. Hij heeft door dat ik me niet fijn voel hier. "We hoeven dit niet te doen weetje, we kunnen ook gewoon ons haar bij jou thuis verven."
Maar ik schud mijn hoofd, ik moet hier overeen komen, ik moet veranderen en me niet zo aanstellen.
"Nee, ik wil dit doen." Ik zet een glimlach op en ga bij de balie staan. Een beetje nerveus tik ik met mijn vingers op de toonbank totdat er een mevrouw naar me toe komt. Ze ziet er apart uit. Ze lijkt me iets ouder dan vijftig, maar ze denkt dat ze nog in de twintig zit. Haar haar zit in rare pieken op haar hoofd, alsof het er met goedkoop plakband op is geplakt. Het ringetje in haar neus bungelt naar beneden alsof ze zelf een nietje heeft omgebogen en aan haar neus heeft gehangen.
Een dikke lijn lipliner is om haar overdreven glimlach gezet in een mislukte poging om haar lippen dikker te laten lijken.

"Waarmee kan ik je helpen?" Zelfs haar stem denkt dat die nog dertig jaar jonger is dan die eigenlijk is.
Proberend geen afkeuring te tonen glimlach ik en vertel haar dat ik een afspraak had.

"Op welke naam?"

"Jess en Luke."

Ze zet een brilletje op dat aan een koortje aan haar nek zit en blijft naar mijn gevoel net iets te lang zoeken in het boek.
Ze kijkt op en weer een neppe glimlach vormt zich op haar lippen.
"Sorry lieverd, maar ik zie het niet staan."

Geïrriteerd rol ik met mijn ogen, dat mens moet beter kijken met dat domme brilletje.
"Ik weet toch zelf ook wel of het er in staat of niet!?" Ik sla met beiden handen hard op de toonbank, waar beiden de kapster en Luke van lijken te schrikken.
Ik voel Luke mij zachtjes aan mijn arm trekken om me te laten kalmeren, maar het maakt het alleen maar erger.
Woest sla ik Luke's hand weg zonder mijn blik van de kapster af te halen.
Ik weet dat een normaal persoon niet zo zou reageren, maar alles is me gewoon te veel. Sinds ik terug ben uit Australië erger ik me aan veel meer dingen. Ik begrijp het dat mensen mij hier irritant door vinden, ik begrijp het als ze het liefst uit mijn buurt willen blijven, maar ik kan me gewoon niet meer inhouden.