(everything has) Changed || Luke Hemmings

14

POV. Pinguïn (AKA: Luke Hemmings)

Na nog een half uur met Jess in de balzaal te hebben gezeten was de begrafenis al bijna afgelopen en was het grootste gedeelte van de mensen naar huis. 

Het was goed om Jess weer te horen lachen, het deed haar goed, maar mij ook. River's dood deed mij ook veel verdriet, omdat ik wist dat het moeilijk zal zijn voor Jess, maar ook was River een heel bijzondere jongen. Hij was er altijd voor iedereen en eerlijk gezegd had ik niet gedacht dat dit zo snel al zou gebeuren. 

We zitten met z'n allen aan de eettafel, Jess, haar moeder, Nora, Mia en ik. We eten Turkse pizza, het lievelings eten van River. Niemand zegt een woord, maar soms wisselen Jess en ik blikken met elkaar. Ik zie dat haar ogen die ooit zo straalden hun glans zijn verloren, haar huid is bleek en haar wangen zijn ingezakt, niet meer zo bol als ze vroeger waren. Maar niets daarvan maakt haar minder mooi als de eerste keer dat ik haar zag. Zelfs als ze haar haar poepgroen verfde en in rare plukte knipte zou ze nog steeds het mooiste persoon zijn die ik ooit heb gezien. Van binnen en buiten. Dat is waar River en zij op elkaar lijken, ze zijn er altijd voor iedereen.

Alleen is Jess er niet meer voor zichzelf. Dat is wat River niet vergat, hij dacht ook altijd aan zijn eigen belangen. Jess ziet zichzelf als een stuk lucht. En dat doet me het meeste pijn. 

'Eet jij niks Luke?' Hoor ik Louisa, de moeder van Jess aan mij vragen. Ik kijk op en merk dat ik in deze tijd alleen nog maar een beetje met de pizza zit te spelen. Ik schuif het bord naar voren en schud mijn hoofd, 'nee sorry, ik heb niet zo'n honger.'

Louisa knikt begrijpend en kijkt dan naar Jess, ook haar pizza is nog onaangeroerd gebleven. Ik zie dat Louisa's blik even wat treuriger gaat, maar dan richt ze zich weer op haar eten. 

Ik stoot haar aan en vragend kijkt ze op, 'Wat is er met Jess?' Vraag ik aan haar, ik zie gewoon dat Jess moeite doet om niet in tranen uit te barsten en haar moeder weet er waarschijnlijk meer van. 

Maar ze haalt haar schouders op, 'sinds jij weg bent is het enige wat ik haar heb zien eten een paar druiven en een halve appel.' 

Wat? Verhongert Jess zichzelf? Komt dat door mij? 

Mijn blik gaat naar Jess, misschien verklaart dat haar dunne armen en waarom ze ze licht was toen ik met haar danste. Ze leek al zo fragiel, maar ik dacht dat dat kwam door River's dood. 

'Waarom doe je er niks aan?' Fluister ik weer naar Louisa. 

Ze slaat haar ogen neer, 'ik heb alles geprobeerd Luke, maar niks helpt.' 

Het voelt alsof een grote bal in mijn keel wordt opgeblazen, het doet me zo veel pijn om te zien wat er met Jess gebeurt, ze is zo verandert. Het doet me zoveel pijn om dat ze niemand om hulp durft te vragen. Dat ze zelfs mij niks durft te vertellen. 

-:- 

'Weetje, ik ben een grote Muke shipper.' Zegt Jess. We liggen samen op haar bed een film te kijken die ze illegaal heeft gedownload. Haar plotselinge uitspraak laat me lachen, 'ik ben een Juke shipper.'

'Luke en Jess.' Hoor ik haar zachtjes mompelen, waarna er een glimlach op haar gezicht verschijnt. 'Luke?' Ze kijkt op wat me haar prachtige donkerbruine ogen laat zien, 'zijn wij... nu zeg maar... Een ding?' Haar twijfelende toon is zo schattig, ik kan niets anders dan knikken en glimlachen. 

Oh God wat hou ik haar, en er zijn niet genoeg woorden om het te zeggen, ik zou een hele trilogie uit kunnen brengen en nog steeds zou je niet weten hoe veel dat is. Misschien komt dat omdat ik niet goed ben ik schrijven, maar dat is niet wat ik bedoel. 

'Ja, dat zijn we.' 

Haar ogen lichten op en een grote glimlach vult haar gezicht. Dat is het mooiste om te zien. Ik heb nooit kunnen denken dat wij wat zouden worden. Alleen in mijn diepste dromen kwam ze voor. Maar hopen heb ik zelfs niet gekund. Ze leek altijd alles zo buiten te sluiten, alleen maar om niet gekwetst te worden. 

Er zijn veel vragen over haar waar ik nog geen antwoord op heb, het enige dat ik weet is dat ze een hele grote band had met haar vader en dat die dood ging toen ze zes was. Maar voor de rest is haar verleden één groot raadsel voor mij.  

ineens krijg ik een idee. Ik zet de film op pauze en kijk Jess geamuseerd aan. 'Weet je nog toen we elkaar nét leerde kennen en dat we toen 20 questions gingen spelen?' 

Verbaasd knikt Jess, 'Ik herinner me ook nog dat ik probeerde te slapen en jij heel vervelend was, of dat je maar niet kon stoppen met praten over Luke Hemmings en dat we roleplay gingen doen.' 

Een glimlach verschijnt op mijn gezicht, 'Laten we dat nog een keertje doen?' 

'Wat? Roleplay.' 

Ik geeft haar een lichte duw, 'nee, 20 questions.'

Jess haalt haar schouders op, 'oké, op één voorwaarde, als iemand een vraag niet wil beantwoorden hoeft dat niet. 

Nee, nee dit is niet wat ik wou, straks gaat ze alles ontwijken. 'oké dan, zeg ik op een zeurderige toon, maar we doen het wel via whatsapp, want zo deden we het eerst ook.' 

Lachend rolt Jess haar ogen, 'oké dan sufkop.'

-:-

Jessssssss: 1. Wanneer gaan we je haar verven? 

Me: Nooit hahaha :-D Ik hou van mijn blonde haartjes. :-(

Jessssssss: Nooouuuu, jij hebt de weddenschap verloren, of weet je niet wat de regels daarvan zijn. :( (btw, niemand doet de neus meer :D)

Me: *Middelvinger* Oké dan, Morgen?? 

Jessssssss: Morgen kan ik niet, dan moet ik werken.

Me: 2. Waar werk je?

Jessssssss: ... Pas

Me: Dat was toch niet zo'n erge vraag

Jessssssss: We praten er later wel over

Me: Nu?

Jessssssss: Later

Jessssssss: 3. Is er ooit "iets"geweest tussen jou en de jongens? 

Me: ... Pas

Jessssssss: Wat, dat ga je niet menen? Vertel!!

Me: Nee, ik zei pas, ik vraag toch ook niet verder over jouw baan?

Jessssssss: Sorry... 

Ik kijk op en zie Jess slikken. Nee, nee, ik wou haar niet verdrietig maken. Hoe komt het toch altijd dat ze al verdrietig wordt van een iets bozer berichtje? Ik bedoelde het niet eens boos. 

Ik gooi mijn telefoon opzij en schuif naar haar toe. 'hé, ik ben niet boos.' Zeg ik zachtjes tegen haar, terwijl ik haar in mijn armen neem. Haar lichaam schokt lichtjes, hoe komt dit toch? 

'Weet je zeker dat je er niet over wilt praten.' Fluister ik lichtjes. Ze schudt haar hoofd en drukt zich nog dichter tegen me aan. 'Alsjeblieft Jess, geheimen hebben laat je alleen maar slechter voelen.'

Ze trekt zich terug uit de knuffel, 'wil je het echt nú weten?' 

Ik knik, 'het liefst wel ja.'

'Beloof dat je deze keer niet weg gaat oké.'