(everything has) Changed || Luke Hemmings

13

Als eerst zie ik een paar lange benen in een zwarte skinny. Een Zwart shirt waar een ketting van een gewei nonchalant voor hangt. En dan, een paar prachtig blauwe ogen. Meer kan ik niet zien door mijn tranen heen. 

'Luke,' mompel ik, 'waarom moeten het altijd jouw verdomd grote voeten zijn die me volgen?' 

'Omdat deze verdomd grote voeten vast zitten aan een verdomd groot lichaam dat verdomd veel van je houdt. '

Een klein lachje ontsnapt mijn mond en ik gebaar Luke dat hij naast me moet zitten. Ik heb eigenlijk geen zin om nu met iemand te praten. Maar dit is Luke, ik kan niet zonder hem. Zo snel ik zijn ogen zie ben ik weer betovert. Ik weet dat het zó cliché klinkt, maar zijn stem, zijn ogen, zijn lippen en zijn warmte... Ik kan er gewoon niet zonder, ook niet als er iemand was precies zoals Luke, het is Luke niet. Niet zoals Luke is. En ik weet ook dat ik hem niet meer moet laten gaan, ik houd hem voor altijd bij me, zoals ik dat ook doe bij mijn olifanten knuffel, ik neem hem nog steeds mee naar elk concert en elke repetitie. 

'Wat zat je net allemaal te zeggen?' Vraagt Luke. Ik twijfel even of ik dit tegen hem moet zeggen. Ik weet dat hij me niet zal uitlachen als ik hem vertel dat ik stemmen hoor als ik alleen ben. Ik ben gewoon bang dat hij te bezorgd wordt. Ik wil niet dat mensen bezorgt over mij worden, ik ben toch niet belangrijk. Ik los mijn eigen problemen wel op... Op een... Creatieve manier. 

'Waar heb je het over?'

'Ik hoorde je schreeuwen.'

'Je hoort stemmen Luke, Ik zat hier gewoon te huilen, ik weet niet hoeveel fantasie jij hebt maar er was niks.' 

Luke kijkt me even strak in mijn ogen aan, totdat ik zijn staar verbreek en opzij kijk. 

'Ik zei gewoon dat mijn leven geweldig is, niets meer.' Mompel ik zachtjes, 'waarom ben je toch altijd zo bezorgt.' 

Luke zucht even en in mijn ooghoeken zie ik dat hij zijn hand door zijn haar heen haalt. 'Waarom moet je dat nou weer zeggen, het is niet alsof je kan vergeten hoe je je voelt.' 

Misschien wil ik dat júíst wel vergeten, misschien wil ik júíst wel vergeten dat mijn broer dood is, dat ik beroemt ben en dat ik mezelf haat. Waarom kon ik niet gewoon zo zijn als elk normaal meisje van twintig, waarom kon ik niet gewoon gaan studeren of dood gaan, zoals River. 

Het leven is een game, nadat je te veel fouten hebt gemaakt ben je af. Luke is mijn cheat, hij is de enige reden dat ik nog niet dood ben. Zonder hem loopt alles moeilijk. 

Luke merkt dat ik voor een tijdje stil ben en niet op zijn vraag heb geantwoord.

'Het is waar of niet soms?' Met een ruk staat hij op, 'je wilt vergeten hoe je je voelt.' 

Zachtjes knik ik. Het enige wat ik voel is pijn en liefde, liefde voor Luke, maar als hij er niet was was mijn game zo afgelopen. 

Maar de liefde is als een drug, je raakt er verslaafd aan, als het er even voor een tijdje niet is ga je kapot. Waarom is er geen afkick kliniek voor liefde? Waarom ziet iedereen het als iets goeds? 

-:- 

Ik word uit mijn gedachten gesleurd als ik zachtjes een piano liedje hoor, ik herken het, maar weet niet meer precies welke het is. 

Luke steekt zijn hand naar me uit, welke ik voorzichtig aanpak, alsof ik het zal breken bij mijn aanraking. 'Wil je met me dansen?' Vraagt hij met een scheve glimlach. Ik kan het niet laten en een klein lachje schiet door mijn lippen heen. 

Het verbaast me hoe goed Luke eigenlijk danst, ik had niet verwacht dat hij dat ooit geleerd zou hebben. Ik daarentegen zet wat stuntelige stapjes, zonder te weten wat ik moet doen. Waarom moet mijn stunteligheid altijd élk moment verpesten? Waarom kan het nou nooit iets romantisch zijn? 

'Ga op mijn voeten staan.' Fluistert Luke zachtjes in mijn oor, wat mij een lichte rilling over mijn rug geeft. Voorzichtig ga ik op zijn voeten staan, waarna hij weer verder gaat. Hij houdt me steviger vast en ik laat me door hem en de muziek mee nemen. Ik leun met mijn hoofd tegen zijn borst. Het is geweldig om zo met hem te dansen en even alles te vergeten.

Zijn sterke armen om mijn middel en zijn lichaamswarmte zijn alles wat ik nu nodig heb. Ik voel zijn warme adem over de top van mijn hoofd strijken. 

'Ik hou van je.'

Het kwam mijn mond uit voordat ik er erg in had. Het was niet dat ik het niet had willen zeggen, maar het voelt gewoon zo goed om dit na al die tijd weer eens écht uit mezelf te zeggen. 

'Oh Jess, je weet niet hoe veel meer ik van jou houd.' 

HALLO!!!! EEN TWEEDE HOOFDSTUK VANDAAG OMDAT HET VALENTIJN IS.... sorry, gewoon een beetje hyperactief. 

X.