(everything has) Changed || Luke Hemmings

17

"Je moet het door je longen laten gaan, anders is het zonde van m'n peuk."  Roept Ross terwijl hij een hijs van zijn sigaret neemt. Een grote grijze wolk komt uit zijn mond en een zelfvoldane grijns speelt op zijn gezicht.

Om ons heen zit een tiental mensen wiens naam ik al vergeten was vanaf het moment dat ik ze hoorde en ze kijken me allemaal met een dom gezicht aan, alsof ik niets kan. Nou ik zal ze wel eens wat laten zien.

Ik zuig deze keer harder dan ik eerder deed en een enorme jeuk vormt in mijn longen, waardoor ik hard begin te hoesten.

"Ahw gatver, je rookt nat!" schreeuwt een jongen met rood haar terwijl hij een vies gezicht trekt. Ookal heb ik geen idee wat hij hiermee bedoeld, ik voel me gekwetst. Ik probeer hem aan te kijken alsof het me niet boeit maar toch beginnen ze allemaal hard te lachen.
Hallo zeg, wat kan je verwachten van iemand die voor de eerste keer in d'r leven rookt, wat waarschijnlijk ook meteen de laatste keer is. Ik wilde dit niet eens, Ross propte zo'n sigaret in mijn handen en stak 'm aan. Het was niet eens mijn keus, waarom word je dan nog boos op me als ik het verpest?

"Jess, je moet 'm wel aftik-"

"Jij moet wat aftikken!" Roep ik voordat Ross zijn zin af kan maken, ik heb geen idee waarom ik dit riep, of waarom ik zo boos was. Want om eerlijk te zijn is het heel erg raar wat ik zei, wat zou hij moeten aftikken, zijn ego?

En boos ben ik omdat ze altijd maar op me neer kijken, ik doe alles fout in hun ogen, alles!

Ik gooi de peuk op de grond en Maak deze plat met de voorkant van mijn schoen, waarna ik woest weg stamp.
We stonden buiten een club waar we een kwartiertje geleden nog opgepropt zaten in een kluitje bezweette mensen. De jongens fluisterden wat tegen elkaar en even later liepen we met z'n allen naar buiten. Bijna iedereen pakte een sigaret of een zakje met wiet. Ineens drukte Ross een sigaret tussen mijn lippen en voordat ik het wist had hij 'm aangestoken. Ze vroegen het niet eens aan me.

Ik ben bijna bij mijn huis, alleen nog de hoek om en dan ben ik er, gelukkig. Volgens mij is het voor niemand makkelijk om te ver te lopen als ze dronken zijn, voor mij in ieder geval niet.

Met veel moeite open ik de deur en wankel naar binnen.
"Jess." Hoor ik een bekende stem zeggen. River, shit, ik had niet verwacht dat hij wakker zou zijn, ik was zelfs helemaal vergeten dat hij vandaag thuis was.
"River." Zeg ik terwijl ik een zo onschuldig mogelijke glimlach op zet, "ik was vergeten dat je hier ook was."

River zucht en komt naar me toe gelopen. Zijn bruine ogen zijn diep in hun kassen gezakt en zijn huid is erg bleek, haar had hij al een tijdje niet meer. Hij ziet er zo kapot uit, alsof hij al in stukken valt bij de lichtste aanraking.

Hij slaat zijn armen om me heen en trekt me dicht tegen zich aan, "weet je nog dat ik zei dat ik Luke niet mocht?"
Stilletjes knik ik.
"Ik mag Ross al helemaal niet."

Een glimlach vormt zich op mijn gezicht. River vond het soms moeilijk om complimenten te geven, maar als je hem lang genoeg kent weet je dat deze subtiele complimenten heel veel waard zijn.

"Dankje River, ik hou van je."

Dat was het laatste wat ik tegen hem zei, de volgende morgen kwam mijn moeder met tranen in haar ogen mijn kamer binnen lopen, River was dood.

~

Ik word wakker en merk meteen dat ik beter uitgerust ben dan alle andere keren, al had ik nog zo'n nare droom, ik ben niet huilend wakker geworden, ik heb het niet koud gehad.

De wekker op het nachtkastje naast mijn bed geeft aan dat het half tien 's ochtends is, wat voor mij extreem vroeg is, normaal word ik niet wakker voor half één 's middags. Behalve als ik moet werken, dan zet ik mijn wekker.

"Goeiemorgen." Luke komt opgewekt de kamer in gelopen.
"Hoe gaat het?"

"Goed." Zeg ik meteen en ik meen het. Voor het eerst sinds een lange tijd voel ik me weer eens goed, niet 'goed'. Maar goed, écht goed.

Dan uit het niets komen Luke's woorden, "ik weet dat je jezelf snijdt."

Ik schrik, hoe kon hij het weten, ik heb altijd sweaters gedragen, of heel veel armbandjes. Zou hij in mijn kamer hebben gezocht. Misschien bluft hij wel.
"W-waarom zou ok dat doen?" Vraag ik, het was de bedoeling dat ik er zeker van klonk, maar dat is blijkbaar toch niet helemaal gelukt.

"Ik heb het gezien." Hij wijst naar me, naar het shirt dat ik aan heb.
Het is een groot zwart shirt met wat rare letters er op. Hmm, ik kan me niet herinneren dat ik deze heb aan gedaan.

Shit! Luke heeft mij zijn shirt gegeven, zoals we het eerder ook altijd deden.

Met pijn in mijn ogen kijk ik naar boven, ook hij lijkt het moeilijk te vinden.

"Het spijt me Luke." Fluister ik om mijn trillende stem te verbergen. Maar hij schud zijn hoofd en komt daarna met een plof op het bed zitten.

"Nee verdomme, ik ben degene die sorry moet zeggen, het is mijn fucking schuld dat jij jezelf kapot maakt als een stuk papier. "

Ik wil het gesprek zó graag serieus houden, maar kan het niet laten om even te lachen, wat Luke mij raar aan laat kijken.

"Niet schelden."

A/N: ik heb het gevoel dat ik bij elk hoofdstuk wel sorry moet zeggen omdat het zo lang duurt, maar soms heb in gewoon echt geen zin of heb ik het te druk, daarnaast ben ik vandaag aangereden... dusja.
(Het gaat oké tho)

X.