Move ↯ Verkwan

15

Mga ilang minutong nakatitig si Seungkwan sa huling message na sinend sa kanya ni Hansol bago nya naisipang i-copy paste ito sa google translate... just like what he did sa unang message sa kanya ni Hansol.

Nung una ay nagulugan sya sa translation pero naintindihan nya ito at hindi nya alam kung bakit napapangiti sya. Parang lalo syang ginanahan na kulitin ESTE pagalingin si Hansol kaya naman ang kapal ng mukha nyang mag good morning kay Hansol (well actually ni-google translate nya din yun).

Nang magload na ang translation ay pinilit nya ulit itong intindihin dahil hindi parin eksakto ang translation. Hanggang sa unti-unti nyang narealize ang ibigsabihin ng message ni Hansol.

"Ah... gusto daw nyang sabihin ng personal..."

Natigilan bigla si Seungkwan.

Teka... wag nyong sabihing—

"Seungkwan! May kaklase kang naghahanap sa'yo dito sa labas!" narinig na sigaw ni Seungkwan ng mama nya mula sa labas.

Seungkwan uttered a curse and squealed.

"A-Ano pong pangalan?" sigaw nya pabalik habang nagsusuot ng pantalon dahil nakaboxers lang sya.

"Vernon daw?"

Agad na natapilok si Seungkwan habang sinusuot ang pantalon nya nang marinig nya ang sagot ng mama nya. At dahil MEDYO malaki si Seungkwan, malakas na tunog ang nagawa nya sa pagbagsak nya.

Habang minamasahe nya ang balakang nya ay biglang bumukas ang pintuan ng kwarto nya at naramdaman nya nalang na may bumuhat sa kanya kaya agad syang napakapit sa leeg ng kung sino mang bumubuhat sa kanya ngayon at pakiramdam nya'y tumigil ang paghinga nya nang mapatingin sya sa mukha ng taong ito.

"V-Vernon! P-Pano ka n-nakapasok?!" kinakabahan na tanong ni Seungkwan nang marahan syang ilapag ni Vernon sa kama at agad syang napangiwi dahil ansakit parin ng balakang nya.

Ngunit hindi sya sinagot ni Vernon instead ay kinuha nito ang kumot sa tabi ni Seungkwan at ibinalot sa katawan nito. Agad namang namula si Seungkwan dahil naalala nyang topless sya at hindi nya pa naisusuot ng ayos ang pantalon nya.

"Are you okay? Does it still hurt? Should I send you to the hospital?" nagaalalang tanong ni Vernon at inabot ang dalawang kamay ni Seungkwan dahilan para lalo itong mamula. "I don't want you to feel hurt so tell me if it still does so I could do something to heal it."

Seungkwan gulped.

"H-Ha?" Seungkwan asked innocently.

Napatayo naman si Vernon at napasabunot sa sarili. "I should remind myself to teach you English once we get everything settled between us."

And Vernon just got another "HA?" from Seungkwan but this time, it's more louder because he's getting a little irritated as he can't understand anything that Vernon says.

Umupo si Vernon sa tabi ni Seungkwan.

Bumilis lalo ang tibok ng puso ni Seungkwan at hindi sya makahinga kaya umisog sya ng konti palayo kay Vernon.

Ngunit agad na lumapit ulit si Vernon kaya muling lumayo si Seungkwan. Patuloy nilang ginagawa ito hanggang sa umabot na sa headboard ng kama si Seungkwan.

"A-ANO BA VERNON LUMA—"

"I like you."

Natigilan si Seungkwan at napatitig sa mga mata ni Vernon.

"—A-Ano?"

"I like you." Vernon repeated at hinawakan nya ang kamay ni Seungkwan at muling tumitig sa mata ni Seungkwan. "Gusto kita, Seungkwan Boo."

Dug. Dug. Dug.

Seungkwan's heartbeat is not just fast. It's loud and it's thumping wild.

"Hindi ko kailangan ng sagot mo Seungkwan. I just..." napaiwas ng tingin si Vernon na ngayo'y namumula na ang dalawang tenga. "... gusto ko lang na malaman mo yung nararamdaman ko."

Seungkwan felt his self grinning so he bit his lower lip para magpigil ng ngisi. He held Vernon's hands tightly kaya napatingin ulit sa kanya si Vernon.

"Sigurado kang ayaw mong malaman ang sagot ko?" Seungkwan asked, finally grinning.

"W-Wh—"

Natigilan si Vernon at agad na nanlaki ang mata nang bigla nyang maramdaman na may malambot na dumampi sa labi nya. Mabilis pero hanggang ngayon ay ramdam nya parin.

It was Seungkwan's lips afterall.

The next thing Vernon saw was Seungkwan smiling in front of him.

Slowly... he smiled in return and he already knew what that smile means.