Move ↯ Verkwan

45

⚠️WARNING: SPG

A/N: It took me so long to update dahil pinag-iisipan ko pa kung tama ba ang life decisions ko CHAROT! Okay, so... hindi po ako magaling sa ganito but I really need to put this part... so if you can't read it, skip nyo nalang then maybe read the last part of this chapter.

Word count: 4863 words

Seungkwan's POV

Shit.

Ano bang ginawa ko sa past life ko lara paglaruan ako ng tadhana ng ganito?

May pinatay ba ako? Mag naapakan akong tao? Nagnakaw? Ga'no ba kalaki 'yung kasalanan ko noon para pagbayarin ako ng ganito?

Hansol's here.

He's standing a few meters away from me. May band-aid s'ya sa lower lip n'ya at may mga pasa nya sa ilang parte ng mukha nya. He looks like a complete mess.

And I know... I know it's because of me.

Siguro kung sa korean drama, nakakakilig yung ganito... 'yung magtatagpo ang mga mata nyo, 'yung hindi n'yo maiaalis ang tingin n'yo sa isa't-isa at... yung pagtigil ng lahat na para bang kayo lang dalawa ang tao sa mundo.

Pero hindi.

It hurts... it hurts seeing him like this.

Ngunit nagulat ako nang bigla s'yang ngumiti ng malawak sa akin.

His smile looks so real and it's mixed with relief?

He went near me and placed his arms around my shoulders.

"Sinabi sa akin ni Seungcheol na hindi ka daw umuwi, ihahatid na kita."

Hindi agad nag-load sa utak ko ang sinabi ni Hansol kaya huli na ang lahat bago ako makapagsalita dahil nadala n'ya na ako palabas ng convenience store at ngayo'y nakasakay na ako sa passenger's seat ng sasakyan n'ya.

He was about to start the engine nang tingnan nya ako. Napailing s'ya at napangiti.

Why does he keep on smiling?

Bahagya naman akong nagulat nang bigla syang lumapit sa akin at itinapat ang mukha n'ya sa mukha ko. I was about to react nang nilayo nya ulit ang mukha nya at nakarinig nalang ako ng tunog na parang nag-lock.

"Hanggang ngayon nakakalimutan mo parin mag-seatbelt," he said as he chuckled.

Napatulala naman ako sa harapan ko at naramdaman kong nag-init ang pisngi ko sa ginawa n'ya. Hindi ako makapagsalita dahil sa gulat.

Maya-maya pa'y pinaandar nya na ang sasakyan.

At wow.

Kitang-kita ko ang malalaking butil ng tubig na tumatama sa windshield ng sasakyan. Hanggang sa unti-unti itong dumami at lumakas.

Ngayon pa talaga?

"Shit... bakit ngayon pa?" napatingin tuloy ako kay Hansol dahil sa bigla n'yang pagmumura. Nakita kong pinindot nya ang button para sa wiper bago s'ya lumingon sa akin. "Hindi na kita madadala sa inyo... your house is actually two towns away from this place, siguradong baha na mamaya sa may kalsada sa inyo."