-Bu da bir rüyaysa,beni uyandırmaya çalışan adamı öldürürüm.
-Karşına ne çıkarsa çıksın bundan sonra hayatın karanlık olmayacak Baran.
-Ben eksiğim benim bir tek sana ihtiyacım var,Sen benim acılarımı dindiren bir ilaçsın,beyza.
-Hadi tam bu anda zamanı durduralım mı?.Sen benimle olduğunda hiçbir yara acı vermiyor.
Elimi tutup beni odadan çıkardı,
-Odayı toplayın.
Dedi kapıdaki adamlara uzaklaşırken.
Sonra beni binadan çıkardı,arabaya bindikten sonra hemen cebindeki küçük içki şişesini çıkardı ve içmeye başladı.
-Bu böyle olmaz ver şunu.
Dedim elinden almaya çalışarak.
-Merak etme,ölecek kadar içmem ama içmek için ölürüm.
-Değişmek istediğini biliyorum,ama böyle alkolik bir adam gibi davranmaya devam edersen bunu başaramazsın.
-Yapamam,bırakamam.
Elini tutup yüzüme götürdüm yüzüme sürttükten sonra çekip avuç içine bir öpücük kondurdum.
-Kalbine giden yolu göster bana.
Baran'ın evine gelmiştik bu arada, araba durunca baran cevap vermeyi tercih etmeyerek arabadan hızlıca indi.
Arkasından bende arabadan indim,yaptığı şeye oldukça şaşırmıştım.
Hızlı adımlarla evin kapısına doğru yürüdü kapıyı adamları açınca içeri girdi.
İçki şişeleriyle dolu, evinin bar bölümüne gitti ve bir içki şişesi alıp kafasına dikti.
Ağzındaki içkiyi yutkunup,
-Bu ilişkiyi bitirmek zorundayız.henüz hiçbir şey kaybetmemişken,fazla yakınlaşmadan.
Dedi.
-Neden?.
-Alışkanlıklarım beni korkutuyor,geleceğimi göremiyorum.neye dönüşeceğimi bilmiyorsun,sana nasıl davranacağımı bilmiyorsun!.insanlıktan çıkmam fazla uzun sürmez,halim ortada.
-Öyleyse bırak bu alışkanlığı,terket.ben sana yardım ederim,bırakman için elimden geleni yaparım,bir şans ver bana.
Dedim elindeki içki şişesini tutarak.
Şişeyi çekip,
-Asla bırakmayacağım!,bu beni asla yalnız bırakmayacak.
-Bu alışkanlıklarınla yaşıyorsun,ama benimle yaşayamazsın öyle mi?.Madem bu kadar korkuyordun neden bana yaklaştın?,uzak durman gerekirdi!.
-Kesinlikle!,senin içinde tehlikeye dönüşmeden git artık!.
Dedi ve elindeki içki şişesini yere atıp kırdıktan sonra kolumdan tutup beni sürüklemeye başladı.
-Nereye gideceğim,nereye götürüyorsun beni?.
Evinin kapısı açıp beni dışarı attı atmasıyla birlikte yere düştüm.
Sonra da kapıyı sertçe üstümden kapattı.
Baran kapıyı kapattıktan sonra yere oturdu ve sırtını kapıya yasladı ve ağlamaya başladı.kapıyı yumruklayarak.
Evet evden atılmıştım Beyza Özdemir evden atıldı!.
Kendi kendime ayağa kalktım,kolum acıyordu.kolumu ovup Baran'ın tuttuğu yere baktım.parmaklarının izi kalmıştı.
Ağlamaya başladım koşarak evden çıktım asla arkama bakmadım.
Onu asla affetmeyecektim.
Baran'ın ağzından,
kapıyı açtım ve kapının önüne baktım Beyza yoktu.koşmaya başladım fazla uzaklaşmış olamaz.
-Beyza!.
O kadar çok koşmuştum ki yorulmuştum.Nefes nefese kaldım soluklanmak için durdum.Beyza hiçbir yerde yoktu nereye kayboldu bu kız?,ya başına bir şey gelirse kendimi asla affetmem.beni terk edip gidemezdi değil mi?.
Otobüs terminaline gitmiştim,en erken hangi firma gidiyorsa ondan bir bilet aldım.ve bank'a oturdum.telefonumu son kez açtım,Baran birkaç kez aramıştı,mesajda atmıştı,umursamayıp telefonu kapadım.
Ve o ses,
-İzmir yolcusu kalmasın!.
Gitme vakti gelmişti görüşürüz İstanbul.
Otobüse bindim ve cam kenarı koltuğa oturdum.
Tam otobüs hareket edeceği anda bir ses duydum biri otobüse eliyle vuruyordu.sonrada Baran'ın sesini duydum.
-Beyza!.
-Hayda kim bu şimdi,İçeride Beyza diye biri var mı?.
Dedi muavin.
-Lütfen durmayın!.
Dedim.
Ama Baran otobüse yetişip önüne geçti.
-Çattık bir duralım bakalım derdi neymiş?.
Sonra da otobüs'ün kapısı açıldı ve Baran içeri girdi.
İçeri girmesiyle herkes Baran'ı izlemeye başladı nereye gittiğini merak ediyorlardı.gözleriyle takip ettikten sonra arkalarına dönüp baktılar.
-Beyza buradasın biliyorum saklanma!.
Başımı eğmiştim,
Baran yavaş adımlarla yanıma geldi.nefes nefese kalmıştı.
-Elimi tut ve beni karanlıktan çıkar,elimi tut beni karanlıktan aydınlığa çek,gitme Beyza.
Dedi elini uzatarak.
Herkesin bize bakması beni rahatsız etmişti bir an önce bu durumdan kurtulmak istemiştim.
-Baran lütfen zorluk çıkartma!.
-İniyor musun?,inmiyor musun?.
-İnmiyorum.
-O zaman bende inmiyorum.
Dedi bitişiğimdeki koltuğa oturarak.
-Senden nefret ediyorum!.
Dedim ve çantamı alıp otobüsten indim.
Ardından Baran'da indi otobüs uzaklaşırken Baran bana bakıyordu.
-Hayvan herifin tekiyim.
-Üzgün müsün?.
-Evet.
-O zaman üzgünüm de!.
-Üzgünüm.
Dedi ve kollarını açtı sarılmamı bekliyordu.
-Gel hadi!.
Baran'a doğru bir kaç adım atıp sarıldım.
Ayrılığın ve gidişin kötü bir beddua gibi,sen uzaklara gidersen ben ölürüm.
Kalbimin halini sorma senin aşkının zehrine batmış ve zehir çoktan tüm vücuduma yayıldı bile.
Sığınak et aşkımı yüreğine ben kayıp biriyim,yolum ıssız gelde al beni,yoluna yolcu yap kurtar beni bu cehennemden.
-Yardım et bana.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Zor Mafya
General FictionYara ve yarabandı'nın hikayesi , Hayat hiç bu kadar zor olmamıştı, O bir mafya, o delicesine aşık, Aşık olduğu kadar acımasız bir o kadar da karanlık. Ama tek bir hassas noktası vardı beyza. O yer altının ve yer yüzünün hakimi, ...
