How to be a Black

Hoofdstuk één: De Brief

Hoi mensen! Weer een hp fanfictie en weer in de Marauders era! Harry Potter is natuurlijk van J.K. Rowling! Ik gebruik de Engelse termen, maar ik heb er sterretjes bij gezet en aan het eind van het hoofdstuk kan je de veratling vinden. Veel leesplezier! 

Hoofdstuk één: De Brief

Ik werd wakker van het felle licht dat door de zware gordijnen van mijn kamer scheen. Moeizaam stond ik op en meteen vlogen mijn pantoffels miauwend en spinnend naar mijn voeten. Hun snorharen trilden vrolijk terwijl ik naar één van de enorm hoge ramen liep en de groene gordijnen opzijschoof.

Voor mij lag het prachtige landgoed van the Noble and Most Ancient House of Black*. Eerst kwam de enorme oprijlaan met daarnaast de keurig gemaaide grasvelden en de enorme populieren die waaiden in de wind. Daarna het hoge zwarte hek dat magisch beveiligd was zodat er niemand in (en uit) kon. De poort was nog hoger en het teken van de Familie Black stond erin. Achter het hek lagen de heuvels en de bossen waarvan er zoveel waren hier. Het regende buiten maar dat kon mijn feestvreugde niet verpesten want vandaag was de dag dat ik een letter van Hogwarts** zou krijgen, iets waar ik al vreselijk lang naar uit had gekeken.

Er ging even een rilling van kou door me heen en snel liep ik naar het andere einde van mijn grote kamer. Daar vlogen de kastdeuren voor me open en ik pakte mijn groene ochtendjas.

Ik liep naar de spiegel en streek even met een hand door mijn donkere haar. Het zwarte haar dat zo typerend was voor de Familie Black. Ik keek recht in mijn felblauwe ogen die afstaken tegen mijn lichte huid. Ik was Aurora Lyra Black, dochter van Cygnus en Druella Black.

Dit jaar zou ik, Aurora Black, hun trots bewijzen want ik zou worden ingedeeld bij Slytherin***. Ik zou laten zien dat ik het waard was om een Black te zijn.

Ik gooide mijn haar naar achteren en keek zo Black-achtig mogelijk naar de spiegel. Daarna liep ik naar de deuren van mijn kamer die al even angstig open zwaaiden als die van mijn kast.

Ik wou mezelf wel voor mijn kop slaan want ik was helemaal vergeten te luisteren of zij er niet was. Mijn oudste zus, Bellatrix, had namelijk altijd een vreselijk ochtendhumeur en was er dol op om mij te pesten. En ja hoor, daar kwam ze al aangelopen, haar grote bos donkere haar wild over haar schouders en met dezelfde ochtendjas als ik aan.

Ik wou me nog omkeren, snel mijn kamer weer invluchten, maar het was al te laat.

‘Ooh zusje!’ Zei ze op zogenaamd lieve toon. ‘Maak dat je wegkomt want anders…’

Dit liet ik me geen twee keer zeggen. Ik stoof de gang door richting de overloop en daarna de trap af. Bijna botste ik tegen Zwarthaar, de kat van Andromeda. Vorige keer dat ik Bellatrix in de weg had gelopen had ze Zwarthaar veranderd in een kussen en die op mijn bed gelegd. Toen ik ’s avonds wou gaan slapen en ik mijn hoofd op het kussen had gelegd was deze luid miauwend en krabbend weer in een kat veranderd.

Ik rende door naar de eetkamer, waar al een  groot ontbijt was klaargezet door de Huiselfen. Ik sloeg snel een glas Pompoensap achterover waarna ik twee broodjes en een appel van de tafel afgriste en naar de keuken rende.

We hadden twee keukens. Eentje waar de huiselfen het eten maakten en een sierkeuken, die er eigenlijk alleen maar was om aan tafel te zitten en wat te eten. Ook stonden hier vijf standaards voor uilen. Twee voor mijn ouders en eentje per oudere zus. Die van mijn moeder, Narcissa en Andromeda waren er en ik ging geduldig aan het kleine tafeltje zitten, wachtend totdat de uil van Hogwarts eindelijk mijn brief zou brengen.

Ik probeerde een paar hapjes van de suikerbroodjes te nemen maar ik was te opgewonden en dus ging ik maar rondjes lopen. Ik aaide Gorneval, de uil van mijn moeder, eventjes en ik keek uit het raam dat altijd open was voor de uilen.

Op dat moment kwam Narcissa binnen. Ze had iets wat op een brief leek in haar hand en die liet ze geschrokken vallen toen ze mij zag.

‘Wat doe jij nou hier?’ Snauwde ze.

‘Zitten.’ Zei ik kalm en ze zuchtte geïrriteerd. Narcissa was niet hetzelfde als Bellatrix. Ze konden het altijd goed met elkaar vinden maar Narcissa was wat beleefder en rustiger en ze negeerde mij altijd. Ze had in tegenstelling tot ons allemaal blond haar en haar ogen waren blauw, net als de mijnen. Haar huidskleur was ongezond bleek maar toch was ze niet lelijk. Er bestonden geen lelijke Blacks.

De brief die ze had laten vallen was roze en er stonden met sierlijke letters een naam opgeschreven.

‘Oh! Een brief voor die Lucius zeker!’ Riep ik opgewekt en snel stopte ze de brief in haar gewaad.

‘Echt niet!’

‘Oh jawel!’

‘Je zegt niets tegen pap en mam!’

‘Waarom zou ik? En trouwens, waarom zou jij het geheim willen houden? Er is helemaal niets op hem aan te merken, hij is volbloed en komt van een goede familie. Pap en mam zouden het juist aanmoedigen.’ Ik nam een hap van mijn suikerbroodje en ze rolde met haar ogen.

‘Als je toch iets aan Bella of pap en mam verteld ga je eraan. Begrepen?’

Ik knikte en ze gaf de brief aan haar uil. Net op het moment dat deze weg wou vliegen vloog er iets tegen Narcissa’s hoofd aan. Ze gilde het uit toen een grote donkere uil haar hoge blonde kapsel per ongeluk als een nest had aangezien. Ik lachte en de uil vloog klapwiekend naar me toe, waarna hij een brief op de tafel liet vallen. Daarna keerde hij zich weer om en ging er vandoor.

Narcissa siste naar me en duwde haar eigen uil het raam uit waarna ze de kamer uitbeende. Ik had allang geen oog meer voor haar want ik scheurde de brief open, waar het teken van Hogwarts op stond. Gelukkig streek ik even over de groene slang van Slytherin en ik haalde de brief eruit. Opgelucht haalde ik adem. Ik was toegelaten op Hogwarts School of Witchcraft and Wizardry****.

* Hier kon ik geen vertaling voor vinden, maar als ik het zelf vertaal is het zoiets als Het Nobele en Zeer Oude Huis Zwarts.

** Zweinstein

*** Zwadderich

**** Zweinstein Hogeschool voor Hekserij en Hocus Pocus