How to be a Black

Hoofdstuk vijfentwintig: Een kattige missie

Hoofdstuk vijfentwintig : Een kattige missie

Ik deed het kettinkje met het kleine  medaillon om mijn nek. Hij glinsterde in het licht van dat door de ramen scheen.

‘Je weet wat je moet doen hè?’ Vroeg Remus voor de zoveelste keer.

‘Ja dat weet ik.’

‘Pas op dat je geen dierenhaar neemt!’

‘Nee ik neem geen dierenhaar.’

‘En ook niet dat van iemand anders! Het moet echt Severus’ en Regulus’ haar zijn.’

‘Jahaa…’

Sirius duwde de kaart onder mijn neus.

‘Ik ken het uit mijn hoofd Sirius…’

‘Je weet wat het wachtwoord is van de geheime doorgang?’ James keek me ernstig aan. Toch twinkelden er pretlichtjes in zijn ogen. Hij was dol op dingen die niet mochten en vond het jammer dat hij niet de Slytherin leerlingenkamer in kon glippen. We hadden er allemaal mee in gestemd dat een hert toch veel te opvallend was.

‘Zet hem op!’ Sirius gaf me een vriendschappelijke por en ik concentreerde me. Even later zag ik alles vanaf de grond en ik miauwde. Jeej, het was cool om een kat te zijn.

Mijn ogen zagen alles veel scherper, maar met minder kleur. Ook rook ik dingen beter en trilden mijn snorharen. Ik keek omhoog naar de Marauders en die glimlachten me allemaal bemoedigend toe.

Ik gaf ze allemaal een kopje en glipte toen lokaal 145 uit, op weg naar de leerlingenkamer van Slytherin.

Toen ik bij het wandkleed van de papegaai aan kwam werd ik weer even mens en sprak ik de papegaai na, die allemaal beledigende dingen naar me riep. Het was de manier om binnen te komen en toen de papegaai verbaasd merkte dat hij het was die werd nagepraat zwaaide het wandkleed open en glipte ik weer als kat de kleine doorgang in.

Daar was het volledig donker maar gelukkig kon ik met mijn nachtzicht de muren onderscheiden. Ik liep de kleine gang door en kwam toen bij een soort luik. Met mijn kop duwde ik het open en meteen tuimelde ik de verlaten leerlingenkamer van Slytherin in. Ik haalde opgelucht adem, er was niemand. Dat was logisch want de lessen waren nu eigenlijk bezig. De Marauders en ik hadden besloten om te spijbelen. Je had toch niets aan Waarzeggerij.

De leerlingenkamer was kil, althans, dat vond ik. Het was zoals algemeen bekend was in de kerkers. Overal hingen groen met zilveren wandkleden en het werd er verlicht door toortsen die aan de muren vast zaten.

Het was luxe ingericht en geen zootje, zoals het altijd in de Gryffindor leerlingenkamer was. Er brandde een gestaag haardvuur maar zelfs dat leek niet gezellig.

Ik trippelde de leerlingenkamer door richting de gang die naar de leerlingenkamers ging. Ik was blij dat ik nu kat was want de leerlingen die door de gang liepen keken me tenminste niet raar aan. Toch vonden sommigen het vreemd want ze hadden nog nooit eerder een zwarte kat met een wit puntje aan de staart in hun leerlingenkamer gezien.

Toen ik aankwam bij de jongensslaapkamer van het vierde jaar keek ik eerst even of er niemand in de gang was. Ik veranderde mezelf in een mens toen ik er zeker van was en glipte de kamer in, na eerst gecheckt te hebben of er niemand in zat.

De jongensslaapkamer van de vierdejaars was al even netjes en kil als de leerlingenkamer. De bedden stonden er in rijen waardoor het een beetje op een barak leek. Ik zocht naar Regulus bed en herkende die toen ik zag dat er een badjas met het teken van de Blacks over hing. Snel liep ik naar het bed en keek ik op het kussen. Gelukkig zat daar een haar. Ik stopte het in mijn medaillon, ging weer naar de gang en daarna sloop ik de vijfdejaars jongenskleedkamer in.

Ik schrok toen ik zag dat er iemand binnen was. Een jongen met rood haar die een boek las. Ik herkende hem als een klasgenoot van Severus, ene Joe. Ik deed een stap achteruit en veranderde mezelf in een kat waarna ik de kamer inging.

De jongen keek even op maar toen hij zag dat het een kat was die binnenkwam las hij weer verder. Ik liep naar het bed volledig in het hoekje want daaronder lag een hele verzameling met rare drankjes en toverdrankbenodigdheden. Dat kon alleen maar van Severus zijn. Ik sprong soepel het bed op en ging er op liggen, wachtend tot de jongen weg zou gaan.

Maar dat ging hij niet. Hij bleef maar op dat bed zitten te lezen en ik wist dat zo meteen de lessen klaar zouden zijn. Dan zouden ze terugkomen en dan maakte ik al helemaal geen schijn van kans.

Zo zat ik daar een uur en de jongen verroerde zich niet, behalve als hij een bladzijde omsloeg. Ik vroeg me af wat de Marauders nu deden. Waarschijnlijk volgden ze me op de kaart. Net toen ik bijna in slaap viel verscherpten mijn katteninstincten zich.

Ik keek de kamer rond en zag toen de dikke rat die naar de jongen sloop. Ik herkende de rat meteen, Wormtail! De Marauders hadden hulp gestuurd.

Wormtail trippelde naar de jongen en bleef toen bij zijn voeten staan. Even leek hij te aarzelen maar toen schoot hij de broekspijp in en de jongen gilde van de schrik. Meteen sprong hij op en begon hij de kamer door te dansen.

Wormtail verscheen uit de mouwen van de jongen en kroop toen zijn gezicht op. De jongen rende schreeuwend de slaapkamer uit.

Zo snel als ik kon veranderde ik in een mens en zocht ik naar een haar van Severus. Er zaten alleen helemaal geen haren op het kussen! Waarschijnlijk was Severus’ haar zo vet dat het sowieso aan zijn hoofd bleef kleven. Ik hoorde voetstappen naderen in de gang en ik keek nog een keer wanhopig naar het kussen. Toen zag ik de zwarte haar op het groene kussen en zonder te aarzelen greep ik het, stopte ik het in mijn medaillon en veranderde toen in een kat om er vandoor te stuiven.

Nog net op tijd, want op dat moment kwam Severus Snape de kamer binnen.