Ja borderline i terapia

Sesja 10

Cały dzień poza domem. Taki wypad dobrze mi zrobił. Z daleka od całej tej

toksycznej sytuacji rodzinnej. Najpierw terapia. Problemy z dojazdem. Lęk.

Ale dałam radę. Sesja na plus. Duży plus. Wyciszona i spokojna wyszłam z

gabinetu. Nie wiem jak i co T ze mną robi, ale to działa. Dzięki tym wizytą

czuję się dobrze. Złe myśli odchodzą. Napęd i ochota do życia wzrasta.

Samoocena również idzie w górę. Czy to za sprawą zrozumienia i akceptacji?

Być może. Nie czuję się oceniana. Ani gorsza. Czuję się normalnie, tak po

prostu. Jak równy z równym.

Terapia jest moją jedyną szansą na normalne życie. Na pozbycie się

destrukcyjnych zachowań. Każda sesja daje mi dużo cennych wskazówek.

Pobudza mój umysł do pracy. Załączam myślenie. Ale nie takie zwykłe. To

zupełnie coś innego. Praca nad schematami. Wgląd. Analiza. Dobre i złe

strony.

Po terapii miałam 3 godziny oczekiwania na wizytę u lekarza. Spędziłam je

aktywnie. Spacerując po mieście. Pogoda dopisała. Było tak miło i spokojnie.

Zero stresu. Niechcianych myśli. Lęku. Liczyło się tu i teraz. W niektórych

miejscach miłe wspomnienia wróciły. Uśmiech na twarzy się pojawił. Ach to

były czasy. Brakuje mi ich.

Tak dobrze się czułam, że zapomniałam o stresie związanym z wizytą u

lekarza. Wcześniej czułam duży dyskomfort. W końcu wezwał mnie na

dywanik. Bałam się jego reakcji. Gorsze dni ostatnio, kiepskie samopoczucie,

myśli samobójcze i pojawiła się obawa, że skieruje mnie do szpitala. Na

szczęście nie taki diabeł straszny jak go malują. Wizyta przebiegła pomyślnie.

Dobrze się rozmawiało. Na luzie. Dostałam kolejne leki do kolekcji. Może w

końcu mój nastrój się ustabilizuje. Oby. Pan doktor również potwierdził słowa

mojej terapeutki. Że mam bardzo dużą wiedzę i znakomity wgląd w siebie ale

nie potrafię przełożyć tego na czyny. Jestem doskonałym obserwatorem. I

odcinam się całkowicie od emocji. Inteligencja to jedno a emocjonalność

drugie. Pod tym względem jestem całkowicie rozchwiana. Ogólnie spotkanie

w porządku. Nastrój dalej ok. Więcej pewności siebie. Chęci. Odwagi. Z

bananem na twarzy wracałam do domu.

A tu jak zwykle schody. Ehh. Próba podjęcia rozmowy z mężem. To był zły

pomysł. Skończyło się to stwierdzeniem z jego strony: „po co zakładałaś

rodzinę. Kiedyś taka nie byłaś. To ty się zmieniłaś. Moi rodzice nie mają nic z

tym wspólnego. To tobie nic nie pasuje. Jak chcesz to się rozwiedziemy. Mam

już dość tego wszystkiego". Mniej więcej tak to wyglądało. Nie omieszkał

również stwierdzić, że znów wydałam bezsensownie pieniądze na terapię i

lekarza. Mam się po prostu wziąć w garść i nie wymyślać. A o lekach już nie

wspomnę. Nie akceptuje ich delikatnie mówiąc. Oczywiście mój nastrój

poleciał ostro w dół. Starałam się wytłumaczyć mój stan aby zrozumiał mój

problem, a dostałam z liścia w twarz. Zostałam z tym wszystkim dalej sama.

Ehh. I po co ja się staram. Szkoda gadać.

Podsumowując: moje życie jest warte tylko dla mnie. Oczywiście w fazach

normalności. Inaczej chce się zniszczyć. Nikogo innego nie obchodzi. Kolejny

zbędny balast. Takie sytuacje jak ta odbierają chęci i nadzieje. Skrzydła znów

podcięte. Motywacji brak. Znów kryzys. Pesymistyczne myśli. Krytyczne

spojrzenie. Autodestrukcja zaczyna się odzywać. Emocje w środku roznoszą.

Skrajność to cała ja. A depresja i borderline to wymysł mojej wyobraźni.