You Changed Me

Κεφάλαιο 34

•••

Έχεις νιώσει ποτέ αυτό το όμορφο συναίσθημα ότι ξαφνικά, από εκεί που δεν το περίμενες, η ζωή σου απέκτησε νόημα; Όλα γύρω σου ομορφαίνουν και νιώθεις ξανά ζωντανή μέσα σου. Βγαίνεις από την κλεισούρα του σπιτιού και επιτέλους ζεις την ζωή σου. Διότι αυτό νιώθω από τότε που γνώρισα τον Ντέιβιντ. Ότι αυτός ο άνθρωπος είναι ο άνθρωπος μου. Που με έβγαλε από την μιζέρια του σπιτιού, την βαρεμάρα και μου έδωσε λίγο από την ζωντάνια του. Με έκανε να χαμογελάω ακόμα και σε στιγμές που δεν είχα το κουράγιο. Ο άνθρωπος που με καταλαβαίνει, δέχεται τις ιδιοτροπίες μου και συμβιβάζεται με τα κόμπλεξ μου. Νιώθω τόσο τυχερή που τον έχω στην ζωή μου.

Ωστόσο, οι δυσκολίες πάντα υπάρχουν, έτσι δεν είναι;

Η ζωή πάντα, όσο υπέροχη και αν είναι ή μίζερη, θα σε περνάει πάντα από διάφορα μονοπάτια με εμπόδια ώστε να μαθαίνεις.

Αυτό τουλάχιστον εγώ κατάλαβα, από τα εμπόδια που μου επιφύλασσε.

•••

Ο καιρός περνούσε ήρεμα, ευχάριστα και λίγο κουραστικά λόγο του διαβάσματος. Με τον Ντέιβιντ όλα πήγαιναν καλά, αν και τις τελευταίες δύο εβδομάδες δεν τον είχα δει, διότι ήταν απασχολημένος με την δουλειά. Είχε έρθει Απρίλιος και σήμερα ήταν Παρασκευή, τελευταία μέρα σχολείο πριν κλείσουμε για Πάσχα. Αύριο θα έφευγα πάλι στο χωριό μου και έτσι κανονίσαμε σήμερα με την Εύη να έρθει σπίτι μου να μείνει. Αύριο θα την πηγαίναμε εμείς σπίτι της και μετά η μητέρα μου θα με πήγαινε στην θεία μου, την Μαίρη.

"Τι λες να αγοράσουμε πατατάκια για σήμερα το βράδυ;" με ρώτησε η Εύη ενώ μαζεύαμε τις τσάντες μας για να φύγουμε μιας και είχαμε σχολάσει.

"Πολύ καλή ιδέα!" συμφώνησα ενθουσιασμενή "μπορούμε να πάρουμε και ποπ κορν, είναι ό,τι πρέπει για ταινία" πρότεινα και η Εύη δέχτηκε με τα χαράς.

Βγήκαμε από το κτήριο του σχολείο και περάσαμε το προαύλιο. Χαιρετήσαμε κάποια παιδιά και έπειτα φύγαμε.