You Changed Me

Κεφάλαιο 37

"Ντέιβιντ να σου εξηγήσω" έκανα βιαστικά πριν πάρει αυτός πρώτος τον λόγο.

Πρόσεξα ότι ο Νικ με κοιτούσε από απόσταση ανήσυχος. Είμαι σχεδόν σίγουρη ότι κατάλαβε με ποιον μιλάω και γιατί ξαφνικά ένας αστυνομικός με τράβηξε απ' όλους τους άλλους για να μου μιλήσει προσωπικά. Για αυτό και δεν είχε αναμειχθεί. Διαφορετικά θα το είχε κάνει ήδη. Δεν είναι από τα άτομα που αφήνουν τους φίλους τους μόνους σε δύσκολες καταστάσεις.

Ο Ντέιβιντ τράβηξε τα μαλλιά του προσπαθώντας να ηρεμήσει και κοίταξε τον ουρανό.

"Σ'ακούω" είπε ενώ ζόριζε τον εαυτό να μείνει ψύχραιμος.

"Απλά θέλαμε να κάνουμε μία βόλτα με τις μηχανές, δεν είναι δα και κάτι τόσο σοβαρό..." αποκρίθηκα ήρεμα αν και ένιωθα το αίμα μέσα μου να βράζει.

"Απλά θέλατε να κάνετε μία βόλτα..." επανέλαβε αυτά που είπα "τίποτα το σοβαρό" πρόσθεσε ρίχνοντας ένα ψεύτικο χαμόγελο ενώ κοιτούσε κάτω. "Άλισον καταλαβαίνεις τι μόλις κάνατε;" με ρώτησε καθώς με κοίταξε κατάματα "σας είδαμε να τρέχετε σαν τα παλαβά και να κάνετε κόντρες. Μόλις κάναμε νοήμα να σταματήσετε, αυξήσατε ταχύτητα. Γαμώτο Άλισον, θα μπορούσατε να είχατε σκοτωθεί με τόση ταχύτητα. Γιατί όλο μπλέκεις σε μπελάδες όταν είσαι εδώ;"

"Σιγά τους μπελάδες Ντέιβιντ" αντέτεινα. "Πώς κάνεις έτσι; Δεν έγινε τίποτα".

"Αυτό έλειπε, να γίνει και κάτι!" μου αντιγύρισε.

"Βρε αγάπη μου αφού δεν έγινε κάτι, όλα καλά. Μία βόλτα θέλαμε να κάνουμε και εμείς... απλά, να... είπαμε να κάνουμε και κάτι λίγο...λίγο πιο, extreme;" προσπάθησα να τον ηρεμήσω.

Αν και ήξερα ότι είχε δίκιο εν μέρει και ήμουν και γω αρνητική στις κόντρες, δεν υπήρχε περίπτωση να ρίξω το φταίξιμο στα παιδιά. Ούτως ή άλλως, τα γνωρίζω χρόνια και ξέρω ότι τους αρέσει να κάνουν τρέλες. Εγώ διάλεξα να πάω μαζί τους οπότε, ηθελέστα και παθέστα.

"Καταλαβαίνεις ότι βάζεις σε κίνδυνο τον εαυτό σου; Οι άλλοι κάνουν τρέλες και εσύ ακολουθείς;" άρχισε τον εξάψαλμο "τι θα έλεγε η μητέρα σου αν σε έβλεπε, ε; Ή ακόμα χειρότερα αν μάθαινε ότι κάτι έπαθες;" Πήγε να συνεχίσει όμως τον διέκοψα.

"Δεν έγινε όμως τίποτα απ' όλα αυτά!" είπα ελάχιστα εκνευρισμένη "Ναι, μπορεί να κάναμε βλακεία που τρέξαμε αλλά τόσοι και τόσοι τα κάνουν-"

"Και επειδή το κάνουν τόσοι και τόσοι; Τι δηλαδή; Πρέπει να το κάνεις και εσύ;" με διέκοψε λέγοντας τα δικά του επιχειρήματα.