You Changed Me

Κεφάλαιο 38

Ξύπνησα από την μουσική που άρχισε να παίζει στο κινητό μου επειδή με έπαιρνε κάποιος και σηκώθηκα για να απαντήσω.

Ήταν ο Ντέιβιντ και η ώρα ήταν ακόμα οχτώ. Αδιαφόρησα για την ώρα και απάντησα.

"Αγάπη μου;" είπα βραχνιασμένη από τον ύπνο.

"Μωρό μου, συγνώμη που σε ξυπνάω τόσο νωρίς αλλά θα μπορούσες να κατέβεις κάτω να μου ανοίξεις;" με ρώτησε και έμεινα για λίγο αμίλητη.

"Που είσαι;" τον ρώτησα μπερδεμένη.

"Έξω από το σπίτι της θείας σου" μου απάντησε.

Καλά, που ξέρει που μένει η θεία μου;

Μετά όμως θυμήθηκα ότι έχει για συνάδελφο του τον Κρίστιαν. Λογικό το βρίσκω να το έμαθε.

"Έρχομαι" αποκρίθηκα και έκλεισα το τηλέφωνο.

Μόλις άνοιξα την πόρτα, ο Ντέιβιντ με πλησίασε και με αγκάλιασε. Ανταπέδωσα την αγκαλιά και με πήγε προς τα πίσω (ενώ ακόμα αγκαλιάζομασταν) για να μπούμε μέσα στο σπίτι. Εν τω μεταξύ, εγώ ακόμα νύσταζα και ήμουν έτοιμη να κοιμηθώ στην αγκαλιά του.

"Τι έγινε Ντέιβιντ;" τον ρώτησα ενώ τον κοίταξα και αυτός με κρατούσε από την μέση.

"Φεύγουμε για Θεσσαλονίκη σε μισή ώρα και ήθελα να σε χαιρετήσω πριν φύγω" αποκρίθηκε.

Ώστε φεύγουν σήμερα...

Ξαφνικά μου έφυγε η όρεξη για ύπνο και αντικαταστάθηκε με ένα περίεργο βάρος που ένιωθα μέσα μου. Δεν ήθελα να φύγει, δεν το ήθελα καθόλου. Όμως έπρεπε.

"Μωρό μου, μην στεναχωριέσαι θα γυρίσω, εντάξει; Εσύ να διαβάζεις και μόλις γυρίσω θα αναπληρώσουμε τους δύο μήνες" είπε βλέποντας με σκεπτική.

"Εντάξει Ντέιβιντ" αποκρίθηκα και του χαμογέλασα. Με άρπαξε και με φίλησε.

Ήταν το πιο περίεργο φιλί μας. Όχι με τη κακή την έννοια.
Αντιθέτως, έκρυβε συναισθήματα, όλα όσα νιώθαμε. Πόθο, χαρά, λύπη, πόνο, αγάπη, φόβο.

"Σ'αγαπώ τόσο πολύ Άλισον" ψέλλισε και συνέχισε να με φιλάει.

Δεν ξέρω πως, τι, γιατί, αλλά ξεκόλλησα τα χείλη μας και έβαλα τα κλάματα. Ήταν κάτι παντελώς ξαφνικό, δεν πρόλαβα καν να συγκρατήσω τον εαυτό μου.

"Αγάπη μου, τι έγινε; γιατί κλαις;" με ρώτησε ανήσυχος και γω χώθηκα στην αγκαλιά του.

Δεν περίμενα να μου πει ότι με αγαπάει, δεν περίμενα τα συναισθήματα του να έχουν φτάσει σε τέτοιο σημείο. Δεν ξέρω γιατί, απλά μου ήταν δύσκολο να το χωνέψω. Τα δύο τελευταία χρόνια είχα κλειστεί τόσο πολύ σαν χαρακτήρας, απομακρύνοντας πολλούς ανθρώπους από δίπλα μου (άθελα μου) και μου φαινόταν τόσο περίεργο που ξαφνικά ένιωθα τόσο τυχερή που είχα έναν άνθρωπο σαν τον Ντέιβιντ δίπλα μου. Σήμαινε τόσα πολλά για εμένα, όσο ξαφνικά μπήκε και στην ζωή μου.