Lime

18

ArtiolaTola ja dhe limoni 👽❤️

{Dy muaj me vone}

Kaila

Po qendroja ne korridor duke pritur Noven dhe Aleksin.

Sot ishte ndeshja e basketbollit dhe te gjitha vitet do shkonin ta shihnin.

Ai qendronte ne fund te korridorit. Kishte vene kapucin e bluzes ne koke dhe po qeshte me miqte e tij.
Nuk humbet ardhja e Savanes sigurisht.
Ajo vajze arrin te terheq teper vemendje kudo. Menyra si ecen, si flet dhe si vishet e ben ate aq popullore.

Ai as qe e kthen koken nga kjo ane e korridorit. Ndoshta ngaqe e di qe aty ndodhem une.

Dy muaj kishin kaluar qe nga vizita ime. Ajo dite ishte e mallkuar...

Ne duhet ti qendronim njeri tjetrin sa me larg...

Me ne fund erdhen edhe ata.
Si gjithmon paksa cuditshem.

Nova do ia marri shpirtin atij ndonje dite.

I kishte hipur kalipeci dhe nuk donte te zbriste aspak.

"Kaila je gati? Klasat e tjera kane ikur! Autobuzi po na pret jashte!" thoshte ajo teksa pinte nga kafeja qe kishte ne dore. "Aleks u lodhe zemer?"

"Aspak. Vetem ti ta kesh kemben mire" thote ai.

"E ndrydhe serish?" pyes.

"Po dreqin! Pengohem gjithmon te dera e banjos. Duhet ta rregullojne pak." thote ajo teksa pi nje gllenke tjeter nga kafeja. "Gjithsesi s'mund te mungoja ne ndeshje!"

"Ti duhet te fillosh te perdoresh banjot e femrave zemer, ne djemt se kemi problem" kthehet Aleks.

"Uff une e bej ne breke sa te shkoj atje"

Nderkohe te gjithe nxenesit po dilnin.

"Une mendoj se duhet te shkojme dhe te zem vendet ne autobuz. Keshtu Aleks do shpetosh nga kilet e teperta" qesh lehte.

Me pas ve re qe edhe Karter me te tjeret levizen nga vendi per te dal.

"Forca te shkojme" i nxit dhe nuk e kthej me koken mbrapa.

Edhe nje autobuz kishte mbetur. Shpresoja te kishte mbetur ende vend.

Fatmiresisht nuk ishte full. Aleks u ul me Noven ndersa une u ula pas tyre.

Ja ku duket Savanah, Karter dhe disa te tjere.

Edhe pse vendi ishte bosh anjeri nuk u ul me mua. Pervec nje djali qe me duket se e kam pare ne makine me Karterin kur ikem te festa e Savanes.

Ai as qe me kishte hedhur syte. Ndoshta vertete kishte ndryshuar gjithcka. Ndoshta filluam nga e para serish.

Ne duhet te sillemi si te panjohur per fajet qe bem por dreqi ta haje ai duket sikur behet cdo dite edhe me i bukur.

Mami dhe Simoni nuk vazhduan lidhjen perfundimisht.
U detyrova te tregoja gjithcka edhe pse mami nuk donte ta besonte. S'mund ta mbaja me gjate. U rrefeva per gjithcka ne lidhje me Karter. Dhe jo, nuk ia ngjita fajin vetem atij. Une pata po aq faj sa ai.

Mami me gjuajti per here te pare me pellembe ne sy te te gjitheve ate dite kur u kthyem nga vizita.
Me quajti kurve!

Karter u be i vdekur nga i ati nga njera ane, por mori edhe qortime nga mamaja ime.

Si guxon? Kjo eshte e turpshme! Kucke! Disa nga fjalet qe me ngelin ne mendje.

Ata ne fund vendosen mos te jetonin me bashke per me teper te shkeputnin cdo lidhje. Me erdhi keq per ata, per fajin e dy adoleshenteve te papjekur u duhej te ndaheshin. Fajin e kemi ne! Une dhe Karter!

Karter duhet te qendronte larg meje ne shkolle. Te mbante distance...

Gjerat ndryshuan shume. Mami tani me kontrollon per cdo gje. Me mer ne telefon cdo 1 ore per te me pyetur se cpo bej. Ajo ka humbur cdo fije besimi te une. E zhgenjeva tej mase.

Eshte e turpshme qe te kesh nje vajze te zhvirgjeruar ne moshe kaq te vogel. Dhe ndonjehere e mendoj se kjo gje do me kushtoj shume ne te ardhmen.

Autobuzi ndalon dhe te gjithe fillojne te zbresin. Ndjeja syte e tij qe me shihnin nga pas. Koken nuk e ktheva edhe pse mezi prisja te zbrisja dhe te humbisja ne turme.

"Ne rregull nxenes, zbrisni me kujdes" fliste profesoresha. "Karter nuk eshte koha per puci puci"

Ktheva koken. Disa kukurisnin teksa shihnin Savanen dhe ate te perqafuar qe shkembenin puthje.

Ai me pa mua teksa e puthte.

Bastard!

Biip! Biip!
Me dridhej telefoni.

"Alo ma" pergjigjem.

"Ku je? C'po ben?" Pyet

"Jam ketu sa zbritem nga autobuzi"

"Ne rregull do te marr me vone"

"Ok cia..." por ajo e mbylli para se ti thosha ciao.

"Ke mendje te vish?" Me flet Nova qe mbahej ne supin e Aleksit.

"Po erdha!" Them dhe vrapoj per te ata.

* * *

Ndeshja po ecte mjaft mire. Te tre po hanim kokoshka teksa shihnim skuadren tone te mundej.

Dy sedilje poshte nesh qendronte Karter.

Nje shprehje thote qe nuk duhet te jemi xheloza per dicka qe nuk eshte e jona. Por une po filloja te ndieja vertet xhelozi sidomos urrejtje per Savanen sepse fundja Karter ishte i imi.

Me duket se jam kthyer serish ne piken zero.

Me duket se se ia kemi nisur nga e para. Ai qe eshte fiksimi im dhe une qe dua ti bej pershtypje..

|lots of love and potatoes 🥔❤️|