Let's Play My Game

🌹👑Κεφάλαιο 50🌹👑

Mανος pov

~Το ίδιο πρωι~
Το πρωινό ξύπνημα γίνεται κάθε μέρα και πιο κουραστικό. Θέλω να φύγω από εδώ μέσα. Δεν είμαι τρελός! Κάθε μέρα κάνω κανονικά τα μαθήματα μου  αλλα μετά έχω 2 ωρες με έναν ψυχολόγο. Η ρουτίνα με τρελαίνει αρκετά , αλλά περισσότερο ο κόσμος που υπάρχει εδώ. Κάποιοι είναι σε πολύ ασχημη κατασταση. Εγώ δεν είμαι ένας από αυτούς, ειμαι φυσιολογικός! Εγώ δεν πάσχω από κάτι, απλώς ερωτεύτηκα.
Άραγε η Αναστασία μου είναι καλά? Την προσέχουν? Της λείπω? Με θυμάται? Θέλω να ακούσω την φωνή της για ακόμα μια φορά, αλλά δεν μπορώ. Το δωμάτιο μου είναι  γεμάτο κάμερες όπως και οι εξωτερικοί χώροι . Πλέον η ζωή μου δεν έχει κανένα ενδιαφέρον, μόνο η σκέψη της με βοηθάει να περάσω τις μερες μου.

-Κύριε Μάνο, το πρωινό σας είναι έτοιμο στην τραπεζαρία, είπε μια νοσοκόμα.

Κατέβηκα κάτω χωρίς να πω κουβέντα. Βγήκα στην αυλή και κάθισα σε ένα τραπέζι μόνος μου. Δεν μπορούσα να ακούω όλους αυτούς τους τρελούς. Η αυλή ήταν ένας τεράστιο κήπος γεμάτος λουλούδια και πράσινο. Πολύ από αυτούς ένιωθαν μια ηρεμία εδώ έξω, κάποιες φορές το αισθανόμουν και εγώ. Ίσως, γιατί εδώ έξω υπάρχει καθαρός αέρας και όχι η μυρωδιά του οινοπνεύματος.

-Μόλις τελειώσετε το γεύμα σας θα πρέπει να περάσετε μέσα για το μάθημα σας, έσπασε την σιωπή η φωνή της γυναίκας που με είχε αναλάβει.

-Ευχαριστώ Χριστίνα, αλλά θα ήθελα να μου μιλάς στον ενικό, είπα για μια ακόμα φορά.

-Λυπάμαι, αλλά έχω πάρει αυστηρές εντολές, απάντησε και έφυγε.

Πήγα στο μάθημα μου όπως έπρεπε. Η ρουτίνα μου ήταν τόσο απλή και βαρετή. Πρωινό ξύπνημα στις 8, πρωινό φαγητό κάτω στην αυλή, μάθημα, μεσημεριανό πάλι στην αυλή, θεραπεία και μετά ελεύθερος χρόνος που δεν ήξερα σε τι θα έπρεπε να τον αξιοποιήσω. Σήμερα όμως ήξερα. Σήμερα θα την έπαιρνα τηλέφωνο με την βοήθεια του Μάρκου. Θα ερχόταν εδώ για επίσκεψη και θα την έπαιρνα τηλέφωνο. Αυτό το τηλεφώνημα θα καθοριζε το μέλλον μου.

-Μάνο, ελπίζω να κατανοησες τους κανόνες στην Φυσική, είπε με ενα τεράστιο χαμόγελο ο καθηγητής μου.

-Και τι σημασία έχει? Αφού δεν έχω κάποιο μέλλον, είπα αδιάφορα ενώ καθόμουν στην άβολη καρέκλα μου.

-Γιατί το λες αυτό? Ρωτησε αυτός.

-Θα φάω όλοι μου την ζωή εδω και μετά αν βγω ποτέ από εδώ μέσα δεν θα με πάρει κανείς στην δουλειά γιατι υποτίθεται ότι είμαι τρελός, απαντησα αδιάφορα.