Let's Play My Game

🌹👑Κεφάλαιο 55🌹👑

-Υποθέτω ότι τελείωσε ο χρόνοςσκέψης μου? Ρώτησα χαμογελώντας αμυδρά.

-Ναι, και περιμένω οποιαδήποτε απάντησε από εσένα, απάντησε ο Αλέξης, αλλά τα μάτια του έδειχναν μια σιγουριά.

-Νομίζω ότι ξέρεις την απάντησή, πήρα μια ανάσα. Μου αρεσες αρκετό καιρό τώρα, όπως σου είχα πει. Και ποτέ δεν πίστευα ότι αυτό που ήθελα όσο τίποτα άλλο να γίνει πραγματικότητα γίνεται τώρα μπροστά στα μάτια μου. Γελούσες και εγώ χαμογελούσα, μιλούσες και εγώ σε άκουγα πάντα προσεκτικά, με αγκαλιαζες και εγώ άκουγα να σκανε πυροτεχνήματα. Νομίζω ότι ξέρεις την απάντησή, επανέλαβα και κατέβασα το κεφάλι μου.

Άγγιξε τα μάγουλά μου και εγώ σήκωσα το βλέμμα μου.

-Είσαι το καλύτερο μου, χαμογέλασε και με φίλησε.

Για κάποιους θα ήταν ένα απλό πεταχτο φιλί στο στόμα, για εμένα ήταν κάτι διαφορετικό, μια έναρξη στο άσπρο χαρτί μου. Ίσως να είναι τρελό όλο αυτό, αλλά εγώ δεν ερωτεύτηκα το άτομο που γνώριζα εδώ και καιρό αλλά το άτομο που αναγνώριζα και έψαχνα να βρω από πάντα.

-Αλέξη, είναι αργά καλύτερα να πάω σπίτι, ειπα κοιτάζοντας τον με ένα μεγάλο χαμόγελο σχηματισμενο στο πρόσωπο μου.

-Φυσικά, αλλά θα σε πάω εγώ, δεν πρόκειται να με ξεφορτωθείς τόσο εύκολα. Και στο λέω να το ξέρεις, αν υπάρχει κάτι πολύ εγωιστικό που ελπίζω να μην κάνεις ποτέ είναι να φύγεις μακρυά μου.

Φύγαμε από το σπίτι του και αποφασίσαμε να πάμε στο δικό μου με τα πόδια. Κραταγαμε ο ένας τον άλλον σφιχτά από το χέρι κάτω από έναν σκοτεινό ουρανό, άλλοι θα το αποκαλούσαν άλλη μια καθημερινή νύχτα, εγώ το αποκαλώ ευτυχία! Φτάσαμε στο σπίτι, δεν ήταν κανένας.

-Που είναι ο πατέρας σου? Ρώτησε ο Αλέξης.

-Λογικά στην δουλειά, αλλά νυστάζω πολύ. Σε ευχαριστώ που με έφερες. Απάντησα και έβαλα το χέρι μου μπροστά στο στόμα μου για να απελευθερωσω το χασμουρητό μου.

-Νόμιζα ότι φοβοσουν το σκοτάδι μικρό, ήρθε κοντά μου.

-Δεν το φοβόμουν ποτέ, εσύ προσπαθούσες να βρεις φτηνές δικαιολογίες, ειπα αφήνοντας ένα στραβό χαμόγελο στα χείλια μου.

-Εντάξει, ίσως να μην ειμαι τόσο καλός ψεύτης, αλλά η αλήθεια είναι ότι θέλω να κάτσω μαζί σου μέχρι να σε πάρει ο ύπνος, έγινε?

-Έγινε. Απάντησα και ανεβήκαμε στο δωμάτιο μου.

Αλέξης pov
Καθόμουν δίπλα της και της μίλαγα για εμένα , ενω της χαιδευα τα μαλλιά, το έκανα αυτό μέχρι να την πάρει ο ύπνος. Σηκώθηκα ήσυχα από το κρεβάτι της για να μην την ξυπνήσω, φαινόταν τόσο όμορφη και κοιμόταν τόσο ήρεμα κάτω από τα σκεπάσματα της. Περπάτησα μέχρι την εξώπορτα του δωματίου της και βρήκα κάτω ένα τετράδιο. Σε μια σελίδα έγραφε ημερομηνία και ένα τεράστιο κείμενο. Ήταν το ημερολόγιο της αυτό το ροζ τετράδιο. Ήξερα ότι δεν έπρεπε να το κάνω, ίσως και να κατέστρεφε τα πάντα αυτό. Άφησα κάτω το ημερολόγιο και πήγα στην κουζίνα.

-Τι κάνεις εσύ εδώ? Άκουσα μια αντρική φωνή και γύρισα νευρικά να δω τον πατέρα της.

-Γεια σας κύριε, εεε εννοώ Μιχάλη, απάντησα νευρικά.

-Ελπίζω να την προσεχές όσο έλειπα, άφησε το αστυνομικό του καπέλο στο τραπέζι και ήρθε κοντά μου.

-Φυσικά, τώρα κοιμάται, εγώ να φεύγω, απάντησα με τον ίδιο τόνο.

-Άκου μικρέ, με έπιασε από το μπράτσο. Σου έχει εμπιστοσύνη, να την προσέχεις αλλιώς δεν θα περάσεις καλά.

Ήταν αρκετά σοβαρός, αλλά και φυσικά θα ήταν! Πατέρας της είναι! Για μια στιγμή έμεινα παγωμένος στην θέση μου, είμαι αρκετά καλός γι'αυτήν?

-Μείνετε ήσυχος, απάντησα με μια σιγουριά στο βλέμμα. Δεν ήξερα αν αυτό το βλέμμα τον χαλαρωνε ή τον τσιτωνε περισσότερο.

-Καληνύχτα αγόρι μου, χαμογέλασε και με άφησε να φύγω.

Περπατώντας τον δρόμο για το σπίτι άρχισα να σκέφτομαι διαφορά. Ποτέ δεν είχα κάνει σχέση στην ζωή μου ή έστω μια σοβαρή σχέση και ποτέ δεν πήγαινα με κορίτσια σαν την Αναστασία. Η Αναστασία είναι όμορφη, εύθραυστη, ντροπαλή, καλοκαρδη, έξυπνη και αθώα. Και αν την στεναχωρήσω και αλλάξει προς το χειρότερο? Και αν την πιέσω να κάνει κάτι που δεν είναι έτοιμη να το κάνει? Και αν βγουν περίεργες φήμες ? Και αν με παρατήσει? Τόσες πολλές σκέψεις περνούσαν από το μυαλό μου και μόνο ένα άτομο μπορούσε να μου της λύσει, ποντάρω να πάντα πάνω σε αυτό το άτομο...