Faji

Kapitulli 16

Asaj nuk I pelqeu aspak ai shikim dhe u ngrit te vishej. Mori rrobat e hedhura pertoke, ndersa ai e kapi prej beli nga mbrapa duke e puthur ne sup.
Ajo spostohej para, ndersa ai e shtrengonte me shume dhe e ngjeshte trupin e tij me te sajin.

"Kam humbur dhe kam lene shume pas gjera per ty. Ti e di shume mire kete. Madje dhe me vellain tim jam bere armik per ty"- qe fjalimi I tij qe e beri ate ta shtynte dhe ti kthehej ne menyre agresive

"Pikerisht se une isha e dashuruar dhe jam akoma me vellain tend, ti nuk duhet ta kishe bere ate qe bere"

"Nuk do me shohesh asnjihere me ate sy apo jo? Mos harro isha une I pari qe u njoha me ty, fale meje ai u njoh me ty"- fliste dhe mundohej te ulte tonin edhe pse nervat I ngriheshin ndersa fliste te tilla fjale

"Ai ishte personi qe mori zemren time dhe jo ti. Nuk ka aspak lidhje nese ishe ti apo ai I pari qe u njoh me mua"

"Ti ke ndjenja per mua, mos e moho. Me do aq sa Krisin, po fakti se ajo shoqja jote Xhesi me do te ben te ndryshosh mendje"- I foli me nji ton sikur do e bindte me fjalet e tij

"Nuk ka te beje Xhesi, une dua Krisin"- foli dhe I ktheu shpinen

Ai e kapi prej krahu dhe e ktheu nga vetja e tij dhe I foli ashper: "Me thuaj duke me pare ne sy se nuk ke ndjenja per mua, kur pak me pare me the te puthja. Per pak mund te bija timen, ti nuk kundershtove po me thoje te vazhdoja. Dhe mos harro jam akoma brenda kohes ta bej"

"Me lesho krahun, po me vret"

Ai vuri re se krahu I saj kishte filluar te nxihej nga mpiksa e gjakut ne ate vend, nga shtrengimi I tij dhe e leshoi
"Me kthe pergjigje"- I kerkoi ne forme lutje

"Gjithcka ishte pjese e lojes. E vertetova qe nuk jam bere akoma e jotja. Ti kujtove se une po pelqeja vertete cdo prekje tenden. Gabohesh, e kuptoja deshiren tende te zjarrte dhe te perdora. Ti sdo me kesh kurre kuptove"- I fliste me ton te bute, sikur gjithcka qe kish ndodhur te mos kish aspak ndikim te ajo

Ai e shihte tere nerva ndersa ajo fliste, por nuk donte te thoshte ndonji fjale per te cilen me vone te pendohej.
Mori rrobat e tij, I veshi ndersa shikimin nuk e shkepuste aspak nga ajo. Ajo nga ana tjeter e shikonte po ne drite te syrit, por ne ndryshim nga ai, me nji shikim qe nuk shfaqte asnje emocion, nuk reflektonte asgje prej ndjenjes qe ai deshironte. Ajo ishte mjaft e zonja ti fshihte shume mire ndjenjat e saja, ne ndryshim nga ai I cili shpesh here bente gjeste e veprime te pamenduara, per te cilen pendohej me vone.

"Nuk do me duash ndonjihere? Nuk me ke dashur ndonjihere?"- pyeti porsi nje ze femije dhe pse zeri qe e karakterizonte  ishte nji ze me mashkullor, me burreror

"Une te kam dashur dhe do te dua, por jo ne menyren qe do ti. Gjithmone ta kam thene. Ti mund te jesh mashkulli I jetes sime"- iu pergjigj qetesisht

Ai nuk kishte me cte fliste. Tashme ajo e kishte zbuluar te verteten, nuk ishin me te nevojshme fjalet dhe cdo shpjegim qe asaj I jepte, sepse ajo nuk do e degjonte, nuk do e vleresonte. Ne mendjen e tij tashme mbetej vetem nji karte me fytyre poshte dhe duhej te vendoste sa me shpejt nese ajo do hapej apo jo, per te shkaterruar Krisin dhe mbi te gjitha ate vete, Alandren.

"Ti se njeh aspak Krisin, se di te kaluaren e tij. Kur ta njohesh, do me kujtosh dhe une do jem duke te pritur kur te pendohesh qe zgjodhe ate"

Ajo thjesht rrotulloi syte, kurse ai e shihte me nji shikim te cuditshem. Ajo si fillim nuk po e kuptonte ate shikim e tij, por vuri re se ishte akoma me te brendshme dhe nxitoi ta vishej sa me shpejt. Ai qendronte I ulur ne ane te divan dhe e veshtronte sikur do e hante me sy.

"Mos me shih"- qe fjala e saj e prere me ton urdherues

"Syte per te pare jane"- nderkohe ato I qarkullonte kudo neper trupin e saj