Being His Slave [ UNDER REVISION ]

Chapter 20

Zyril's POV

"I'm so sorry."

“He saw me there. Crying, hopeless, helpless and also devastated.”

“Hon….” he held my hand and kissed it. “Can you tell me more about that?” he asked me. “If you want. If you don't like…. it's fine for me, I understand.”

I will tell him about my past because who is he in my life? My boyfriend, of course! I want him to know about it.

“I was about to go home when I saw a man standing in front of my home.” 

“May kailangan po ba kayo?” I asked the guy who was standing in front of my house. He was wearing sunglasses and wearing a black coat. He was holding a brown envelope to his right hand. 

“You are Miss. Lee, right?”

I nodded my head. “Ano po bang kailangan?” I asked.

“Here's the envelope. Read it.” Iniabot niya sa akin iyong envelope.

I opened it and almost lost my mind when I read every sentence. “Debt worth 10 million pesos……” halos doon na pako ang paningin mo sa nakasulat. At ako pa talaga ang kailangan mag-bayad!

“Sampu? Seryoso? E halos wala na nga lahat sa amin. Tapos hindi pa sila bayad? Really? Ano ito? Gaguhan?” 

Halos hindi ako makapaniwala sa mga nababasa ko. May natitira pa raw sampung milyon na utang! E, milyones nga rin ang benta sa mga lupa namin! Tapos hindi pa bayad? Ano ito? Are they deceiving me?

“Iyan iyong natitira pang utang nila and you need to pay it all, don't worry isang taon pa naman at kalahating buwan ang deadline niyan. Or else, my boss might put you in jail.” he said before he left.

Ako naman naka-iwang tulala dahil sa nangyayari. ilang araw na rin lumipas ng mailibing sila Mama at Papa.  Mama't Papa. Hindi pa nga ganun katagal tapos ganito pa malalaman ko? Halos patong-patong na problema ko.

First, I caught my boyfriend cheating on me, and secondly my parents died just a few days after that cheating happened! Feeling ko talaga ayaw ako sumaya ng tadhana kahit saglit lang sa buhay ko. Kada araw, iniisip ko kung ano nagawa ko nung past life ko at bakit ganito sa akin ng mundo e. Sobra na. Hindi ko na kaya. Wala pa ako sa 20s ko tapos ganito na agad pasan-pasan ko sa buhay.

Umalis ako at nag babaka sakaling makaramdam ng ginhawa. Sobrang dami ko ng iniisip. Iniisip ko pa kung paano ko matutuloy iyong pag-aaral ko, wala na akong pag-tuition. Although kaya ko bayaran naman iyong tuition ko basta mag-wo-work lang. Paano naman itong utang? Makukulong ako pag-di ko binayaran.

Nakaka-inis! Gusto ko mag-aral at magtapos pero mukhang against sa akin ang mundo. Kinuha na lahat sa akin.

Wala nga akong ari-arian na mamana bukod sa bahay na mukhang makukuha pa sa akin.

Simula mamamatay sila Mommy at Daddy, nag-silabasan iyong mga inutangan nila hanggang sa unti-unti na nawala sa amin ari-arian namin. Ngayon may sampung milyon pa palang hindi nababayaran. Bwisit naman oh!

Sampu pa talaga ah?

Napatingin na lang ako sa ilog. Tumingin ako rito habang pinagmamasdan iyong sunset. Ramdam ko pagkagutom at pagod. Parang susuko na katawan ko ah.

What if I died?

Tumingin ako sa ibaba ng tulay. Lakas ng agos ng tubig. Parang ang sarap mag-paagos hanggang…….mamatay.