Kayıp Kanatlar: Uyanış

Giriş

  Soğuk günlerde insanlar, etraflarını taramaktan yoksundur. Yanlarından yürüyüp geçenlere bakmazlar. Cennet aşağı inse, cehennem yukarı çıksa haberleri olmaz. Gerçi bunun sebebini soğuğa bağlamak ne kadar doğrudur ki?

  Sert rüzgar, düşmüş melek Exael’in çok da uzun olmayan kızıl saçlarını savuruyordu. Meleğin adımları karanlık gecede yankılanırken bir duvarın önünde durmaya karar verdi. Bir süre yüz ifadesini sabit tutarak beklemeyi sürdürdü. Ona doğru gelen ayak seslerini duyunca başını kaldırdı. Güzel kadın, eski dostu Regulus’u geniş gülümsemesiyle karşıladı.

  ‘’Regulus. Uzun zaman oldu.’’

  Regulus’un bakışları sertti. Ama ona buraya gelmesi için haber gönderenin eski dostu Exael olduğunu görünce bakışları şaşkınlıkla yumuşadı.

  ‘’Exael? Çok uzun zaman oldu.’’ Regulus’un sert yüz hatları iyice kasıldı. ‘’Lucretia’nın ölümünden sonra, ortadan kayboldun.’’

  Exael, ona bir adım yaklaştı. ‘’Bir şey yaptım, Regulus. Ve yaptığım şeyin, işe yaradığını görmeden karşına çıkmak istemedim.’’ Duraksadı. ‘’Lucretia’ya benim de çok değer verdiğimi biliyorsun, değil mi?’’

  Regulus, omuz silkti.

 Exael, dudaklarını yaladıktan sonra sözlerine devam etti. ‘’Yaptığım şeye sevineceksin.’’ Durdu ve Regulus’u izledi.

 Regulus’un göz bebekleri büyüdü. Birden birkaç ton kararan irisinin içinde göz bebeği kaybolmuştu. ‘’Ne yaptın?’’

  Exael, çarpık gülüşüyle bir süre adamın kahverengi gözlerine baktı. ‘’Kanada, Vencouver’da bir kız var. Clara Vespasiano. Onu bulmak isteyeceğini düşünüyorum.’’ Sözleri bitiğinde birden gözden kayboldu.

  Vespasiano… Lucretia…

  Regulus, bir süre daha olduğu yerde durdu. Exael’in her zaman böyle olduğunu, fevri davrandığını ve en önemli konularda bile umursamadan konuşmanın ortasında çekip gittiğini çok iyi biliyordu. Ama böyle bir konuda, Regulus’un en hassas olduğu durumda, onu böyle bırakıp gitmesine sinirlenmişti. Yüzyıllardır, Lucretia’nın adını gömülü tutuyordu. Oysa şimdi, o ad tekrar gün yüzüne çıkmıştı. Regulus, nefilimlerinin olduğu tesise döndü. Adamlarından birini çağırdı. Genç nefilimin sanki ölümü gözetlercesine bakan yeşil-mavi gözlerine odaklandı.

  Nathaniel Augustus, merakla Regulus’u izliyordu. ‘’Kaderimizi sence gerçekten biz mi yönetiyoruz, Nathaniel?’’

   Nate, iri adamın sorusunu düşünmeden yanıtladı. ‘’Biz yönetseydik adı kader olur muydu, efendim?’’

  ‘’Cennetteyken, kaderin koruyucularıydık. Buraya indiğimde ise o zamana kadar nasıl merak etmediğime şaşırdığım bir şeyi merak ettim. Koruduğumuz şey hakkında her şeyi biliyor muyduk?’’

  ‘’Grigori Meleklerinin isyanının sebebi bu muydu? Cahillik mi?’’

  Regulus, genç nefilimin tutarsız küstahlığına önce sinirlenip sonra takdir ederdi. ‘’Keşke öyle olsaydı. Keşke kadınların büyüsüne kapılmak yerine önce olduğumuz şeyi düşünseydik. Efsanevi olurdu, değil mi? Kadınlarla değil de, kendi isteğimizle değil de, savaşarak ve direnerek düşseydik… Kadınları küçümsediğimden değil. Onlar, biz meleklerin çocuklarına soyadlarını verdiler. Soyum, onların soyadlarıyla büyüdü. Yine de…’’

  Nate, kaşlarını çattı. ‘’Uyuşturucunun neden yasak olduğunu şimdi daha iyi anladım, efendim.’’

  Regulus, ona sert bir bakış attı. ‘’Biliyor musun, Andrew’a sandığından daha çok benziyorsun.’’

  Nate’in yüz ifadesi birden sertleşti. Regulus, onun çenesinin seğirdiğini gördü. ‘’Bunun bir iltifat olmadığı çok açık, efendim.’’

  ‘’Sen nasıl anlamak istersen… Ama unutma, onun iyi yanları da vardı. Yıllarca sizin içinizden sıyrılıp parlamasının bir sebebi vardı. Ayrıca unutma, seni olduğun kişi haline o dönüştürdü. Ondan utanmamalısın.’’

  ‘’Bana öğrettiği şeyleri kendisi uygulamadı, efendim. Bu yüzden onunla aynı cümlede anılmaya bile tahammül edemiyorum.’’

  Regulus, onun her an daha da sertleşen, derinleşen, üzgün ifadesini izledi. Sonrasındaysa derin bir iç çekti ve konuyu kapattı. ‘’Yapmanı istediğim bir görev var. Vencouver’da Clara Vespasiano’yu bul.’’ Duraksadı. ‘’Sonra da ona zarar vermeden buraya getir.’’

    Nate, başını sallamakla yetindi.