A Believer: Smiling Again (Vol. 2)

Record 38: Bestfriend

Bestfriend...

Siya yong taong laging nadiyan para sayo. Yong taong maaasahan at mapagkakatiwalaan mo. Taong nagmamahal sa'yo na para ka na niyang kapatid. Kasama sa tawanan, iyakan o kabaliwan.

Aminado akong marami akong naging bestfriend. Noong grade one ako, nong grade three..nong highschool ako sa manila at noong nagtranfer ako sa probinsya.

There is one who is the most significant of them. Siya yong naging kaibigan ko noong third-forth year high school ako. Our friendship continued after I graduated high school and though she's in Canada. She's there for good at doon narin siya nag-aaral ng university.

Sa lahat ng aking naging kaibigan, she's the friend I treasure most. I know she's different and I know she really became my true friend.

We met again last April '2017.

And from that day..

I know something unnatural. Something awkward. We are indifferent with each other. Yong hindi na namin pala kilala ang isa't-isa. Naging magkaiba kami na tao, magkaiba ng focus, interest at gusto sa buhay.

Pero nagkaroon parin kami ng communication after pero parang ang awkward na. Until may something na nabanggit niya na nahihirapan na siyang magkaroon ng geniune na relationship sa mga tao after her breakdown.

And our communication ended up last October '2017. Yon kasi yong last na magreply siya sa mga chat ko sa kanya.

And last new year binati ko siya even noong birthday niya, and I told her na magpalakasal na ako this year.

Araw-araw kong tinitignan if may reply siya pero kahit seen wala. Last sunday I noticed na hindi na siya nakatag sa post ko. Gusto ko sanang dalawin yong account niya, kasi namimiss ko na rin siya. Pero hindi ko na siya mahanap and hindi na siya nakatag sa post ko.

Naiisip ko agad na siguro nga, her deactivation of all her accounts was an obvious goodbye to our friendship, kasi nauna siyang nag-deactivate sa messenger and the last communication we have ay sa IG pero maging don she deactivated her accounts and hindi man lang binabasa yong message ko sa kanya.

Pero naiisip ko din na baka busy talaga siya sa school kaya hindi niya maharap ang social media or baka may problema siya or any reason pa.

Masakit kasi though were long distance friends gumagawa ako ng effort just to keep our friendship strong. Pero narealized ko na ako na lang pala ata ang naniniwala that our friendship exist up to this day.

Ano man ang decision niya, ay nirerespeto ko siya.

Ganyan siguro talaga ang buhay. People changed. Situation changed. Tayo nalang ang mag-aadjust doon.

But I know in my heart na hindi ko susukohan yong kaibigan ko. The first time I entered here in Bible School I already prayed to God na makilala niya na si Kristo. Na hindi lang kami magkaibigan kundi magkapatid din sa pananampalataya. Though mukhang malabo na yong pagkakaibigan namin, ipagpepray ko parin siya kasi mahal ko siya and she's my responsibility to God.

Masakit pero mas nananaig ang aking pananampalataya. Wala namang imposible sa Diyos di ba?

She will always be my treasured friend. I knew she was a gift from God. Kaya iingatan ko ang pagakakaibigan namin kahit na pakupas na.

One day, all is well.