TÜM GÜNAHLARIN BOYNUMA - YASAK SERİSİ I - FİNAL

5.BÖLÜM - ÖZÜR DİLERİM

“Petek, güvenlik kameralarını nereden izleyebilirim.”
“Güvenlik kamerası mı?” kaşlarını kaldırdı.
“Evet, çok acil.”
Petek’in gözleri parladı. “Aklındaki aklımda olan şey mi?” dedi şeytani bir gülümseme ile.
“Evet.” Deyip, göz kırptı Timuçin.
“Sandalye çek o zaman.”
“Nasıl yani?” bu sefer onun kaşları kalktı.

Petek dudaklarını büzdü. “Azıcık şifreyi çalmış olabilirim. İnternet üzerinden izleyebiliriz.”
“Bu kadınlardan gerçekten korkulur.”

Yaklaşık 4 saatin sonunda, bir görüntü yakalamışlardı.
“Dur dur dur...” Ekranı durdurdu Timuçin. “Bu ne be?”
“Eee Firuzan hanım değil mi bu? Oha ya!” diye bağırdı.
Timuçin’in gözleri resmen yuvalarından çıkacaktı.
“Firuzan!” diye inledi. “İnanmıyorum ya, ruh hastası bu kadın.”
Görüntüde kadın kağıtları yırtıp, çantasına atıyor, defteri de çantasına tıkıştırıyordu.
"Timuçin, biz bunu Timur beye nasıl söyleyeceğiz? Sonuçta abinin karısı bu kadın. Of ya!”

Timuçin yüzünü sıvazladı. “Söylemeyeceğiz, bizzat izleteceğiz.”
“Ya araları bozulursa?”
Omuz silkti. “Bozulursa bozulsun. Umurumda değil. O kadın düşündüğün gibi biri değil. Sorunlu.”
“Ne demek bu?”
Anahtarlarını ve telefonunu aldı. “Boşver, hadi ben çıktım. İki gün sonra görüşürüz Petibör.”
Kız başını salladı sadece.

Kravatını gevşetip, boynundan çıkardı. Bu iki gündür boğuluyordu resmen. Eline kaç kere telefonu alıp, onu aramak istedi. Ama yapamadı. Vicdan azabından ölüyordu. Ve... ve işte, gerisini getirmeye cesareti yoktu.

Neyseki bugün dönüyordu. Uçak saati gelmek üzereydi. Eşyalarını topladı ve taksi çağırıp havaalanına doğru yola çıktı. Tüm gece reklam filmini çekmek için uğraşmışlardı. Kadın fazla kaprisliydi ve bu yüzden her sahne neredeyse on kere çekilmişti. Çok yorgundu. Takside de, uçakta da uyumuştu. İstanbul’a indiğinde onu erkek kardeşi karşıladı.

“Şoföre söylemiştim alması için. Sen neden geldin?”
“Çünkü Petek’in evine gidiyoruz.”
“Petek’e mi? Sebep?” zaten yorgunluktan ölüyordu. Bir de sekreterinin çenesini çekemeyecekti.
“Sana izletmemiz gereken bir şey var. Şirkette olmaz.”
Başını sağa sola salladı. “Ne ile ilgili?”
“Gidince görürsün.” Dedi, havalı bir şekilde gözlüğünü taktı ve arabaya geçti. Timur ise oflayıp, kendi yerine bindi.

Yaklaşık kırk beş dakika sonra kızın evinin önündeydiler. Yol boyunca Timur Timuçin’in başının etini yemişti şirketle ilgili.
“Ben özgür çalışmayı seviyorum abi.” Deyip, durmuştu. Saatler, kısıtlamalar, kravatlar, kurallar, disiplin, iş sorumluluğu ve bunun gibi daha bir sürü sıkıcı şey, Timuçin’e göre değildi. Ona göre abisi tam bir molozdu. Sıkıcı bir kütük.

Merdivenlerin sonuna gelip, zili çaldı Timuçin,
Kız kapıyı açıp Timuçin’i görünce önce gülümsedi “Hoşgeldiniz.” Dedi Petek. Ama Timur’u gördüğü an suratı düştü, patronuna hem tavırlı hem kızgındı. Timur da farkındaydı. Nazelin’i işten çıkardığı içindi bu tavrı. Oysa bugüne kadar sayısız asistan kovmuştu. Hiçbirinde bu tepkiyi vermemişti. Bu neyin nesiydi şimdi?

Timur yine de üstüne alındı ve cevapladı, “Hoşbulduk Petek. Nasılsın?”
“İyi değilim Timur bey. Malum sebep. Ama bu sefer çok kötü tosla-“ Timuçin’in şaşkın ve gülen bakışı ile hemen toparladı. “Yani yanıldınız.”
“Ya hangi konuda?”
“Buyurun geçin. Özgün filminizi izlerken size mısır patlatayım mı?”

Timuçin kahkaha atmaya başlayınca, Timur kaşları çatık baktı onlara.
“Ben bu kıza bayıldım ya. Sana bey falan diyor da, korku, saygı namına eser yok. Ağız alışkanlığı olsa gerek.”
Petek adama baktı. “İş yerinde değiliz, kovamaz nasılsa.” Dedi ellerini göğsünde birleştirip, omuz silkerken.
“Hadi zevzekliği bırakın da izletin ne izletecekseniz, çok yorgunum.”
Petek elindeki komandoyu televizyona yönlendirip, elini başlat düğmesinde tuttu ve “Hazır mıyız?” diye sordu.
İki çift göz ona ters ters bakınca, “Anlaşıldı hazırız.” Dedi ve başlattı.