TÜM GÜNAHLARIN BOYNUMA - YASAK SERİSİ I - FİNAL

13.BÖLÜM - SENİNLEYKEN BEN

YB BİRAZ KISA OLDU =) AMA DİĞER BÖLÜMLERDE TELAFİ EDECEĞİM =) BUGÜNLÜK BİR DURUM SADECE.

Timur cebinde olan ellerini çıkarıp, kızın ellerini tuttu.
“Sakin ol Nazelin. Bu kapıdaki her kimse sadece sakin olmanı ve böyle suç işlemiş gibi bakmamanı istiyorum senden. Anlaştık mı?”
“Anlaştık.” Yine de sesi titremişti.
Timur hızlıca kapıya gitti. Kapıyı açtığında karşısında gördüğü kişi ile rahatladı.
“Sen miydin Timuçin?”
Timuçin abisine sırıttı. “Nazelin’i mi tercih ederdin?” diyerek içeri girdi ve karşısında gördüğü kızla kahkaha attı. “Oo ooo! O buradaymış zaten. Ne haber Naz?”
“Nazelin. Adı Nazelin Timuçin.” Timur kardeşinin samimi seslenişinden öfkelenmişti. Onunla hiçbir erkek samimi olsun istemiyordu.
Nazelin Timur’a uyarır gibi bakıp, adama döndü. “İyiyim Timuçin. Sen nasılsın?”
“Valla iyi olmaya çalışıyorum işte, iş güç ne olsun.”

Timur adamın kafasına vurdu. “Gören de yıllardır çalışıyor sanır. İş güç demişken, senin iş yerinde olman gerekmiyor mu?”
“Aynı şekilde sizin de.” Deyip, ikilinin üstünde gezdirdi bakışlarını. Sonra devam etti. “Baktım abim gelmemiş. Dedim ki kesin kıyamet kopacak. Gidip bir helalleşeyim.”
“Timuçin!” diyerek uyardı onu Timur.
“Ne var? Yalnız abi o kadar da olmaz. Yani işe bu yüzden başlattın beni değil mi? Kaçamak yapmak için.”

“Bende manyağım. O kadar emeğimi senin gibi ciddiyetsiz birine emanet edip, tatil yapacam, öyle mi?”
“Ciddiyetsiz kaba bir tabir oldu. Sempatik ve güler yüzlüyü tercih ederim. Hani senin hiçbir bilgin olmayan birkaç eylemden bahsediyorum.”

Nazelin kaşlarını çattı. “Timur mu sempatik ve güler yüzlü değil? Abinle pek vakit geçirmediğin ortada.” Sözü bittiği an her iki göz ona odaklanınca, kurduğu cümleyi tarttı ve yüzü kırmızıya döndü. “Şey Timur bey diyecektim. Yani aslında ben zaten hep ‘bey’ diye hitap ediyorum. Şimdi ağzımdan öyle çıktı.”

Timur yanına yaklaşıp, elini beline yerleştirdiğinde birden sustu ve adamın gülen yüzüne odaklandı. “Naz sakin. Sıkıntı yok. İş yerinde değiliz ve açıkçası ismimle hitap etmen beni çok etkiliyor.” Diye fısıldadı.

Timuçin söylenenleri duymasa da abisinin gülen yüzüne baktı ve o da “Sihir sendeymiş Nazelin, zaman da değil.” Diye fısıldadı. O kadar mutlu olmuştu ki abisi adına, kendisi bile gülümsemişti. Nazelin’i abisine kesinlikle melekler göndermişti. Çünkü böyle mükemmel bir insan başka türlü giremezdi hayatlarına.

“Ben kaçtım.” Sözü ile Nazelin ve Timur gözlerini birbirinden ayırıp, adama baktılar.
“Tamam. Şirkete mi geçiyorsun?”
“Evet, sizi görünce kıskandım. Bende azıcık mutluluk depolayım.”
Nazelin kaşlarını kaldırıp, gülümserken; Timur kaşlarını çattı.
“Çalışanlarımdan uzak dur seni serseri.”
“Çalışanlarınla işim yok bay edepli patron. Ben kendi asistanımla ilgileniyorum.” Deyip, iki şaşkın bakış arasında evden çıktı.

“Asistanım mı dedi o az önce?”
Nazelin gülüyordu. “Galiba.”
“Mutlu oldun galiba?”
“Sen olmadın mı? İşe bağlanacak bir sebebi var en azından.”
“Galiba haklısın. Gerçi beni örnek alacağı ilk şey işim olmasını tercih ederdim ama, o başka şeylerde örnek aldı.” Deyip, göz kırptı.

Aralarındaki bakışmalar alev alınca, Nazelin tedirgin olup, gözlerini kaçırdı.
“Ben gitsem iyi olur.”
“Bence kalsan daha iyi olur.” Bir adım yaklaştı kıza.
“Timur bey-“
“Timur’u tercih ederim. Özellikle baş başayken.”
Nazelin başını öne eğip, elleriyle oynamaya başladı. Timur gözlerini kapatıp, açtı. Kıza yaklaşıp, elini tutup, koltuğa yönlendirdi.
“Oturalım mı, biraz konuşuruz.”
“O-olur.”

Birlikte koltuğa yerleştiler. Timur kızın saçlarını elleri ile düzeltti. “Nazelin, korkularının, tedirginliğinin farkındayım. Haklısın da. Zor bir durum. Ben duygularımdan da kendimden de eminim. Ben içimde de, gerçekte de evliliğimi bitirdim. Ama seni anlıyorum. Resmi olarak bitmeden, bir şeylerin başlamasından korkuyorsun. Söz veriyorum sana-“ yanağında dokundu. “Bu evlilik her şeyi ile bitmeden sana yaklaşmayacağım. Sen nasıl mutlu olacaksan ben öyle davranacağım. Yeterki sen yanımda ol. Varlığını esirgeme benden, yine gitme!”

Nazelin başını onun göğsüne yasladı. Timur da kollarını ona doladı. Gözlerini yumdu. Kalbindeki ritim bozukluğunun artık adını biliyordu.
Aşk...
“Senin nefes aldığını bilmek bile beni mutlu ediyor. Yanında olmak, sana o iğrenç karışımı hazırlamak, emirlerini dinlemek, çatık kaşlarını dosyalara bakmanı izlemek... Ben senin varlığınla mutluyum.” Duraksadı. Söyleyeceği şeyden emin değilse de söyledi. “Ben seninle mutluyum Timur.”
Timur nefesini tutuyormuşçasına bıraktı. “Seni asla bırakmayacağım...”

***

“Nazelin!” diye cırladı Petek eve geçtiği an.
Ses gelmedi.
“Kız asisdaşım neredesin?”
“Mutfakta.” Diye karşılık verdi.
“Koku yok.” Dedi yüzünü buruşturarak.
Nazelin gözlerini devirdi. “Belki de su içiyorumdur sadece, ondan olmaz mı?” mutfaktan çıkarken elleri belindeydi.
“Açım ben aç!”
“Bugün yemekler patronundan canım. Tüm gün beni esir aldığı için, birazdan ikimize özel pizza gelecek.”

Petek’in gözleri ateş saçarken, dudakları hınzır bir şekilde kıvrıldı.
“Ateşler aşkına. Ne yaptınız tüm gün?”
“Adam hala evli Petek, tabi ki bir şey yapmadık.”
“Ay tüküreyim sizin edebinize. Evliymiş, hah.” Deyip, içeri geçti. “Ne sıkıcısınız arkadaş. İnsan iki öpüşür, azıcık elleşir.”

Nazelin gözlerini pörtletti. “Çüş Petek. Sanki bekar olsa bunları mı yapacağız?”
“Yok canım bunları  yapmaz Timur bey, edepli adam. İki müze gezer, sahilde hayrına kuşlara yem atarsınız. Ufkunuz genişler.” Derken ellerini daire gibi açtı.

“Petek git sen Timuçin’le yap o saydıklarını.”
“Yaparım tabi. Sevgilim olsun yaparım. Bugün bana çok anlamlı baktı.” Sesi ve yüzü birden değişti.
“Anlamlı mı, o ne demek öyle?”
“Ne bileyim işte uzun uzun baktı. Gülümsedi. Bende gülümseyince, gülümsemen beni mutlu ediyor, dedi.”
“Hımm. Bak sen-“ kapı zili sözünü kesince, hemen yanındaki kapıyı açtı.
“Nazelin hanım?”
“Benim.”
“Bu sizin, bu da Petek hanımın.”
İki pizza kutusunu eline bırakıp, gitti. İçeri girdiklerinde Nazelin anlamsızca baktı kutulara. Petek ise takmadan pizzasını açıp, yemeğe başladı.
“İkisi de aynıydı halbuki.” Kendi kutusunu açtığında, şaşkınlıkla pizzasına baktı. “İnanmıyorum. Bu adam deli ya.” Dedi gülerken.

Petek başını kaldırıp, pizzaya baktı. “Oha! Bu romantiklikle sen obez olursun söylemedi deme.”
Nazelin kızın kafasına vurdu. Kalp şeklindeki pizzanın ortasında, özel sosla “T ve N” harfleri vardı. Yandaki kartı alıp, okudu.

“Şuanda sadece bu kadarını yapabiliyorum. Özgür olduğum gün adınla adımı gökyüzüne yazacağım.
                          TİMUR SOYALP.”

“Hiç şüphem yok.” Diye mırıldandı, gülümseyerek.