In love with my brother's best friend [1] (Teen Wolf Fanfiction)

Hoofdstuk 6

{Stiles}

Mijn gedachten zijn al het hele weekend bij Emily. Ik blijf maar steeds aan haar denken. Op dat moment word er op mijn slaapkamerdeur geklopt. Als ik open doe zie ik dat het Emily is. "Hye." Zegt ze verlegen. "Hye" zeg ik terug. "Kunnen we praten?" "Ja tuurlijk kom binnen." Ze komt binnen en ik sluit de deur als ze binnen is. Als ik me omdraai merk ik dat ze met haar rug naar mij staat gericht en naar buiten kijkt. Als ze haar omdraait en zie ik dat ze tranen in haar ogen heeft. "Sorry" zegt ze met een gebroken stem. "Voor wat?" "Voor alles." "Je hoeft geen sorry te zeggen. Het is normaal dat je bang bent." "Jawel Stiles, ik moet wel sorry zeggen. Ik heb jou gekwetst en jou weg geduuwd terwijl ik jou juist nodig heb. Echt waar het spijt me zo hard." "Stop met dat te zeggen Em. Het is niet erg." "Ik weet niet wat er met me gebeurd, ik weet niet waarom ik het doe. Ik ben gek aan het worden." En toen kwamen al haar emoties van de afgelopen maand naar buiten. Haar ogen kleurden blauw en ze barste in tranen uit. Ik nam haar gelijk in een omhelzing en zo stonden we daar ongeveer 5 minuten.

{Emily}

En daar sta ik dan. Huilend in Stiles zijn armen. Na zo'n 5 minuten lieten we elkaar los. Op het moment dat ik iets wou zeggen werd Stiles gebeld. "Hallo...ja ze is bij mij...is goed we komen eraan...bye. Scot belde we moeten naar Deaton, hij zei dat hij kon helpen." "Oké is goed." Bij Deaton aangekomen zag ik Lydia al naar mij komen. "Em, jou ogen zien rood. Heb je gehuild?" "Ja, maar het is al goed. Laten we naar binnen gaan we praten er wel later over." Toen we binnen waren begon Deaton met praten. "Emily ik heb gehoord van jou probleem en ik weet wel wat er aan de hand is en wat je er aan kan doen. Het probleem is dat je geen balans hebt. Daar bedoel ik mee dat je een balans tussen je gevoelens en je weerwolf kant moet hebben en dat heb je niet. En wat je er aan kan doen is simpel. Als je kwaad bent dan moet je aan iets denken dat je blij maakt zodat die balans tussen die gevoelen is . Als je dat telkens doet dan moet het normaal goed komen." "Dus wat je zeg is dat telkens aan het tegenovergestelde moet denken?" "In presiepe wel ja." "Oke als dat al is moet dat morgen wel lukken denk." "Onderschat het niet Em."zegt Scot. "Ik dacht ook dat het makkelijk was maar ik had het zwaar onderschat. Het duurde echt lang voordat ik een anchor had gevonden." "Wat is jou anchor dan" "Allison, ik weet dat ze dood is maar ik blijf toch van haar houden." Ik zag dat Scot loog dat Allison zijn anchor was, het is iemand anders ik zie het in zijn ogen maar ik vraag het straks thuis wel. "Maar omdat het de eerste keer is dat je je onder controle gaat houden zonder je pijn te doen, gaat dat moeilijker gaan en heb je een ruimte nodig waar niet snel mensen komen en waar je niet snel kan uit ontsnappen. Een kelder bijvoorbeeld." Zegt Deaton. "Maar wij hebben thuis geen kleder." "Maar Lydia wel." "Oh nee niet weer. De laatste keer met Malia ging dat ook fout. Nu staan er allemaal krassen op mijn keldervloer." "Aa toe Lydia. Voor mij." "Oke, oke het is al goed."

TIJDSSPRONG NAAR MORGEN AVOND

Het is zover. Mijn eerste volle maan zonder me pijn te doen. Ik hoop maar dat het gaat lukken anders weet ik echt niet wat ik moet doen. Ik ben samen met Scot onderweg naar het meerhuis van Lydia. Stiles is ook onderweg en hij brengt kettingen mee voor de zekerheid. Hij gaat mij in het begin helpen maar vanaf het begonnen is moet hij weg anders ga ik hem misschien pijn doen en dat wil ik niet. We zijn aangekomen bij het huis en iedereen was er al al behalve wij. En dat kwam weer door mij. We gingen naar binnen en spraken nog een paar dingen af. Maar als snel voelde ik het effect van de volle maan. "Stiles" kreunde ik van de pijn. Hij keek naar mij en zei " kelder nu." We gingen naar de kelder en we hoorde Lydia nog roepen "wees aub voorzichtig met de vloer!" Toen we in de kelder kwamen werd alles nog erger. Maar Stiles maakte me niet vast met de kettingen. "Stiles maak me aub vast." "Nee dat ga ik niet doen." "Waarom wil je dood ofzo." En ik voelde mijn ogen rood kleuren van woede. "Stiles!! Maak me vast!" "Nee." "Stiles aub ik wil je niet pijn doen." "Nee sorry, je denkt dat je mij pijn gaat doen maar dat is niet zo. Je gaat me niks aandoen. Daarom maak je niet vast." Zegt hij op een zachte en lieve toon terwijl hij een stap naar mij zet. "Stiles blijf uit mijn buurt." Een pijnscheut gaat door mijn lichaam en ik schreew het uit van de pijn. "Stiles ga weg! Nu!" Maar stiles blijft staan waar hij staat. Ik kan mij niet onder controle krijgen en grijp naar zijn polsen. Ik voelde dat het bloede. Maar hij deed niks. "Em, focus op mijn stem. Ik weet dat je me niks gaat aandoen. Ik vertrouw je." Ik laat zijn polsen los maar nog steeds heb ik het niet onder controle. "Em focus op mijn stem en alleen op mijn stem." "Het lukt niet. Ik kan het niet." "Jawel, je kan het wel. Ik geloof in je." Mijn drang om hem pijn te doen werd groter en groter en hij wist dat maar deed niks, niks hij bleef gewoon staan. En toen deed hij iets wat ik nooit had verwacht dat hij dat ging doen op dit moment. Hij kust me. Zacht en teder. Toen hij zijn lippen van de mijne af hield keek hij mij met een kleine glimlach aan. "Waarom deed je dat. Ik had je pijn kunnen doen." "Maar dat deed je niet. Em het is je gelukt je hebt het onder controle." Ik merkte dat de drang om hem pijn te doen inderdaad weg was. "Het is me gelukt, het is me gewoon gelukt." Schreeuwde ik blijdschap en ik vloog in Stiles zijn armen. "Bedankt, voor alles." Toen ik en Stiles terug boven kwamen zagen we iets dat we nooit hadden verwacht. Vreemde mannen houden onze vrienden vast terwijl een man die ik ergens van kende Scot vast hield en hem martelde met een elektrische stok. Als ik beter keek zag ik dat die man Gerad de opa van Allison was. Ik voelde meteen woede in me opborrelen en gromde. Stiles merkte en hield mijn hand vast doordat ik meteen weer rustig werd. Maar niet alleen Stiles had mijn grom gehoord, ook Gerard hoorde het alleen dacht hij dat het Malia was en keek naar haar maar toen zag hij mij en Stiles staan. 2 mannen die Gerard volgen pakte ons ruw vast en zette ons bij de andere. "Zo, zo als dat niet ons Emily niet is. En vertel eens waar kom jij vandaan." "Dat gaat jou niets aan." Hij wist niet dat ik een weerwolf was en daar wil ik gebruik van maken. Stiles merkte het en knikte naar me als teken dat ik het moest doen. Ik wachte een een aantal seconden. En toen schopte ik de man achter mij recht in zijn maag en hij viel op de grond van de pijn. De andere mensen wouwen mij op de grond gooien maar ik ontwijkte alles wat ze deden. Na dat ik iedereen op de zowat op de grond heb gegooid letterlijk en figuurlijk had Gerard er genoeg van en hij wou naar mij toe komen. Maar op dat moment veranderde ik in een weerwolf en gromde ik naar hem. Hij verschoot er van en stapte naar achteren. "Dat had je niet verwacht he." "Hoe, heeft Scot je gebeten?" "Nee, ben zeg maar een zeldzaam typeke. Je weet wel een weerwof die zijn gevoelens kan uiten door zijn ogen. En wil je weten wat mijn gevoel nu is?" Ik liet mijn ogen rood worden en gromde "woede. Want niemand maar ook echt niemand komt aan mijn vrienden en familie behalve ik zelf natuurlijk." En met die woorden geraakte ik in gevecht met Gerard. Malia is ondertussen ook los geraakt en is Scot aan het los maken en daarna de rest. Op het moment dat ik bijna Gerards keel heb open gescheurd zeg maar, vliegen er rookbommem in de ruimte waardoor ik eventjes verblind word. Nadat de rook weg is merk ik dat Gerard en de zijn mannen weg zijn. Ik loop maar Scot toe om te vragen of alles oké is. "Ja het gaat goed. Maar met jou gaat het ook goed denk, je hebt het controle. Ik ben trots op je." "Bedankt." We geven elkaar een knuffel. "Stiles wat is er met jou polsen gebeurt ze aan het bloeden." Zegt Lydia. Ik draai me om een ga naar Stiles om zijn polsen te bekijken. "Omg heb ik dat gedaan. Stiles het spijt me." "Het is niet erg. Ik was zo dom om niet weg te gaan terwijl je het vroeg." Een kleinde glimlach ontsnapte van mijn gezicht." We keken elkaar effe aan en deze keer kleurde mijn ogen niet paars. Het is me echt gelukt. "Em kom je. Het is al laat." Zegt Scot. "Ja is goed. Ik zie jullie morgen." Thuis aangekomen wil ik naar boven gaan om te gaan slapen maar Scot houd me tegen. "En waar denk jij naar toe te gaa." "Naar boven." "Nee, eerst moet je vertellen wat er in die kelder is gebeurt want je had het wel heel snel onder controle." "Er is niks gebeurd." "Je liegt, ik hoor het aan jou hartslag. Kom vertel op. Heeft dat advies van Deaton zo goed gewerkt of heb je iets anders gevonden?" "Ik heb iets anders gevonden. Het zelfde als bij jou alleen bij mij is het Stiles in plaats van Allison. Stiles maakt mij menselijk." "En wat heeft hij gedaan wat jou menselijk maakt?" "Niks." "Em, niet liegen." "Goed, hij heeft me gekust. Nu blij, is dat wat jou wou horen." "Heeft hij je gekust!?" "Ja dat zei ik toch net. Maar nu ik heb beantwoord op jou vraag moet jij ook antwoorden op de mijne." "Oke wat is jou vraag?" "Wie is jouw anchor. En zeg niet Allisom want we weten allebij dat dat niet zo is." Hij zucht maar zegt het dan toch. "Malia, malia is mijn anchor."