In love with my brother's best friend [1] (Teen Wolf Fanfiction)

Hoofdstuk 32

{Emily}

"Hey, kunnen we praten?" vraagt Stiles. "Euhm..." zeg ik terwijl ik naar binnen kijk waar ik Scott ja zie knikken die het blijkbaar heeft gehoord. Ik draai me terug op naar Stiles. "Ja, maar niet hier." zeg ik terwijl ik de deur terug doe en naar de oprit loop. "Scott, ik zweer als je gaat afluisteren dan breek ik je nek." sis ik mompelt omdat ik gewoon weet dat hij mee luistert. Ik richt me weer op Stiles en kijk in zijn prachtige bruine ogen. "Waar wil je over praten?" vraag ik. "Em, ik weet niet waar ik moet beginnen." zegt hij terwijl hij mijn handen vast pakt en er duizenden tintelingen door me heen gaan. Ik merk meteen waar dit naartoe gaat maar ik weet niet of ik er al terug klaar voor ben. "Emily ik wil dat je luister. Alsjeblieft luister nu voor een keer naar me, want ik weet hoe koppig je ben." Ik knik alleen maar. "Omdat ik weet niet weet waar ik moet beginnen begin ik maar bij het begin. Em, ik kan niet zonder je. Ik mis je super hard en ik wil je terug in mijn armen hebben. Weer kunnen zeggen dat je de mijne bent en van mij alleen. Me weer overbezorgd maken om de kleinste en stomste dingen. Ik wil je terug als mijn vriendin en veel meer dan dat. Mijn beste vriendin. Één van de weinige personen die me echt kent. De afgelopen 3 maanden waren een hel voor me. Echt de complete hel. Ik voelde me depressief, alsof er een belangrijk deel van me weg was, wat dan ook was. Me vader moest me letterlijk naar school slepen want ik wou niet. Dan word ik me er telkens aan herinnerd dat we geen ding meer zijn. Maar ergste was om te zien hoe jij kapot was. Hoe gebroken je was. Dat deed het meeste pijn. En ik weet dat je jezelf de schuld heeft van alles. Maar Emily, dat is niet zo. Dus stop met jezelf meer pijn te doen door te denken dat het jou schuld is. Ik was degene die niet opletten op straat, dus het was mijn eigen fout. En ik had nooit gedacht dat we terug normaal konden doen tegen elkaar, na vandaag dan. Toen ik je zoende in dat hok, ik weet niet wat er gebeurde met me maar het voelde zo goed. Ik had het echt gemist. Je zachte lippen op die van mij. Ik miste alles aan je. Em, ik had nooit gehad dat ik zo veel om iemand zou kunne geven als ik om jou geef. Dus Emily, wil je me een 2e kans geven en terug de mijne zijn, maar dan voor altijd. Zonder dat we nog een keer gescheiden worden, wat ik je beloof." De tranen rollen ondertussen al over mijn wangen en Stiles kijkt me hoopvol aan. "Stiles ik..." verder kan ik niet komen want Stiles kapt me af. "Laat me nog 1 ding zeggen. De redenen dat je niks meer zag met je echte ogen is omdat ik inderdaad niet meer verliefd op je ben." begint hij. Auch, daar gaat mijn hart. Stiles pakt mijn hoofd vast tussen zijn handen en kijkt me diep in de ogen aan. "Ik hou van je. Dat is een groot verschil. Het is maar dat je het weet." zegt hij. Stiles kijkt me nog steeds hoopvol aan maar ik kan geen woord uit mijn keel krijgen. Hoe langer het duurt dat ik antwoord, hoe gekwetster de ogen van Stiles staan en hoe meer teleurgesteld hij is. Dan schiet me te binnen dat woorden niet nodig zijn nu. Maar een bepaalde daad die perfect is. Ik leg mijn handen op zijn wangen en druk mijn lippen met een grote snelheid op de van hem. Hij schrikt er eerst van maar herpakt zich dan door zich te verzetten en mijn heupen vast te pakken. Ik trek me terug en kijk Stiles glimlachend aan. "Dus dat betekend een ja?" vraagt hij. "Ja." zeg ik lachend terug. Hij drukt zijn lippen weer op die van mijn en zijn grip om mijn middel versterkt. Mijn handen gaan van zijn wangen naar zijn haar en zijn nek. Hij vraagt om toestemming die ik met veel plezier aan hem geef. Onze zoen veranderd in een tongzoen en word steeds ruwer maar nog steeds met veel liefde. We trekken na een tijd ons terug en kijken elkaar een lange tijd aan.