In love with my brother's best friend [1] (Teen Wolf Fanfiction)

Hoofdstuk 26

{Stiles}

Nadat Scott en Emily weg zijn gegaan, ben ik naar buiten gelopen. School kan me niet meer schelen op dit moment. Gewoon dat ik weet dat ik haar gekwetst, maakt me al kwaad op mezelf. Terwijl ik naar buiten loop, hoor ik Lydia me nog roepen, maar ik negeer haar. Omdat ik zo in mijn gedachten ben verwerk, hoor ik niet dat Lydia roept dat ik moet oppassen. Ik voel een harde klap en alles word zwart.

{Lydia}

Ik roep Stiles maar hij negeert me. "Wat is er met hem?" vraagt Spencer. "Emily." zucht ik en loop achter Stiles aan. Hij zit zo hard in zijn eigen gedachten, dat hij die auto niet ziet aankomen. "Stiles! Pas op!" roep ik nog maar ik ben al te laat. De auto raakt Stiles met een harde snelheid aan en rijd gewoon weg. Ik loop snel naar Stiles toe en kniel bij hem neer. Liam die ook alles gezien heeft is naar binnen gegaan en heeft hulp en de rest gehaald. Coach en de rest komen aan gelopen en ik heb ondertussen al naar het noodnummer gebeld en ze zijn onderweg. "Ik ga Emily en Scott waarschuwen." zegt Malia en stapt in haar auto. "Ik bel wel naar de sheriff." zeg ik en ik haal mijn telefoon uit mijn tas. Als ik klaar ben met bellen zie dat de ambulance er al is. Ze leggen Stiles op een brancard en rijden daarna weg. Ik stap met Liam, Spencer en Jay in mijn auto en rijden ook naar het ziekenhuis.

{Emily}

Ik laat de woorden van Deaton bezinken en weet niet wat ik moet antwoorden. Maar veel tijd krijg ik er ook niet voor. Want Malia komt buiten adem de kamer binnen gerend. "Het is Stiles. Hij heeft een ongeluk gehad." zegt ze nog steeds buiten adem. "Wat!? En waar is hij nu?" vraagt Scott. "Onderweg naar het ziekenhuis." Scott en Malia lopen de kliniek uit maar ik, ik blijf staan. Doelloos voor me uit staren. Ik weet niet wat ik moet doen. Deaton zegt dingen tegen me maar ik versta het niet. Ook al staat hij naast me. Het lijkt wel of de woorden van een grote afstand naar me toe worden geroepen. Scott komt weer de kliniek binnen gelopen en vraagt aan me of ik kom. Ik knik alleen maar en volg Scott.

Bij het ziekenhuis aangekomen, komen we onze moeder al tegen en ze breng ons naar een wachtruimte want Stiles word op dit moment geöpereed. Lydia komt naar ons toe gelopen. "Lydia, wat is er gebeurd?" vraagt Scott. "Net na dat jullie weg gingen, kwam Stiles voorbij gelopen. Hij was helemaal in zichzelf en leek wel overstuur. Ik zei iets maar hij negeerde me en liep naar buiten. Ik ging hem achterna naar buiten want ik zag dat er iets mis was. Buiten was hij nog steeds helemaal in zichzelf en ik riep nog dat hij moest oppassen maar hij hoorde me niet en voor dat ik hem nog kon wegtrekken was het al te laat. Een auto reed met een hoge snelheid tegen hem aan en reed gewoon weg. Ik heb niet kunnen zien wie het was maar ik zag wel dat het een meisje was. Ik heb ook al de sheriff verwittigd." "Het is mijn schuld." fluiter ik. "Wat?" "Het is mijn schuld." herhaal ik. "Waarom denk je dat?" vraagt Lydia. "Het is allemaal mijn schuld. Hij was zo overstuur omdat ik het had uitgemaakt. Door mij was hij er met zijn gedachten niet bij. Alleen omdat ik weer het jaloerse trut speelde die het hem niet liet uitleggen. Door mij gaat hij misschien.... Omg." zeg ik met tranen in mijn ogen. Ik ga zitten en leg mijn hoofd in mijn handen. Scott gaat naast me zitten, haalt mijn handen bij mijn gezicht weg en pakt ze vast. "Emily kijk me is aan." zegt Scott en ik kijk op in zijn ogen. "Het is echt niet jouw schuld. En je bent zeker geen jaloerse trut. Het is normaal dat je zo reageerde. Ik zou het ook niet tof vinden wanneer Malia met iemand anders kust. Het komt allemaal wel goed. Je kent Stiles. Hij is een sterk persoon. Hij gaat vechten om terug beter te worden maar niet voor zichzelf maar voor jou. Hij gaat echt niet dood. Anders had Lydia dat a
al lang gevoeld en jij ook. Want het misschien wel uit tussen jullie. Maar je geeft nog steeds veel om hem. En zoals Deaton zei, je kan niet zonder hem en dat weet je zelf ook." 5 minuten later komt mijn moeder onze kant oplopen. Ik en Scott staan op. "Hoe gaat het met hem?" vraag ik. "We hebben hem moeten opereren. Hij heeft 2 gebroken ribben en had ook een zwaar hoofdletsel. Hij ligt nu in een soort coma. We weten niet wanner hij wakker word. Maar we weten wel dat hij wakker worden. Hij is een vechter. Hij heeft rust nodig, want hij heeft een harde klap gehad maar jullie mogen naar binnen maar niet voor lang." zegt men moeder en loopt weg. Ik, Scott en Lydia lopen zijn kamer binnen en zien hem op het bed liggen met zijn ogen dicht en allemaal apparaturen naast hem. Ik ga naast zijn bed staan en pak zijn hand vast. Van schrik laat ik zijn hand los door de hoeveelheid pijn dat hij heeft. Ik pak zijn hand terug vast en neem al zijn pijn weg maar zijn hand laat ik niet los en ik wrijf zacht met mijn duim over de rug van zijn hand. Na 5 minuten zegt Scott dat we beter kunnen gaan. Ik schud mijn hoofd. "Ik blijf hier. Ik ben de redenen dat hij hier ligt. Dan is blijven het miste wat ik kan doen." zeg ik. "Em, ik denk dat dat...." probeer Scott naar ik kap hem al meteen af. "Scott, ik blijf." Hij knikt. "Laat het me weten wanneer er iets is. De sheriff komt zo ook normaal." zegt hij dan. "Ik breng straks nog wat kleren voor je." zegt Lydia. "Willen jullie ook nog aan Sophia laten weten dat ik vanavond niet kom." vraag ik. "Wie?" "Sophia, dat nieuw meisje bij ons in de klas waar ik tegen uitviel tijdens de les. Ik had mijn excuses aangeboden en aan haar beloofd om te helpen met wiskunde." Ze knikken en lopen dan de kamer uit. Ik ga naast hem op het randje van het bed zitten en hou zijn hand nog steeds vast. En zo blijf ik daar een tijdje zitten.

______________________________________

Hier is een foto van Sophia.