EN GÜZEL GÜNAH

15. Bölüm

Keyifli okumalar :)

Ve acı...
İliklerine kadar hissediyordu acıyı.

🌸🌸🌸

Aradan birkaç gün geçmiş ve bir şeyler artık yoluna girmeye başlamıştı.
Bu birkaç gün kadın için sıradan geçmişti. Hiç olay yaşamamıştı. Bu, onu sevindiriyordu.

Babası; kadının isteğini kabul etmiş, Seray ismindeki kızıyla arasını açmıştı.
Seray artık perişan haldeydi. Bu duruma ne kadar dayanabilir tartışılır. Peki bu süre içinde rahat durur mu? O da tartışılır.

"Hocam bir soru sorabilir miyim?"

"Tabi Nisa."

"Bu akşam müsait misiniz?"

"Evet, neden sordun ki?"

"Akşam ablamla size gelebilir miyiz? Yani ablam sizi arayacaktı da sanırım unuttu. Akşam da pat diye arayıp gelelim mi demek olmaz. O yüzden sorayım dedim."

"Tabi ki gelebilirsiniz. Özlem zaten bunun için söz vermişti. Hatta bak yemeğe gelin ablanı ara söyle olur mu?"

"Peki tamam söylerim ben."

"Tamam o halde akşam görüşmek üzere canım."

Evet artık okula dönmüştü kadın. Bıraktığı yerden devam ediyordu. Eskisi gibi geçmişe takılmıyor, olanların üstünde pek durmuyordu. Zor da olsa böyle yapmak zorundaydı. Yoksa çıkılmaz bir hâl alırdı tüm işler.

Babasıyla barışmıştı barışmasına ama onunla aynı evde kalmıyordu. Yine kendi evinde o samimi ailesiyle yaşıyordu. Onları bırakıp gitmek bencillik olurdu zaten öyle değil mi?
Zaten parada falan gözü yoktu. Tek istediği şey, üvey kardeşinin sefalet içinde yaşamasıydı ki istediği gibi de oluyordu.

"Bade, seninle konuşmam gereken bir şey var!"

"Gizem okuldayız herkes derste, biraz sessiz ol. Niye bağırıyorsun, ne oldu?"

"Görünüşe göre bu saat senin dersin yok ve öğretmenler odasındayız, ne olacak sanki?"

"Tamam tamam, hadi söyle ne oldu?

"Biz Burak'la evlenmeye karar verdik!"

"Gerçekten mi? Çok sevindim canım arkadaşım!"

Oturduğu yerden kalkıp sevinçten havalara uçan arkadaşına sımsıkı sarıldı. Nişanlıydılar zaten uzun bir zamandır, daha fazla uzamasına ne gerek vardı değil mi?

"Çok sevindim ya, çok mutlu oldum canım benim hayırlı olsun."

"Teşekkür ederim ya. Bir de bana sor sen o mutluluğu!"

"Sormaya gerek yok görebiliyorum her halinden."

"Olsun o kadar canım. Bir kere evleniyoruz demi hayatta?"

Bunu duyunca biraz yüzü düşmüştü kadının. Evet hayatta bir kere evleniliyordu. O da yapmıştı bunu. Hem de herhangi biriyle değil, sevdiği adamla. Ama o yoktu artık. Altı ay kalmıştı yanında sonra yok olup gitmişti.

Arkadaşı kadının üzüldüğünü fark etmiş olacak ki,

"Özür dilerim, ben öyle demek istemedim."

"Sorun değil iyiyim ben." Diyerek zora ki tebessüm etti kadın.

"Hayır, gerçekten öyle demek istemedim. İnsan tabi ki de ikinci evliliği yapabilir."

"Ama bunu ben yapmam."

"Evet, biliyorum."

"O yüzden konuyu uzatmadan kapatalım ve nasıl oldu, bu karara nasıl vardınız anlat bakalım."