The End of the Slow-Witted Heart

HEART: 22

Azikel Mayn's POV

Lunch na ngayon at ang kasabay ko kumain ay si Kerlyn. Oo di ko kasabay si Matthew dahil iba ang schedule niya ngayon dahil sa event mamayang 1pm.

It was a celebration para sa pananatili  ng both school sa top 2 for the best chosen school for 10 years.

At ngayon ang pang-10 years nito sa top 2. Ewan ko kung anong school ang top 1.

"So? Anong feeling na natupad na ang iaa sa wish mo?" -Kerlyn

"Ewan. Mixed emotions. Para kang nanalo ng isang building ng chocolates" -Ako

"Eh pano kung sumingit na naman ang kontrabida?" -Tanong ni Kerlyn.

Kontrabida? She means--

"Si ano? We will do everything to fight. Pero kung iwan niya ako sa gitna ng laban sa tingin ko di ko kakayanin at baka magpakalayo layo nalang hanggang sa matanggap ang realidad ng mundong ito. Nasa kanya naman kasi ang susi para ma unlock ang feelings na ganoon." -Ako

Pero sana hindi mangyari na iwan niya ako. Sana manatili padin siya sa tabi ko na lumalaban. Iniisip ko palang na iiwan niya ako di ko na maimagine eh. Ang sakit lang kasi sobra sa feelings nun.

"Oy! Natulala kana dyan. Wag ka mag-alala sa tingin ko naman imposibleng mangyari iyon noh! Mahal ka ni Matthew eh!" -Kerlyn.

"Sana nga imposible nalang" -Ako

*ting-ting.*

"The celebration event will start in 10 minutes. Please students go to the gymnasium before the start of the celebration. Thank you and Be safe" -Speaker.

Tumayo na kami at pumunta na sa gymnasium. Pag punta namin doon ay madami ng estudyante nandito din kasi yung mga taga Feather Mertual Academy kaya expect ko na nandito si Adrian at Ken. Highschool to college lang naman ang pina-attend nila dito kasi pag may elem daw baka mairita yung mga bata.

"Welcome students! Today is a big event for the both Academies, Wings and Feathers Mertual Academies!! What is it!?" -Emcee

"Happy 10 years in being top2!!" -Students

Ayoko sumigaw kasi masakit sa lalamunan. Di ko Keri mga teh!

"Makisigaw ka naman ineng!" -Kerlyn

"ayoko" -Sabi ko with matching iling-iling pa.

"What is it!? I can't hear you!!" -Dora este baklang emcee.

"Ang kj mo swiper!!" -saad sakin ni Kerlyn

"Happy 10 years in being top 2!!!" - Students

"Oy unggoy punta na ako doon" -Ako.

Tumayo na ako sa upuan at pumunta na ako sa gilid ng stage wanna know why? Kasi may speech ako. Ewan ba, opening speech daw. Pagpunta ko doon nandun na si Kuya.

"That's right!! This day is the day where the both school placed in top 2 for the most chosen school and today is the 10th year of it!!! Arround of applause please!!! *clap-clap*. To Start the ceremony may we call on Mr. Axis Chambers for the prayer" - Saad ng Emcee at malanding binigay ang mic sa kuya ko.

"Kyaaahhh!!!" - Tilian ng girls sa buong gym!

"Okay, let us bow our head and close our eyes. Aming Diyos na makapangrayihan sa lahat, kami po ay humihingi ng kapatawaran sa mga nagawa po naming kasalanan, We Thank you for giving us an another day to live, thank you for waking us up and be with this wonderful celebration. We also thanking for the everyday protection, love and wisdom you gave to us, sana po ay patuloy niyo padin po kaming mahalin. In the Jesus name, We Pray, Amen" -Kuya

Grabe banal na banal na ang kuya ko. Nakipag apir ako kay kuya ng makabaa siya.

"Now let's call Ms. Azikel Chambers for the Opening Speech. Arround of applause please" -Emcee

Huminga muna ako ng malalim bago umakyat sa stage at kinuha ang mic.

"Good Afternoon Students and Teachers. We are here now to celebrate the 10th year in being top 2. It is just not the most chosen school, it means the most loved school by the people who keeps supporting us. We should be thanking God because He gave us a teachers that can solve the problems of the school even though it is in Extreme level. They are the teachers who loves us and giving us knowledge in their own special way. They still teaching us even though we students are hard to controll sometimes. So, we students and teachers should thank Mr. Garry M. Cerio for building the both wonderful and   loveable school. We Thank you Sir. Arround of applause please. *clap-clap*. Before I leave the stage, I would like to leave an inspirational quote for everyone. 'You'll never know the true meaning of sucess if you don't crave for it' that's all thank you" -Mahaba kong sabi at tsaka bumaba sa stage.

*clap-clap*

Bumalik na ako sa upuan ko.

"Infairness bessy! Hindi nabuhol ang dila!" -Kerlyn

Tumawa nalang ako tsaka nakinig sa emcee. Napansin ko na nagsisilabasan na ang ibang college students. Para siguro asikasuhin yung mga food stall nila at mga booth.

Nagkaron ng performance ang both schools, nagkaron pa ng games at iba pa. Maya maya pa ay..

"I now students officially opens the food stalls and Booths. Enjoy!" -Mr. Cerio

Naghiyawan ang mga studyante tsaka sila nagsilabasan. Aalis na sana kami sa pwesto namin ng bigla akong tawagin ng kung sino. At paglingon ko ay si Principal pala.

"Ms. Chambers, can I talk to your for a minute?" -Principal

"Sure po Ma'am" -Ako

Tumingin ako kay Kerlyn at sinabing hintayin nalang ako sa food stall nila kuya.

Pagtapos nun ay sumama na ako kay Principal.

"I would like to ask you if you want to join in painting competition next week. And 3 days iyon. 2 days for painting and the last day is the awarding, don't worry may makakasama ka naman dito. if you want to join I'll give you until tomorrow to decide. And after class tomorrow plesse let me know your decision" -Principal.

"Sige po." -saad ko tsaka umalis na papunta sa food stall nila kuya.

Painting? Yes I like painting pero iniisip ko kung papayag ba si matthew nito dahil 3 days akong mawawala. Napaka paranoid pa naman ng taong iyon.

Paglabas ko ng gymnasium ay andaming lalaki ang nag-aabang sa labas at may mga hawak ng flowers, paperbags, chocolates at kung ano-ano pa.

Nang makita nila ako ay bigla nalang sila nagsilapitan at ako naman ay bigla nalang napatakbo.

Putek na!! Hindi naman ako bagay para pag-agawan nila!!! Ano ba ang ginawa ko!? Ba't sila magbibigay ng peace offering!?

Nagtago ako sa likod ng hagdan dito sa lumang bulding na ginagamit ng mga college students.

"Asan na siya!?" -Sila

"Tara na baka dito dumaan!" -Someone.

Maya maya pa ng maramdaman kong wala na sila ay lumabas na ako.

Paglabas ko ay nakahinga ako ng maluwag. Nakakailang hakbang palang ako ng biglang may humila sakin at pinasok ako sa isang room at madilim doon.

Niyakap ako ng taong ito at siniksik ang ulo sa leeg ko.

Ang amoy palang ng mamahaling pabango nito ay kilalang kilala ko na.

"Matthew ko" -Ako

"Damn it!! You always smell like a baby!!"

To be Continued..