Το Άστρο που έδυσε 1 (Tys2019 winner)

Προλογος

Eξωφυλλο απο την καταπλητική @weebnextdoor

Λένε πως ο χαρακτήρας σπάνια αλλάζει. Είναι κάτι σαν μία αόρατη, προσωπική ταυτότητα, μία σφραγίδα άτυπη, βαθιά χαραγμένη μέσα στον καθένα, από την πρώτη στιγμή της γέννησής του, ή της δημιουργίας του και οφείλω να συμφωνήσω απόλυτα σε αυτό ή τελοσπάντων όφειλα, καθώς πλέον δεν είμαι βέβαιος για τίποτε. Ναι, ως και η μεγαλειότητά μου, παραδέχεται έτσι απλά και απροκάλυπτα, πως ό,τι πίστευε μέχρι σήμερα ακράδαντα και το υπερασπιζόταν με σθένος, έχει απλώς καταρρεύσει. Έχει καταρρεύσει σαν πύργος από ασθενικά τραπουλόχαρτα, όπως και η φήμη μου. Αιτία; Σας καλώ να την μαντέψετε. Ποιά ήταν η βασική υπεύθυνη από αρχαιοτάτων χρόνων, για τον διωγμό του ανθρωπίνου είδους από τον Παράδεισο, καθώς ενέδωσε δίχως αναστολές στον πειρασμό; Η Εύα. Τι είναι η Εύα; Γυναίκα φυσικά. Για να ολοκληρώσω λοιπόν τη σκέψη μου και να βάλω σε μία τάξη την πρότασή μου, βασική αιτία της ολέθριας καταστροφής μου, ήταν μία γυναίκα. Μου το χρωστούσε μάλλον σύσσωμο το ανθρώπινο γένος, δεν εξηγείται διαφορετικά.

Εξαιτίας μου εξάλλου η Εύα δάγκωσε κάποτε τον απαγορευμένο καρπό. Μάταια ωρυόταν ο Αδάμ. Εκείνη ακάθεκτη, απόλυτα απορροφημένη από την παραμυθένια εικόνα μου να σείομαι και να λικνίζομαι μπροστά της, σε ξέφρενους ρυθμούς, προκειμένου να της αποσπάσω την προσοχή της, δάγκωσε παθιασμένα το ολοκόκκινο μηλαράκι. Αποτέλεσμα αυτού; Οι δυο τους βρέθηκαν να ταλαιπωρούνται στον αιώνα τον άπαντα, γεννώντας επιπλέον τερατουργήματα που τους έμοιαζαν, ενώ εγώ έτριβα τα χέρια μου αργά, απολαμβάνοντας κάθε λεπτό της νίκης μου. Είχα στείλει στο πυρ το εξώτερον, τα δύο πρώτα, ατελή κατά τη γνώμη μου, ανθρώπινα δημιουργήματα του Πατέρα. Αυτό και αν ήταν άθλος. Είχα χαρεί σε τέτοιο βαθμό, που περνούσα μπροστά από τους καθρέπτες, φιλώντας σταυρωτά το είδωλό μου, δίχως να με ενοχλούν πια τα διεστρεβλωμένα μου χαρακτηριστικά και η ζοφερή μορφή μου. Πού να ήξερα τότε; Πού να φανταζόμουν πως έπρεπε να έχω ποτίσει το μήλο με δηλητήριο, προκειμένου να σταματούσε η αναπαραγωγή των ομοιωμάτων της Εύας και έτσι να μην χρειαζόταν να φτάσουμε ποτέ στο σήμερα ;

Σε περίπτωση που δεν έχετε ακόμη καταλάβει την ταυτότητά μου, είμαι το Αστέρι της Αυγής, που όμως τελικά έδυσε. Όλα αυτά, γιατί τόλμησα απλώς να διεκδικήσω ένα καλύτερο μέλλον για τον εαυτό μου. Γιατί δεν δέχτηκα να υπηρετήσω ποτέ και κανέναν. Εξάλλου γι' αυτό δεν δημιουργήθηκα κάποτε; Για να είμαι ελεύθερος; Λοιπόν, μονάχα ένα πράγμα είναι βέβαιο στη ζωή αυτή μα και στην άλλη : Οι απανταχού αμαρτίες πληρώνονται και μάλιστα ακριβά.

Η συνέχεια μόλις ολοκληρωθουν τα Μυστικά Της Ντούτραμ