Το Άστρο που έδυσε 1 (Tys2019 winner)

Εν αρχή ην η Αγάπη/ part 3 (τελος)

Σήκωσα αποφασιστικά το χέρι μου και το τοποθέτησα στο ανάγλυφο κενό που βρισκόταν χαραγμένο στην πόρτα. Κατόπιν, πήρα μία βαθιά ανάσα. Είχε έρθει επιτέλους η ώρα να αναμετρηθώ με το μεγαλύτερο τέρας που υπήρξε ποτέ. Η Πύλη άνοιξε και καυτός άνεμος μου έκοψε την ανάσα. Το περιβάλλον γύρω μου, έμοιαζε με την τερατώδη σκιά, ενός αλλοτινού Παραδείσου. Τα πάντα φλέγονταν και τότε, μέσα από την πυρακτωμένη άμμο και τις φλόγες της πυρκαγιάς που έγλυφαν παθιασμένα τον τόπο, διέκρινα εκείνη. Ήταν γονατισμένη και κουλουριασμένη, με τα χέρια της δεμένα πισθάγκωνα. Η ματιά της ήταν τρομαγμένη και στα χαρακτηριστικά του προσώπου της, καθρεπτιζόταν ο πόνος και η οργή.

Την πλησίασα σχεδόν τρέχοντας και εκείνη γύρισε το κεφάλι της απότομα για να με κοιτάξει μπερδεμένη.

«Κατέληξα στην Κόλαση γιατί σε αγάπησα»

Τα λόγια της έπεσαν επάνω μου, σκληρά και κοφτερά σαν μαχαίρια.

«Όχι, δεν είναι αλήθεια αυτό» προσπάθησα να δικαιολογηθώ.

«Σε μισώ!» φώναξε μέσα από κλάματα και τότε, είδα μία φιγούρα, να ξεπροβάλει από το βάθος. Ήταν μαύρη και επιβλητική, με γιγάντια φτερά νυχτερίδας και ένα σατανικό χαμόγελο να αυλακώνει το απαίσιο πρόσωπό της.

Τα μάτια μου άνοιξαν διάπλατα, γιατί πολύ απλά αναγνώριζα απόλυτα τη συγκεκριμένη μορφή. Ήμουν εγώ.

Μπροστά μου είδα την Αντέϊρα να σφαδάζει από τους πόνους και να παρακαλά τον δεύτερο εαυτό μου να σταματήσει. ΄΄Δεν γίνεται αυτό, δεν μπορεί να της έκανα εγώ κάτι τέτοιο, δεν μπορεί να την υπέβαλα σε τόσο φρικτά βασανιστήρια΄΄ σκέφτηκα. ΄΄Και όμως΄΄ ακούστηκε μία φωνή μέσα στο κεφάλι μου ΄΄Αυτή ήταν η δουλειά σου, η φύση σου. Να είσαι βασανιστής των ψυχών. Να μισείς τον Πατέρα που σε έφτασε σε αυτό το σημείο, που δεν αναγνώρισε την ανωτερότητά σου, έναντι των υπόλοιπων Αγγέλων, που δεν σε προτίμησε. Δεν έχεις άδικο λοιπόν που βασανίζεις τις ψυχές των θνητών. Αυτοί σου έκλεψαν την πρωτιά και την αγάπη του Πατέρα. Κοίταξε αυτήν την ψυχή και αρνήσου, πως εξαιτίας της έχασες τον Παράδεισο΄΄ άκουσα τον εαυτό μου να μονολογεί.

Άξαφνα, το μυαλό μου ταξίδεψε πολλούς αιώνες πίσω. Σε εκείνη την ημέρα της απόλυτης ντροπής για εμένα. Πράγματι, είχα χάσει την αίγλη μου και κειτόμουν ταπεινωμένος και αδύναμος, μπροστά στα μάτια των Αρχαγγέλων και του Μιχαήλ που με περιγελούσαν και με έδιωχναν. Η ψυχή μου ξεκίνησε να γεμίζει μίσος και για δευτερόλεπτα, ένιωσα μία εσωτερική χαρά που έβλεπα την ψυχή της Αντέϊρα να τυραννιέται. Κοιτούσα τον απόκοσμο εαυτό μου, να στέκεται μπροστά μου περήφανος και για λίγο ήθελα να μπω στη θέση του.